No menu items!
19.6 C
Sri Lanka
29 March,2024

‘මම දරුවන්ට කියන්නේ රට අතහැර යන්න කියලා’ රංගන ශිල්පී කුමාර තිරිමාදුර

Must read

ඔබ ලියනවා බොහෝ පොත්පත්, පත්තර කියවූ කෙනෙක් විදියට. කියැවීම ඔබේ කලා ජීවිතයට උදව් වුණේ කොහොමද?
කියැවීම ඕනෑම මනුස්සයෙකුගෙ සාර්ථක ජීවිතයට උදව්වෙනවා. මම ඒ ගැන අමුතුවෙන් පැහැදිලි කරන්නෙ නැහැ. ඒත් මම කියැවීමෙන් ලැබූ තවත් ලාභයක් කියන්නම්. ඒකෙන් මට රඟපාද්දී දෙබස් කියවන එක ඉතාම ලේසි වැඩක් වුණා. මට දෙබස් ඔළු‍වට දාගන්න යන වෙලාව ඉතිරි වෙනවා. ඉතින් රඟපාන කාලය මට ඉතිරිවෙනවා. මම පොඩි කාලයෙ ඉඳන්ම කියෙව්වා. ඒ නිසා දෙබස්වල අකුරු දැක්කාම ඔළුවෙ තැන්පත් වෙනවා. මම අකුරුවලට බය කෙනෙක් නෙවෙයි. ගොඩක් නළුවෝ අකුරුවලට බයයි. මම පොඩි කාලේ සෝවියට් සඟරා කියෙව්වා. ඉන්පස්සේ අවුරුදු 15ක් ‘දිවයිනේ’ සෝදුපත් කියෙව්වා. අද වුණත් මම ? වෙද්දී පොතක පිටුවක් දෙකක් හරි කියවනවා. දිනපතා පත්තර කියවනවා. සිගරැුට් එකක් රුපියල් 55යි. දිනපතා පත්තරයක් රුපියල් 30යි. අද තරුණයෝ සිගරැුට් එකක් බොනවා. ඒත් දිනපතා පත්තරයක් අරගෙන සෙට් එකට එන තරුණයෝ මම දැකලා නැහැ. මම කියන්නෙ පොත්පත් අතහැරියත් රටට මොකද වෙන්නෙ කියලා පත්තරේකින් හරි කියවන්න කියලා. ඒ කියැවීමෙන් මනස පෝෂණය වෙනවා. අනෙක් පැත්තෙන් වචනවලට බිය නැතිවෙනවා.

සමාජ දේශපාලන වටපිටාව ගැන සංවේදී වීමෙන් හොඳ කලාකරුවෙක් බිහිවෙනවාද?
කාරණා දෙකක් තියෙනවා. පළමුවැනි කාරණය තමයි රංගධරයෙක් විදියට දේශපාලනයට සංවේදී වීම මහා වටිනා දෙයක්. මගේ කලා ජීවිතයේදී බොහෝ අවස්ථාවල ඒ සංවේදීබව කලාකෘති වෙනුවෙන් යෙදෙව්වා. අපි රඟපාද්දී වුණත් ක්ෂණික අවස්ථාවලට මුහුණදෙන්න පුරුදුවෙනවා. මම ‘බල්ලොත් එක්ක බෑ’ නාට්‍යයෙ රඟපානවා. ඒකෙ දර්ශනයක් තියෙනවා මම බීලා යද්දී මගේ ඇෙඟ් කෙනෙක් හැප්පෙනවා. මගෙන් අහනවා කොහෙද බූරුවෝ ආතක් පාතක් නැතිව යන්නෙ කියලා. මම ඕඩියන්ස් එක දිහාට හැරිලා කියනවා මූ ආණ්ඩුවෙන් අහන්න ඕනෑ ප‍්‍රශ්නයක්නෙ මගෙන් අහන්නෙ කියලා. මේ ඩයලොග් එක මම කියන්නේ ඇත්තටම දේශපාලනය ගැන මට තියෙන අදහස් නිසා. මම කලාකරුවෙක් විදියට සාර්ථකයි සමාජයට සංවේදී වීම නිසා.

දෙවැනි කාරණය තමයි පුද්ගලයෙක් විදියට මට දුකින් ඉන්න සිදුවීම. රටේ සිද්ධවෙන දේවල් දිහා බලාගෙන ඉද්දී මනුස්සයෙක්ට ඇතිවෙන්නෙ මහා දුකක්. නිදහස ලබලා අවුරුදු 70ක් වෙලාත් තවම කතාකරන්නෙ ඒදණ්ඩ අයින් කරලා පාලම හදන්නේ කොහොමද කියලා. මේක පුංචි දුපතක්. මේක හදාගන්න අදටත් බැරිවෙලා. පාර්ලිමේන්තුවේ බල පොරය දිහා තමයි අපි හැමදාම බලාගෙන ඉන්නේ. මගෙන් එකපාරම ඇහුවොත් නිදහසේ ඉඳන් මේ වෙනතෙක් හිටපු නායකයන්ගෙ පිළිවෙළ කියාගෙන යන්න පුළුවන්. දේශපාලන ඉතිහාසයේ බොහෝ දේවල් ගැන මගේ මතක ගබඩාවේ තියෙනවා. ඒත් ඒ දැනුම මට මහා වේදනාවක්.

කුමාර කියන්නේ කාල බීලා මිනිස්සු එක්ක විනෝදෙන් ජීවත්වෙන කෙනෙක් බව අපි දන්නවා. ඔබේ කියැවීමට අමතරව මොරටුවෙ සොයිසා පුරයෙන් ලැබුණ සමාජ ආශ‍්‍රය ඔබේ කලා ජීවිතයට උදව් වුණේ කොහොමද?
මගේ පොතේ මම කියනවා. සොයිසා පුරේ ක‍්‍රිකට් ටීම් එකක් ගැන. බාලන් තමයි අපේ ඕපනින් බෝලර්. අසාර් තමයි ඕපනින් බැට්ස්මන්. අපි සියලූ ජනවර්ගවල මිශ‍්‍රවෙලා හැදුණේ. ඒක තමයි මම සමාජ ආශ‍්‍රයෙන් ලබපු ලොකුම අත්දැකීම. ඒ නිසා තමයි මම එක ජාතියකට අයිති නැති ශ‍්‍රී ලාංකිකයෙක් වෙන්නෙ. ‘අපි ශ‍්‍රී ලංකන්’ කියලා චිත‍්‍රපටියක් ලියලා තියෙනවා ඒ අත්දැකීම එක්ක. ඒකෙ තියෙන්නෙ අම්මා සිංහල, තාත්තා දෙමළ, ඒ දෙන්නාගේ ළමයා පහුකාලෙක මුස්ලිම් බවට පත්වෙනවා. කතාවේ තියෙන්නෙ ජනවර්ග අතර කතාව. එක් එක් ජාති විදියට බෙදෙන අයට ලැජ්ජා හිතෙන විදියට ලියපු චිත‍්‍රපටියක්. මේ චිත‍්‍රපටිය හදන්න නිෂ්පාදකයෙක් නැතිව ඉන්නෙ. විවිධ ජනවර්ගවලට අයිති මිනිස්සුන්ව මම ආශ‍්‍රය කළා. ඒ ආශ‍්‍රය කළ මිනිස්සුන්ගෙන් මම ඉගෙනගත්ත වටිනාම දේ තමයි ජනවර්ග ඇතුළේ තියෙන බොරුව. මිනිස්සුන්ගෙ ආදරය. සොයිසාපුරේ මරණ ගෙවල්වලට අපි නිදි මරන්න යනවා. ඕමි ගහනවා, කැරම් ගහනවා. වල බැහීම කියන එකේ අන්තයට මම ගියා. අත්දැකීම් ලැබුවා. ඒ අත්දැකීම් තමයි පොතක් ලියන්න මම ගොනු කරගත්තෙත්. විවිධාකාර චරිත ඉදිරිපත් කරන්න පාවිච්චි කළෙත්. මම දැනුත් රස්තියාදු ගහනවා. ඒ රස්තියාදුවෙන් ලබන දේවල් සම්පූර්ණයෙන්ම මගේ නිර්මාණවලට යොදවනවා.

ඔබේ පොතේ තියෙන කවියක තිබුණා ඔබට නගරය අත්හැර යන්න බැහැ, කාබන් ඩයොක්සයිඞ් නැතිව මියයාවි කියලා..
ඔව්, මම ගමේ ගෙවුණු ළමා කාලයක් ගැන හැඟීම්බර වෙන කෙනෙක් නෙවෙයි. නගරය ගැන හැඟීම්බර වෙන කෙනෙක්. මට නගරය නැතිව බැහැ. කොළඹ පරිසරයත් ලස්සනයි. ඒ පරිසරයේ කොළපාට පෙනෙන්න නැති තරම්. වෙල් යායවල් නැති තරම්. ගස්වැල් නැහැ. ඒත් විවිධාකාර මිනිස්සු ඉන්නවා. ඒ තමයි කොළඹ පරිසරය. ඔය සිහිපත් කළේ මම ලියපු පළමුවැනිම කවිය. මම ඒකෙනුත් කියන්න උත්සාහ කළේ මට මේක අත්හැරලා යන්න බැරි බව.

මෙගා ටෙලිනාට්‍යවල ඔබ කළ විශේෂ චරිත බොහොමයක් ඔබ විසින්ම හැඩගස්වාගත් චරිත බව අපි දන්නවා. මෙගා ටෙලිනාට්‍ය හරි පිටපතක් නැතිව අයාලේ යන බව බොහෝ රංගන ශිල්පීන් චෝදනා කරනවා. මෙගා ටෙලිනාට්‍ය රංගන ශිල්පියෙක් විදියට ඔබේ අදහස මොකක්ද?
සමහර තිරපිටපත් රචකයන් මෙගා එකක් ලියද්දී අවසානය ගැන ඔළුවෙ අදහසක් තියාගන්නවා. අපට චරිතයක් දෙනකොට කියනවා මේ චරිතය මෙතැනින් පටන් අරන් මෙතැනින් අවසාන වෙන බව. ඒත් දැන් ඉන්න ගොඩක් අය එහෙම නැහැ. එදා ඉන්න නළුවො ටික බලලා ඒ නළුවන්ට ගැළපෙන්න පිටපත ලියන තැනට රට ඇවිල්ලා. ඒත් මොනවා කරන්නද? රට කඩාගෙන වැටෙද්දී ටෙලිනාට්‍ය විතරක් ඉතිරිවේවි කියලා හිතන්න බැහැ. අද ටෙලිනාට්‍ය කරද්දී ඒ ඒ දේශපාලනඥයන්ට කොමිස් දෙන්න සිදුවෙන තැනට පත්වෙලා. ඇමතිට සල්ලි දෙන්න වෙනවා. උන්ට දුන්නාම නළුවන්ට මුදල් දෙන්න ඉතිරියක් නැහැ. ඒකෙන් මේ කලාව විනාශ වුණා. දේශපාලනඥයෝ බොක්කෙන් බැහැලා ටෙලිනාට්‍ය විනාශ කළා. සමහර රංගන ශිල්පින්ව දැම්මෙ නැත්නම් ටෙලිනාට්‍ය විකාශය නොකරන තැනටත් ආවා. මේකෙ ගුණාත්මකභාවය අදාළම නැති තත්ත්වයක් ආවා. කලාකාරයෝ සංගම් හදාගෙන ගිහින් මේක හදාගන්න උත්සාහ කළා. වැඩක් නැහැ. අපව ඡුන්දෙට විතරක් ඕනෑ. ඡන්දය ඉවරවුණාම අපව අලූ‍යම ලූ කෙළ පිඬක් සේ ඉවත් දැම්මා. අපේ කාලකණ්නි කලාකරුවෝ ටිකත් දැනගන්න ඕනෑ අපි ඡුන්දෙ කාලෙට විතරක් මුන්ට කඹුරන්ට යන්න ඕනෑද කියලා.

රංගන ශිල්පියෙක්ට හොඳ පිටපතක් තෝරාගෙන, ඒ චරිතයට ගැළපෙන විදියට පෙනුම හැඩගස්වාගෙන රඟපාන අතරේ හොඳ ආදායමක් උපයන්න පසුබිමක් තියෙනවාද?
අපෝ ලංකාවෙ එහෙම බැහැ. ඒවා සුම්මා. මම මාසයක් දෙකක් ගෙදර හිටියොත් ළමයින්ව ඉස්කෝලෙ යවාගන්න බැරිවෙයි. ගෙදර ලයිට් කපලා යයි. මම කවදාවත් රට ගැන නරකක් කියපු කෙනෙක් නෙවෙයි. ඒත් මගෙ දරුවන්ට ආදරේ නිසා මම උන්ට කියන්නෙ පුතේ මේ රටේ ඉන්න එක හොඳ නෑ, උඹලා රට අත්හැරලා පලයල්ලා කියලා. මම මේ රටේ ඉඳගෙන මගේ මිනිස්සු වෙනුවෙන් කවියක් සිංදුවක් කියාගෙන ඉන්නවා. මගේ රට අතිශය දරුණු කඩාවැටීමක ඉන්නෙ. මේක සෝමාලියාවක්, සූඩානයක් බවට පත්වෙමින්නේ තියෙන්නේ. අපට එක දිගට රඟපාන්න වෙනවා. මම ඉන්දියාවේ ඉපදුණා නම් මොකද වෙන්නේ. මම පහුගිය අවුරුද්දේ සම්මාන උළෙලවල් කිහිපයකම සම්මාන ගත්තා. මම කරලා තියෙන චිත‍්‍රපටි, ටෙලිනාට්‍ය ගැන ඔබ දන්නවා. මම ජනප‍්‍රියම නිර්මාණවල රඟපෑවා. මේ තරම් ජනප‍්‍රිය නිර්මාණ ටිකක් ඉන්දියාවෙදි කළා නම් මම හොයන මුදල මුළු ජීවිත කාලයටම ඇති. ඒත් අපි තවමත් එදිනෙදා සල්ලි හොයාගන්න කොහෙ හරි ගිහින් රඟපානවා. ලයිට් බිල ගෙවාගන්න, කොහෙ හරි සමාගමක උත්සවයකට ගිහිල්ලා කොමඩි කෑල්ලක් දාලා සල්ලි ටිකක් හොයාගන්නවා. එදිනෙදා සල්ලි හොයා ගන්න පොඩි කෑලි කරන සාමාන්‍ය මිනිස්සු බවට පත්වෙලා. ඒත් අපට රජයෙ සේවකයෙක්ට වගේ විශ‍්‍රාම වැටුප් නැහැ. ඊ.පී.එෆ්. නැහැ. ඉතින් කොයිවෙලේ හරි කලාකාරයෙක්ට නිර්මාණවලට කතා කළේ නැත්නම් එයා ගෙදර.

ශ‍්‍රී ලංකා, යූඇන්පී, ජේවීපී ඇතුළු සියලූ පක්ෂවල දේශපාලනඥයන් ගැන දැඩි විවේචනයක් තමයි ඔබේ පොතේ තියෙන්නෙ..
කිසිදු දේශපාලන ව්‍යාපාරයකින් රටට මොකක්වත් වෙලා නැහැ. රජයේ ආයතනයකට ගියොත් ඔයා රස්තියාදු වෙනවා. කෝච්චියට නැග්ගත් රස්තියාදු වෙනවා. මේ රටේ වාමාංශික ව්‍යාපාරවලින්වත් කිසිම දෙයක් වෙලා නැති බව තේරුම්ගන්න වෙනවානෙ. කොළඹ නගරය ඇතුළට එන්න මම හරිම අකමැතියි. කොළඹට ඇතුළුවෙන එක ඒ තරම් කරදරයක්. ට‍්‍රැෆික් එක. මිනිස්සු කේන්තියෙන්, වේදනාවෙන් ඉන්නෙ. දේශපාලනඥයෝ රට හදන හැටි හිතන්නෑ. එයාලා දෙපැත්තට අත දාලා වේගයෙන් ඉගිලිලා යනවා. දැන් මිනිස්සු කොහෙද යන්නෙ. අඩු තරමෙ කොළඹ තදබදයවත් අඩු කරන්න උං හිතන්නෙ නැහැ. දැන් මැති ඇමතිවරුන්ව බාගන්න එහාට මෙහාට හුවමාරු වෙන සල්ලිවලින් කොළඹට තදබදයක් නැති මාර්ග සැලැස්මක් හදන්න පුළුවන්නෙ. මහබැංකු වංචාවෙ සල්ලිවලින් ඒක කරන්න පුළුවන්නෙ. ඒ වෙනුවට එයාලා කරන්නෙ රාජගිරිය පැත්තෙ පාරවල් වහලා අපව තවත් අපහසුතාවට පත් කරන එක. මේවා හදන්න බැරි නම්, අඩු තරමේ පාර්ලිමේන්තුව ජනගහනය අඩු පැත්තකට ගෙනියන්න. බිබිලට හරි සඳලංකාවට හරි. එහේ ගෙවල් හදාගෙන ඉන්න. දැන් මෙයාලා කොළඹ ඇවිදින එකෙන් තියන ට‍්‍රැෆික් එක තවත් වැඩිවෙනවා. මම ට‍්‍රැෆික් එක ගැන කිව්වෙ රටේ කඩාවැටිච්ච එක ක්ෂේත‍්‍රයක් විදියට විතරයි. පාර්ලිමේන්තුව කොළඹින් එළියට යවලා දැන් තියෙන පාර්ලිමේන්තු ගොඩනැඟිල්ලේ ජාතික පුස්තකාලයක් හැදුවත් මේ රටට හොඳයි.

ප‍්‍රසිද්ධ පුද්ගලයෙක් වීම ඔබේ ජීවිතයට බලපෑවෙ කොහොමද?
ප‍්‍රසිද්ධ පුද්ගලයෙක් වීම තුළින් මාව චෙක් වෙනවා. ප‍්‍රසිද්ධ නිසාම මම සිගරැට් එකක් බිව්වත් ඒක පෞද්ගලික අවකාශයක ඉඳගෙන කරන්නෙ. මිනිස්සු එක්ක කතාකරන බව මට තේරෙනවා. මිනිස්සුන්ගෙන් මට හොඳ ප‍්‍රතිචාර ලැබෙනවා. ඒත් රසිකයො එක්ක ආශ‍්‍රයේදී මට පෙනෙන කාරණා තියෙනවා. මගෙන් ළඟදී ටී.වී. ප්‍රෝග‍්‍රෑම් එකකදිත් ඇහුවා ගොඩක් චරිත රඟපාලා, සිංදු කියලා, පොතකුත් ලිව්ව නිසා ඔයා සතුටෙන්ද ඉන්නෙ කියලා. මගේ නිර්මාණ රසවිඳින ජනතාව දුකක ඉන්න බව මට තේරෙනවා. මිනිස්සු හැමෝම දුකක ඉන්නේ. ඒ ගැන මම ඉන්නේ වේදනාවකින්. මට දැවැන්ත ප‍්‍රශ්න නැහැ. මම කොහොමහරි ජීවත්වෙනවා. ඒත් මේ මිනිස්සුන්ට පාරක් පෙන්වලා නැහැ. මිනිස්සුන්ට පාරක් පෙන්වන්න නම් දේශපාලනඥයන්ට පාරක් තියෙන්න එපැයි. ලංකාවෙ ඉන්න දේශපාලන නායකයෝ එකතුවෙලා මිනිස්සුන්ට පෙන්වන්න පාරක් හදන්න වෙනවා. එහෙම වුණාම මට සතුටක් දැනේවි.

‘නිව්ස්පේපර්’ කියන චිත‍්‍රපටිය සරත් කොතලාවල සහ ඔබ එකතුවෙලා අධ්‍යක්ෂණය කළ එකක්. ඉදිරියේදී තිරගත වෙන්න නියමිත චිත‍්‍රපටියක්. ඒ චිත‍්‍රපටිය ගැන වචනයක් කීවොත්?
මම අවුරුදු 15ක් තිස්සෙ පත්තරකාරයෙක් විදියට හිටියානෙ. ඒ කාලයෙ මට ලැබුණු අත්දැකීම් මගෙ ඔළුවෙ තිබුණා. පත්තරේක ප‍්‍රධාන ප‍්‍රවෘත්තියකින් වෙච්ච දෙයක් ගැනයි නිව්ස්පේපර් චිත‍්‍රපටිය ලිව්වෙ. මෙහෙම හිතන්න. ඔයාගෙ වංචාවක් ගැන ප‍්‍රවෘත්තියක් යනවා. ඒත් පස්සෙ හෙළිවෙනවා ඒ වංචාව කළේ ඔයා නෙවෙයි, ඔයා වගේම නම තියෙන වෙනත් පුද්ගලයෙක් විසින් බව. එතකොට ඒ ගැන නිවැරදි කිරීමක් සිද්ධවෙනවාද. සමහරවිට නිවැරදි කිරීමක් දානවා. අර වගේ ප‍්‍රධාන තැනක වෙනුවට පුංචි කොටුවක තමයි නිවැරදි කිරීම පළවෙන්නේ. මම කතාකරන්නේ පත්තරවල සදාචාරය ගැන. සදාචාරයක් නැති මාධ්‍ය භාවිතාවෙන් මනුස්සයෙකුගෙ ජීවිතය විනාශ කරලා දානවා. අඩු තරමෙ ජීවිතය විනාශ වුණාට පස්සෙ ඒ වැරැද්ද ගැන සමාව ඉල්ලන්න පත්තරේකට බැරි ඇයි. අනෙක් මිනිස්සුන්ගෙ ්වැරදි ගැන මහා ඉහලින් කතාකරන පත්තරවලට තමන් කරන වැරදි ගැන කතාකරන්න බැරි ඇයි. ඒ ගැන තමයි නිව්ස්පේපර් චිත‍්‍රපටියෙන් කතාකරන්නෙ.

- Advertisement -

පුවත්

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisement -

අලුත් ලිපි