සම්මුති ආණ්ඩුව ආරම්භ කොට අවුරුදු තුනක් ගතවන විට එහි පාර්ශ්වකාර නායකයෝ දෙදෙන ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයට තනි තනිව තරග කරන්නේ කොහොමදැයි ගණන් හදමින් සිටිති. ඒ අතර, අවුරුදු තුනකට පෙර පරාජය කරනු ලැබූ පසුගාමී දේශපාලන බලවේගද, මේ ආණ්ඩුවේම පිහිටෙන් කිසියම් ජීවයක් ලබා, ඊළඟ මැතිවරණ ගැන වහසි බස් දොඩවමින් සිටියි.
රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයට පත්වන්නේ 2015 ජනවාරි 9වැනිදාය. ඒ වන විට පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි බලයක් තිබුණේ, මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ මූලිකත්වයෙන් යුත් එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයට හා ඊට හිතවත් පක්‍ෂවලටය. එජාපයට තිබුණේ පාර්ලිමේන්තුවේ සුළුතරයකි. මේ තත්ත්වය යටතේ, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයට පත්කිරීම වූකලි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ඇති විධිවිධානවලට පිටින් යෑමකි. ව්‍යවස්ථාවේ සඳහන් වන්නේ ‘පාර්ලිමේන්තුවේ යම්කිසි මන්ත‍්‍රීවරයකු කෙරෙහි පාර්ලිමේන්තුවේ විශ්වාසය උපරිම පමණින් ඇතැ’යි ජනාධිපතිවරයා කල්පනා කෙරේද, ජනාධිපතිවරයා විසින් ඒ මන්ත‍්‍රීවරයා අග‍්‍රාමාත්‍ය ධුරයට පත්කළ යුත්තේය’ කියාය.
’උපරිම විශ්වාසය ඇතැ’යි ජනාධිපතිවරයා කල්පනා කෙරේද’ යනුවෙන් මෙහි සඳහන් වෙතත් ජනාධිපතිවරයා ඒ තීරණය ගතයුත්තේ මනෝ මූලිකව නොවේ. පාර්ලිමේන්තුවේ පවතින භෞතික තත්ත්වය අනුවය. ආසන බහුතරයක් එජනිසට අයත්වන තත්ත්වයක් යටතේ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ කෙරෙහි උපරිම විශ්වාසයක් ඇති බව සිතන්නට භෞතික තත්ත්වය විසින් ඉඩක් දෙන්නේ නැත.
එහෙත්, 2015 ජනාධිපතිවරණ වේදිකාවේදී පොදු අපේක්‍ෂකයාත් ඔහු සමග සිටගත් අනෙක් සියලූ දේශපාලන නායකයනුත් කියා සිටියේ, ජනාධිපතිවරණයෙන් පොදු අපේක්‍ෂකයා ජය ගතහොත්, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයට පත්කරනු ඇති බවය. ඒ නිසා, ඒ පිළිබඳ පොදු එකඟතාවක් සමාජයේ තිබුණේයැයි කිව හැකිය. ජනවරමක් පිළිබඳ තර්කය ඉදිරියට ගතහොත්, ජනාධිපති මෛත‍්‍රී සහ අගමැති රනිල් වන මීළඟ ආණ්ඩුවකට, 2015 ජනවාරි 8 වැනිදා, ජනවරමක් ලැබුණි. එය අනෙක් පක්‍ෂයට වඩා ලක්‍ෂ 4ක් වැඩි ජනවරමක් විය.
එහෙත්, ජනවරම පිළිබඳ තර්කයකින් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ විධිවිධාන උල්ලංඝනය කිරීමට වරමක් ලැබෙන්නේ නැත. මේ ආණ්ඩුවේ ‘ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීබව’ පිළිබඳ ප‍්‍රතිරූපයට එරෙහිව විරුද්ධ පක්‍ෂ විසින්, විශේෂයෙන් ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ බුද්ධිමය ස්ථරය විසින් නගනු ලබන ප‍්‍රතිතර්කයක් වන්නේ මේ දින සීයේ ආණ්ඩුව තුළ අගමැති හැටියට රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පත්කිරීමයි. ඒ තර්කය පිළිගත හැක්කකි.
එහෙත්, ප‍්‍රශ්නය ඇත්තේ එතැනමත් නොවේ. පාර්ලිමේන්තුවේ සුළුතර කණ්ඩායමක නායකයා වුණු රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැති ලෙස පත්කළ විට එජනිසයේ බහුතර කණ්ඩායමෙන් එල්ලවුණු විරෝධය කුමක්ද යන්නයි. ඇත්ත වශයෙන්ම කිසිම විරෝධයක් එල්ල වුණේ නැත. අද මේ පිරිස කියන විදියට, රනිල් පත්කිරීම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී වන විට, කළ හැකිව තිබුණු දේවල් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන්ම පැහැදිලි කොට තිබේ. එනම්, ඒ සුළුතර අගමැතිවරයාට විරුද්ධව විශ්වාස භංග යෝජනාවක් ගෙනඒමයි. විශ්වාස භංග යෝජනාවක් ජයගැනීම සඳහා අවශ්‍ය වන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ සාමාන්‍ය බහුතරයක් පමණකි. අගමැති රනිල්ට විරුද්ධව ඒ මොහොතේ විශ්වාස භංග යෝජනාවක් ගෙන ආවේ නම්, ඉතා පහසුවෙන් එය ජයගන්නවා පමණක් නොව, යහපාලන සන්ධානයේ න්‍යාය පත‍්‍රය අවුල් කරන්නටද එජනිසයට හොඳටම හැකියාව තිබුණි. එසේ නොකළේ ඇයි? ඒ ගැන දෙන්නට ඇති පිළිතුර කුමක්ද?
අද ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයට සමීප බුද්ධිමතුන් කියන විදියට, ඒ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී ක‍්‍රියාව පාර්ලිමේන්තුවේදී කරබාගෙන පිළිගත්තේ ඇයි? මේ බුද්ධිමතුන් කියන දේවල්, ඔවුන්ගේ පක්‍ෂවල නායකයන්, දේශපාලන වශයෙන් කළ නොහැකි බව දන්නා නිසාද? නැතිනම් ඔවුන් ඒ මොහොත් ජයග‍්‍රාහි පක්‍ෂය සමග වංක සහයෝගයකින් කටයුතු කළ නිසාද?
ඒ නිසා, 2015 ජනවාරි 9වැනිදා අගමැති රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පත්කිරීම ගැන කණස්සලූ වන ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ බුද්ධිමතුන්, පළමුව ඉහත කී මොහොතේ කිසිවක් නොකළේ ඇයිදැයි තමන්ගේම අනුත්තර නායකයන්ගෙන් විමසා දැනගෙන සිටිය යුතුය. එසේ නොකර, එකම දේ හෝද හෝදා මඬේ දැමීම තේරුමක් නැත.
එහෙත්, පැහැදිලිව කිව යුත්තේ, එදා එජනිසය විශ්වාස භංග යෝජනාවක් ගෙන නොඒම නිසා, පාර්ලිමේන්තුවේ සුළුතරයේ විශ්වාසය පමණක් දිනාගත් රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැති කිරීමේ ව්‍යවස්ථාමය වරද නිවරද නොවන බවය.
කොහොම වුණත්, දින සීයේ ආණ්ඩුව තුළ, අගමැති ධුරය ලබාගත් රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා, මහජනයාට විශ්වාසවන්ත අගමැතිවරයකු වීමට අසමත් විය.
පත්වී මාසයක් යන විට, මහ බැංකු බැඳුම්කර වංචාව සිදුවිය. ඒ සමග අගමැතිවරයාගේ නම ගෑවිණි. අගමැතිවරයා විසින් පත්කරන ලද, ඔහුගේ සමීපතම මිත‍්‍රයකු වූ අර්ජුන් මහේන්ද්‍රන් හා ඔහුගේ බෑනා අර්ජුන් ඇලෝසියස් එහි ප‍්‍රධාන චුදිතයෝ වූහ. අගමැතිවරයා සිටියේ කුමන තත්ත්වයක් යටතේ වුවද සිය මිත‍්‍රයා ආරක්‍ෂා කරන දරදඬු ස්ථාවරයකය. ඔහු පාර්ලිමේන්තුවේදී පවා මේ වංචාව සාධාරණය කරමින් කතාකළේය. මේ මහා වංචාවේ ප‍්‍රධාන චුදිතයාව සිටි අර්ජුන් මහේන්ද්‍රන් නැවතත් මහබැංකු අධිපති ධුරයට පත්කර ගැනීම සඳහා අගමැතිවරයා තදින් උත්සාහ කළේය. සිවිල් සංවිධාන නියෝජිතයන් හමුවුණු එක් අවස්ථාවක ඔහු කිව්වේ, අර්ජුන් මහේන්ද්‍රන් මහබැංකු අධිපති ධුරයේ ස්ථිර කරගන්නට තමාට බැරි නම්, අගමැති ධුරය අතහැර ගෙදර යන්නට වුවද තමා සූදානම් බවය. ඒ තරම් නිර්ලජ්ජිත පෙනීසිටීමකි. එහෙත්, ජනාධිපතිවරයා බලවත් ලෙස ප‍්‍රතිරෝධය පෑම නිසා, අර්ජුන් මහේන්ද්‍රන් යළිත් අධිපති ධුරයට පත්වීම වළක්වාගන්නට හැකිවිය.
තමා විසින් පත්කරන ලද තමාගේ සමීප මිත‍්‍රයකු වුණත්, දැවැන්ත මූල්‍ය වංචාවකට හසුවූ පසුවවත්, ඔහුට එරෙහිව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට ඉඩදීම පිරිසිදු නායකයකුගේ පිළිවෙතයි. ලෝකයේ ඕනෑ තරම් එවැනි උදාහරණ තිබේ. සමහර අවස්ථාවලදී තම සමීපතමයන් කරන වැරදි නිසා මහජන ධුරවලින් ඉල්ලා අස්වුණු දේශපාලනඥයන් ගැන කතාද විරල නැත. එහෙත් රනිල් වික‍්‍රමසිංහට ඒ පිරිසිදුකම තබාගන්නට නොහැකි විය. හැබැයි, එය මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ පාලන ප‍්‍රතිපත්තිය ඒ විදියටම අනුගමනය කිරීමකි. අර්ජුන් මහේන්ද්‍රන් ආරක්‍ෂා කිරීම වෙනුවෙන් අද රනිල් වික‍්‍රමසිංහට ගරහන හිටපු පාලකයන්ට හා ඔවුන්ගේ සමීපතමයන්ට, මහින්ද රාජපක්‍ෂ කාලයේ මෙවැනි අවස්ථාවල වැඩ කෙරුණු අන්දම අමතක වී ඇති බව පැහැදිලිය. ඒ කාලයේ මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ න්‍යාය වුණේ, ‘අපේ එකෙක් වැරැුද්දක් කළාම නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කරලා බෑනේ හාමුදුරුවනේ’ යන්නයි. ඒ පිළිවෙත වෙනස් කරන්නට ආ රනිල් වික‍්‍රමසිංහද ඒ ගමනම යන්නට පටන්ගැනීම අවාසනාවකි.
අද, අර්ජුන් මහේන්ද්‍රන් ඉන්නේ පිටරටය. එක් අවස්ථාවක, තමාගේ සමීප මිත‍්‍රයා ඕනෑම නීතිමය අවශ්‍යතාවක් සඳහා ගෙනැවිත් දෙනවායැයි කී රනිල් වික‍්‍රමසිංහ, දැන් ඒ ගැන කියන්නේ නැත. ඒ ද මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ පිළිවෙතම අනුගමනය කිරීමකි. රුපියල් බිලියන ගණනක ¥ෂිත මිග් යානා ගනුදෙනුවක් සම්බන්ධයෙන් චෝදනා ලබා සිටින උදයංග වීරතුංග නමැති තමාගේ ඥාතියා සම්බන්ධයෙන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ අනුගමනය කරන්නේද ඒ පිළිවෙතමය. ඔහු පිටරටදී උදයංග හමුවෙයි. ඔහු සමග ඡුායාරූපද ගනියි. එහෙත්, ලංකාවේ දැවැන්ත වංචාවක හවුල්කරුවකු වන ඔහු ලංකාවට ගෙනැවිත් නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඉඩක්, සහායක් දෙන්නේ නැත.
මහජනතාව, 2015දී ඡුන්දය දුන්නේ මේ නීති විරෝධී මහින්ද රාජපක්‍ෂ පිළිවෙතින් ඉවත් වන්නටය. එහෙත්, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැතිවරයාද අඩුවැඩි වශයෙන් මේ වන තෙක් ගොස් ඇත්තේ ඒ පාරේමය.
2015දී මහජනතාව බලාපොරොත්තු වුණු වෙනස සම්පූර්ණ කරන්නට මේ වන තෙක්, අවුරුදු තුනක් ගතවීත් අසමත්වී ඇති අගමැතිවරයා, ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයකින් ජයග‍්‍රහණය කිරීම සම්බන්ධයෙන් ගණන් හදන්නේ කෙසේදැයි පැහැදිලි නැත. සමහර විට ඔහු සිතනවා ඇත්තේ, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වැන්නකු ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වන තත්ත්වයක් යටතේ, සියලූ සුළුජන වාර්ගික පක්‍ෂ තමාට සහයෝගය දෙනවා ඇතැයි, දිය යුතුයැයි කියාය. ගණිත සමීකරණයක් හැටියට එය පිළිගත හැකි වුණත්, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මීට වඩා මහජනතාව අතර ශක්තිමත් තත්ත්වයක සිටි 2015දීත් මේ ගණන් හැදීම හරිගියේ නැති බව කල්පනාවට ගත යුතුය. 2015දී පොදු අපේක්‍ෂකයා හැටියට තමා ඉදිරිපත්වන බවට ස්ථිරවම කියා සිටි ඔහුට, ඒ අදහසෙන් බැහැර වන්නට සිදුවුණේ, සුළු ජනවාර්ගික පක්‍ෂම, විශේෂයෙන් දෙමළ ජාතික සන්ධානය ඍජුවම ඔහු ඡුන්දයට ඉදිරිපත් නොවිය යුතුයැයි අවධාරණය කළ පසුබිමකය. අද රනිල් ඉන්නේ, 2015 තරම්වත් ශක්තිමත් තැනෙක නොවේ. තමාගේ විවිධ අසමත්කම් මහජනතාවට විවෘතවම දැනගන්නට ලැබුණු පසුබිමකය.
ඒ අතර, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ජනාධිපතිවරණයකින් දිනන්නට ගණන් හදන්නේ කොහොමදැයි යන්නද පැහැදිලි නැත. තනිව ශ‍්‍රීලනිපයෙන් ජනාධිපතිවරණයකට ඉල්ලූවොත් දිනන්නට කිසිම ඉඩක් ඔහුට නැත. ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය හා එකතුව ඉල්ලූවත්, (ඊට ඇත්තේ අවම ඉඩකි.) තත්ත්වය වෙනස් වන්නේ නැත.
අනෙක් අතට සිරිසේන හා වික‍්‍රමසිංහ යන නායකයන් දෙදෙනාම අද ඉන්නේ 2015 තමන් සමග සිටි ජනතා බලවේගවලින් සැලකිය යුතු ප‍්‍රමාණයක්, සමහර විට බහුතරයක් තමන්ගෙන් ඈත් කරගෙනය. දිගින් දිගටම මේ දෙපළ වැඩ කළේ ඒ බලවේග තමන්ගෙන් ඈත් වන විදියටමය. 2015 ජනවාරි 8වැනිදා වන තුරුම මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ මාධ්‍ය සහකරුවන් හැටියට වැඩ කළ පිරිස් තමාගේ මාධ්‍ය අංශයට පත්කරගත් අවස්ථාවේ සිට ඉදිරියට ආවොත්, ඒ සඳහා ඇති ආසන්නතම උදාහරණය ආචාර්ය දයාන් ජයතිලක රුසියානු තානාපති ධුරයට පත්කිරීමයි. දයාන් ජයතිලක දේශපාලන වශයෙන් කුමන තරමකට පාරාජිකා වී ඇත්දැයි ජනාධිපතිවරයාද හොඳින් දනියි. සිය තානාපති ධුරය ලබන අන්තිම මිනිත්තුව දක්වාම ඔහු සිටියේ 2015 දේශපාලන වෙනසට පසමිතුරු තැනකය. එපමණක් නොවේ, සියලූ සදාචාර සීමා ඉක්මවා යමින් ආණ්ඩුව පතුරු ගහන ස්ථාවරයකය. පුදුමයකට මෙන්, රුසියානු තානාපති ධුරයට පත්කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට ඔහුම ඕනෑ විය. හරියට, මහබැංකු අධිපති ධුරයට අර්ජුන් මහේන්ද්‍රන්ම, රනිල්ට වුවමනා වුණාක් මෙනි. රටේ මේ මොහොතේ පවතින දේශපාලනය ජාත්‍යන්තර වශයෙන් නියෝජනය කරන තනතුරක් සඳහා, වර්තමාන ආණ්ඩුවේ සතුරකු පත්කරන්නේ කෙසේදැයි සිවිල් සංවිධාන නියෝජිතයන් හා රටේ ප‍්‍රකට බුද්ධිමතුන් ප‍්‍රශ්න කළ විට පවා, ඒ විවේචනයට ඇහුම්කන් දෙන්නට සුදානමක් ජනාධිපතිවරයාට තිබුණේ නැත. දයාන් ජයතිලකගේ තානාපති පත්වීමට එරෙහිව කරුණු ඉදිරිපත් කළ සියල්ලෝම 2015දී සිටියෝ මහින්ද රාජපක්‍ෂ පාලනයට ප‍්‍රතිපක්‍ෂව, පොදු අපේක්‍ෂකයා දිනවන වැඩපිළිවෙළෙහිය. එහෙත්, ජනාධිපතිවරයාට එහි වැදගත්කමක් පෙනී තිබුණේ නැත. ඉදිරි තීරණාත්මක අවස්ථාවක නිසැක වශයෙන්ම මහින්ද රාජපක්‍ෂ තුරුලට යන බව හොඳින්ම දන්නා, කිසිම දේශපාලන සදාචාරයක් නැති එක් පුද්ගලයකු වෙනුවෙන්, තමන්ට ප‍්‍රතිපත්තිමය වශයෙන් එකඟව සිටි විශාල පිරිසක් පරදුවට තබන්නට ජනාධිපතිවරයාට තිබුණේ පුදුම සමත්කමකි.
සිරිසේන මහතා, ජනාධිපතිවරණයෙන් ජයගන්නට තමන්ට හැකිවෙතැයි ගණන් හදන්නේ එවැනි පසුබිමකය.
දැන් ආණ්ඩුව අලූතෙන් මහජනතාව ආර්ථික වශයෙන් ශක්තිමත් කිරීමේ මහා පරිමාණ ව්‍යාපෘතියකට අත ගසා තිබේ. ගම් පෙරළිය, ග‍්‍රාම ශක්ති හා එන්ටර්ප‍්‍රයිසස් ශ‍්‍රී ලංකා වැනි ඒ ව්‍යාපෘති සංකල්පීය වශයෙන් දියුණු හා සාර්ථක ලක්‍ෂණ පෙන්වයි. අභියෝගය ඇත්තේ ඒ සංකල්ප මහපොළොවේ ක‍්‍රියාත්මක කිරීමේදීය. ආණ්ඩුව සිතන බව පෙනෙන්නේ, මේ ආර්ථික වැඩසටහන හරහා ඊළඟ මැතිවරණවලට සාර්ථකව මුහුණ දෙන්නටය. ඉදිරි අවුරුදු දෙක තුළ මේ වැඩපිළිවෙළ පොළොවේ පැළකරන්නට ලැබුණොත් ඒ ගැන කිසියම් බලාපොරොත්තුවක් තබාගන්නටද ආණ්ඩුවට හැකිවනවා ඇත. එහෙත්, මතක තබාගත යුත්තේ සියල්ල තීරණය වන්නේ ආර්ථිකමය කාරණා මතම නොවන බවය. 2015 ජනවාරි වෙනසට දායකවුණු විශාල පිරිසක් ආර්ථික පැත්තට බර තැබුවෝ නොවෙති. ඔවුන්ට වුවමනාවී තිබුණේ, රටට අත්‍යවශ්‍ය දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණද මේ ආණ්ඩුව ලවා කරගැනීමටය. ඒ වුවමනාව දැන් ආණ්ඩුවට තිබේද?
