මෙය වනාහි රට දරුණු ආර්ථික අර්බුදයක ගිලී ඇති මොහොතකි. එම අර්බුදයට මූලික හේතු වන්නේ ඇමරිකානු ජාතිකවාදී ප‍්‍රතිපත්ති නිසා ඩොලරය ශක්තිමත් වීම, ආනයන වැඩි වීම නිසා ගෙවුම් ශේෂය ඉහළ ගොස් රුපියල අවප‍්‍රමාණ වීම හා තෙල් මිළ ඉහළ යාමයි. මේ සාධක අභ්‍යන්තරිකව පාලනය කිරීම පහසු නැත.
අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒමට ක්ෂණික පිළියම් නැත. එයට අවශ්‍ය වන්නේ ඉවසීම, බුද්ධිය හා ස්ථාවරත්වයයි. ආණ්ඩුව, විපක්ෂය හෝ මහජනතාව එය පසුගිය සමයේදී ප‍්‍රදර්ශනය කළේ නැත. ඒ වෙනුවට ප‍්‍රදර්ශනය කළේ මුග්ධත්වය, අවස්ථාවාදය, මජරකම, ප්රජාතන්ත්ර විරෝධය හා නොඉවසිල්ලයි.
වර්තමාන බල පෙරළිය එම තත්ත්වයේ ම දිගුවකි. රාජපක්ෂ පවුල බලය ලබාගැනීම ඉක්මන් වීමට ප‍්‍රධාන හේතුව ලෙස සැලකිය හැක්කේ අන් කිසිවක් නොව පසුගිය සමයේ අධිකරණය වෙතින් පළ වූ ස්වාධීනත්වයයි. දුමින්ද සිල්වාගේ මරණීය දණ්ඩනය තහවුරු කිරීමේ නඩු තීන්දුවෙන් මෙන් ම ජොන්ස්ටන් ප‍්‍රනාන්දුට එරෙහි සොරකම් චෝදනාවලින් ඔහු නිදොස් කොට නිදහස් කිරීමේ නඩු තීන්දුවෙන් ද මෙකී තත්වය ප‍්‍රදර්ශනය කෙරිණි. රාජපක්ෂ පවුලේ අයට එරෙහි ඇති දූෂණ චෝදනාවලදී අධිකරණය මෙල්ල කර තබා ගැනීම අත්‍යවශ්‍ය ය.
මෙම මොහොතේ බලයට පැමිණෙන නව ආණ්ඩුවකට රට ගොඩගැනීමට අලූ‍තින් කරන්නට තෝරාගැනීම් ගොඩක් නැත. එහෙත්, එක් දෙයක් කළ හැකි ය. එනම්, මේ මොහොතේ රට පුරා පැන නැගී තිබෙන උද්ඝෝෂණ රැල්ල මර්දනය කිරීමයි. පැවති ප්රජාතාන්ත්රික වටපිටාව අපහරණය කරමින් සිටි රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය, අන්තර් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍ය බල මණ්ඩලය, අන්තවාදී වෘත්තීය සමිති, බස් සංගම්, වාමාංශික අන්තවාදී කණ්ඩායම් ආදිය මෙම වෙනස තුළ කෙසේ ක‍්‍රියා කරනු ඇද්ද යන්න ඉදිරියේදී දැකගත හැකි වනු ඇත. බොහෝ විට සිදු වන්නට ඉඩ තිබෙන්නේ මේ සියලූ පාර්ශ්ව මර්දනය හමුවේ සිය ඊනියා රැඩිකල් න්‍යායපත‍්‍ර හකුළාගැනීමයි.
පැවති ආණ්ඩුව රටට අවශ්‍ය මහජන විනය ඇති කිරීම සඳහා කටයුතු නොකළ බව ඇත්තකි. එහෙත්, ඔවුහු සාපේක්ෂ වශයෙන් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට හා නීතියේ ආධිපත්‍යයට ගරු කළ හ. එසේම, දැඩි වගකීමකින් කටයුතු කරන ස්වභාවයක් හා හොඳ නායකත්වය පෞරුෂයක් ද ඔවුන් වෙතින් පළ වූයේ නැත. ආණ්ඩුව ද හැසිරුණේ තවත් එක් රාජ්‍ය ආයතනයක ස්වරූපයෙනි. එවැනි පැවැත්මකට සුදුසු පරිදි ලංකාවේ ආයතන ශක්තිමත් වී නැති බව ද, දැවැන්ත අකාර්යක්ෂම රජය පාලනය නොකර ඉදිරියට යා නොහැකි බව ද ඔවුහු වටහා නොගත් හ. අවසානයේදී රට අර්ධ අරාජිකත්වයක ගිලී යද්දී ද ඔවුහු සතුටින් සැරිසරමින් කාලය ගෙවූ හ.
ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන විසින් අගමැති රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ඉවත් කර ඇති ආකාරය ව්‍යවස්ථා විරෝධී ය. ඒ පිළිබ ඔවුන්ගේ තර්ක ඉතා පහසුවෙන් බි දැමිය හැකි ඒවා ය. අපට දෙන්නට තිබෙන පිළිතුර මෙසේයි: සම්ප‍්‍රදායන්, සදාචාරය, ආචාරධර්ම, හෘදය සාක්ෂිය ආදී කිසිවක් ගණන් නොගෙන ව්‍යවස්ථාවෙන් පමණක් තර්ක කරන්නේ නම් 46 (5) වගන්තිය අනුව, එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය ජාතික ආණ්ඩුවෙන් ඉවත් වූ පළියට ජාතික කැබිනට් මණ්ඩලය අහෝසි වන්නේ නැත. එයට හේතුව ජාතික ආණ්ඩුව පිහිටුවා තිබෙන්නේ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය සමග පමණක් නොව ශ්රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග‍්‍රසයත් එහි සිටීමයි. මුස්ලිම් කොංග‍්‍රසය ආණ්ඩුවෙන් අයින් වෙන්නට තීරණය කළේ නැත.
එසේම, ජාතික ආණ්ඩු සංකල්පය අදාළ වන්නේ ඇමති තනතුරු සංඛ්‍යාවට පමණි. උදාහරණයක් ලෙස අපි හිතමු පාර්ලිමේන්තුවේ ආසන 200ක් තිබෙන පක්ෂයක් ඉතුරු 25 හිමි පක්ෂය එක්ක යහපත් අරමුණකින් ජාතික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවනවා ය කියා. එවිට අර 25 හිමි පක්ෂය අයින් වුණා ය කියා ජාතික ආණ්ඩුව බිඳවැටෙනවා ද? ජාතික ආණ්ඩු සංකල්පයෙන් අයින් වීම යනු ආණ්ඩුව අහෝසි වෙන්නට හේතුවක් නොවේ. එයින් සිදුවන්නේ එක දෙයයි. ඇමති මණ්ඩලය පත් කිරීමේදී 46(1) වගන්තියට අනුකූල සීමා තුළ එය කරන්නට සිදුවීමයි.
ජාතික ආණ්ඩුව පිහිටුවන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩිම ආසන සංඛ්‍යාවක් තිබෙන පක්ෂයෙයි. ඒ අනුව ඒ පිළිබඳ තීරණ ගැනීමේ අයිතිය තිබෙන්නේ මෙ පක්ෂයට මිස ඒ සමග එක් වෙන අනෙක් පක්ෂවලට නොවේ. කිසියම් හේතුවක් මත එකී වැඩිම ආසන සංඛ්‍යාවක් තිබෙන පක්ෂය ජාතික ආණ්ඩුවෙන් ඉවත් වන්නට තීරණය කළොත්, එය අදාළ වන්නෙ ඇමති තනතුරු සංඛ්‍යාවට පමණක් බව ඉතා පැහැදිලි ය.
අගමැතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුවේ තිබෙන බහුතර විශ්වාසය පිළිබඳ විමසීමක් නොකළ යුතුයි කියා තර්කයකුත් දැන් මතු වෙමින් තිබේ. එහෙම තර්ක කරන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂට පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර ආසන සංඛ්‍යාවක් නැති නිසායි. ඒ තර්කය ම අවුලකි. එසේ නම්, නව අගමැතිවරයකු පත් කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට කිසිම හේතුවක් නැත. මන්ද, මීට කලින් ජනාධිපතිවරයා ඔහුගේ මතය අනුව තීරණය රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩිම විශ්වාසය ඇති පුද්ගලයා බව තීරණය කර ඇත. ඒ මතය වෙනස් කරන්නට කිසිදු හේතුවක් අලූ‍තෙන් නිර්මාණය වී නැත. හේතුව පාර්ලිමේන්තුවේ බලතුලනය කිසිදු අයුරකින් වෙනස් වී නොතිබීමයි. එය 2015දි තිබුණු විදියමයි දැනුත් තිබෙන්නේ. ජනාධිපති සිරිසේන නායකත්වය දරණ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය මහින්ද රාජපක්ෂට විපක්ෂ නායකකම නොදුන්නේත් ඔය පදනමින්මයි. හේතුව ඔහු සිටියේ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ මන්ත‍්‍රීවරයකු විදියටයි. එම පක්ෂය ආණ්ඩුවේ හවුල්කරුවකු නිසා ඊළඟ ලොකුම පක්ෂය වුණ දෙමළ ජාතික සන්ධානයට විපක්ෂ නායකකම හිමි විය. දැන් මහින්ද රාජපක්ෂට හෝ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ වෙන කෙනෙකුට හෝ විපක්ෂ නායකකම ලබාගැනීමේ කිසිදු ගැටලූ‍වක් නැත. එම පක්ෂය ආණ්ඩුවේ නැත. ජනාධිපතිගේ අභිමතය යනු එක එක වෙලාවට හිතෙන හිතෙන විදියට වැඩ කරන්නට පුළුවන්කම නෙමෙයි. එය වගකිවයුතු තීරණ ගැනීමේ ක‍්‍රියාවලියකි. කලින් ගත් තීරණයක් වෙනස් කරන්නට හේතු වන සංදර්භයක් තිබිය යුතුයි. අගමැතිවරයාට එරෙහි විශ්වාසභංග යෝජනාවක් ගෙන ආ වෙලාවේ එවැනි සංදර්භයක් තිබිණි. එහෙත් ඔහු එය ජය ගෙන පෙන්නුවේ ය. මෙතනදි එහෙම සාධාරණ සංදර්භයක් නිර්මාණය වී නැත. ඉහත දැක්වෙන්නේ පුරවැසියකු ලෙස මා මේ පිළිබ කරන සරල විග‍්‍ර‍හයකි. නිති විශාරදයන්ට සිරිසේන ඉදිරිපත් කරන තර්ක පහසුවෙන් බිඳ දැමිය හැකි ය.
කුමන්ත‍්‍රණයෙන් බලය අල්ලා ගත් රාජපක්ෂ පවුල මේ වන විට බරපතල ගැටලූ‍වකට මුහුණ දී සිටියි. ඒ වනාහි අන් යමක් නොව, සරළ බහුතරය වන මන්ත‍්‍රීන් 113දෙනෙකුගේ සහයෝගය තමන්ට ඇති බව පෙන්වීමට ඔවුන් අසමත් වීමයි. කෙතරම් මුදල් විසි කළත්, රාජපක්ෂ පවුල සිතූ අන්දමින් මන්ත‍්‍රීවරුන් බාගැනීමට නොහැකි වීම ඔවුන් ලැබූ දරුණු පරාජයකි. රාජපක්ෂ පවුලේ ආධිපත්‍යය හා එයින් නිර්මාණය විය හැකි ව්‍යසනය පිළිබඳ කුකුස හේතුවෙන් බොහෝ අය පස්ස ගසමින් සිටීම එයට හේතුවයි. එසේම, පිහිටුවන්නට යන ඇමති මණ්ඩලය තාවකාලික එකක් වීම ද පැති මාරු වීම දිරිගන්වනසුළු තත්වයක් නොවේ.
මේ අතර ශ්රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ මෛත‍්‍රී පිලේ ද යම් පිරිසක් රාජපක්ෂ පවුල සමග නැවත එක් නොවන ප‍්‍රවණතාවක සිටිති. මේ හේතුවෙන් ඉදිරි දින කීපය තුළ සිදු වන ක‍්‍රියාකාරකම්වල අතිශය වැදගත්කමක් නිර්මාණය වී තිබේ.
රාජපක්ෂ පවුල් පාලනයට කටයුතු කරන්නට සිදු වී තිබෙන්නේ ව්‍යවස්ථා විරෝධී, නීති විරෝධී පසුබිමක් තුළ වන අතර, මේ වන විට ඔවුන්ට ජාත්‍යන්තර සහයෝගයක් යම් දුරකට ලැබී තිබෙන්නේ චීනයෙන් පමණි. එහෙත්, චීනයට බදු දුන් හම්බන්තොට වරාය නැවත ලබාගත යුතු ය යන රාජපක්ෂ පවුලේ ස්ථාවරය සමග මෙම ගනුදෙනුව කෙසේ පෑහේ ද යන්න තවම පැහැදිලි නැත.
ඉන්දීය කුමන්ත‍්‍රණ චෝදනාව සමග ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන යන ගමන ද රාජපක්ෂ පවුල් පාලනයට දැඩිව බලපානු ඇත.
කෙසේ වෙතත්, මෙම අර්බුදය අවසානයේ විසෙක්‍ෂන්නේ ලංකාවේ මහපොළවේ ය. රාජපක්ෂ පවුල බලාපොරොත්තු වූ තරම් සරල අන්දමේ බල හුවමාරුවක් සිදු වන්නේ නැති බව පෙනේ. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ඔවුන් බලාපොරොත්තු වූ තරම් සරල ලෙස අතහැර යන බවක් නොපෙනේ. මෙය ඔහුගේ පමණක් නොව, ලංකාවේ දේශපාලනයේ බොහෝදෙනෙකුගේ අවසන් අවස්ථාව විය හැකි බව පැහැදිලි ය. මෙය ගල උඩ සටනක් වන්නේ ඒ නිසා ය.
මෙකී ප්රජාතන්ත්ර විරෝධී තත්වයට එරෙහිව සටන් කිරීමට තිබෙන එඩිතරකම පසුගිය 30දා කොල්ලූ‍පිටියේදී පැවැත්වුණු දැවැන්ත, අධිෂ්ඨානශීලී ජන රැළියෙන් නිරූපණය කෙරිණි.
අප මෙම ප්රජාතන්ත්ර විරෝධී ක‍්‍රියාවලිය ආපසු හරවා ශ්රී ලංකාවේ දිගුකාලීන ප්රජාතාන්ත්රික උරුමය ආරක්ෂා කරගත යුතු ය. මෙය දේශපාලන බලය පිළිබඳ ප‍‍්‍රශ්නයක් නොව ප්රජාතාන්ත්රික හරයන් පිළිබඳ ප‍‍්‍රශ්නයකි. ප්රජාතාන්ත්රික අන්දමින් බලය ලබාගැනීමට ඕනෑම කෙනෙකුට අයිතිය තිබිය යුතු ය. එම අයිතිය රැක ගත යුතු ය.
මේ මොහොතේ දේශපාලන භේදයකින් තොරව අප සැම ප්රජාතන්ත්රවාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටිය යුතු ය. මෙම ජඩ කුමන්ත්රණය මුලින් ම පරාජය කළ යුතු ය. ඉන්පසු දේශපාලන වෙනස්කම් අවශ්‍ය නම් ඒවා ප්රජාතාන්ත්රික අන්දමින් සිදුකිරීමට පුරවැසියන් ලෙස අපට පුළුවන.
අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ
