හිටපු හමුදා නිලධාරින් වන කමල් ගුණරත්නත්, සරත් වීරසේකරත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ වියත්මග වැඩපිළිවෙළේ ප‍්‍රමුඛයෝ දෙදෙනෙකි. පසුගියදා කොළඹ ෂැංග‍්‍රිලා හෝටලයේ පැවැති වියත් මග රැුස්වීමේද මුල් තැන ගෙන ක‍්‍රියාකළෝ ඔවුහුය. පසුව ආචාර්ය දයාන් ජයතිලකගේම විවේචනයට හසුවුණු පරිදි, වියත්මග සම්පූර්ණයෙන්ම හමුදා ක‍්‍රියාන්විතයකි. සංවිධායකයන්ගේ ඇණවුමෙන්, සම්පූර්ණ යුරෝපීය ඇඳුමෙන් සැරසී එහි ගොස් සිටි ඊනියා වියතුන්ට සිදුවුණේ එක්තරා ආකාරයකට මේ හමුදා ක‍්‍රියාන්විතයේ ‘වින්දිතයන්’ වන්නටය. මෙයින් පෙනෙන්නේ. යම් හෙයකින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රටේ නායකයා වුණොත්, ඇතිවිය හැකි පාලනයේ ස්වභාවයයි.
කෙටියෙන් කිවහොත්, එය සරත් වීරසේකර හා කමල් ගුණරත්න වැන්නන් ප‍්‍රධාන තීරකයන් වන දරදඬු හමුදා පාලනයකට වඩා කිසිසේත් වෙනස් නොවනු ඇත. එවැනි හමුදා පාලනයක, වියතුන්ට ඉඩක් නැත. ඇත්තේ, වියතුන් බවට වෙස්මාරුකරගෙන සිටින ගුණරත්න, වීරසේකර වැනි හමුදා නිලධාරීන්ගේ කඳවුරු පාලනයකි. අනුනායක භික්‍ෂූන්ද ඉතසිතින් ප‍්‍රාර්ථනා කරන හිට්ලර් පන්නයේ පාලනයකි.
කුමන දේශපාලන වුවමනා එපාකම් තිබුණත් මේ ‘වියතුන්’ අවංකව කල්පනා කළ යුත්තේ, තමන්ගේද දායකත්වයෙන් රටට අනාගතයේ ගෙනඑන්නට හදන්නේ මෙවැනි හමුදා පාලනයක්ද යන්නයි. එවැනි අනාගත හමුදා පාලනයක තත්ත්වය ගැන බියවන්න්ට අවශ්‍ය කෙනකුට දැනටමත් කමල් ගුණරත්න හා සරත් වීරසේකර යන හිටපු හමුදා නිලධාරින් දෙදෙනා වරින්වර කරන ප‍්‍රකාශවලින් හේතු වුවමනා තරම් සොයාගත හැකිය.
මේ දෙදෙනාම ඉන්නේ, ද්‍රෝහීන් මරාදමනු කියන ස්ථාවරයේය. ඔවුන්ට අනුව ද්‍රෝහීන් ලෙස නම් කෙරෙනවුන්ට. කමල් ගුණරත්න යෝජනා කරන්නේ වෙඩි තබා, ඝාතනය කොට, මිනි පෙට්ටිය දනහිසෙන් ඉහළටවත් ඔසවන්නට නොදී අගෞරවනීය අවමංගල්‍යයක් ලබාදිය යුතු බවයි. සරත් වීරසේකර සියලූ ‘දේශද්‍රෝහීන්ට’ නඩු අසා මරණ දඬුවම දිය යුතු බවත්, අනාගත ඔවුන්ගේ ආණ්ඩුවකින් එය අනිවාර්යයෙන් කරන බවත් ශපථ කරයි.
ඔවුන්ට අනුව මේ දේශද්‍රෝහියෝ කවරහුද? ‘බුද්ධි අංශ අකර්මණ්‍ය කිරීම ඇතුළු සියලූම දේශද්‍රෝහී ක‍්‍රියා කළ අයට එරෙහිව මරණ දඬුවම ලබා දෙන ලෙස දේශපේ‍්‍රමී ආණ්ඩුවක් යටතේ ඉල්ලා සිටිනවායැ’යි පසුගිය ජුනි අන්තිමේ කොළඹ පැවැති ජාතික සංවිධාන එකමුතුවේ මාධ්‍ය හමුවකදී කීවේ සරත් වීරසේකරය.
සරත් වීරසේකර ඒ අවස්ථාවේදි මානව හිමිකම් කොමිසමේ සභාපතිනි, ආචාර්ය දීපිකා උඩගමද විවෘතව විවේචනයට ලක්කළේය. ‘ආණ්ඩුව කොටි ත‍්‍රස්තවාදීන්ට හිස එසවීමට අවස්ථාව දෙන ගමන්ම ආරක්‍ෂක හමුදාව අධෛර්යයට පත්කරනවා. සාම සාධක හමුදාවන්ට මෙරට හමුදාව යැවීම නතර කර තිබෙනවා. දීපිකා උඩගම නමැති කාන්තාව තමයි මානව හිමිකම් කොමිසමේ සභාපති. ඇය රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන එක්ක එකතු වෙලා කොටි වෙනුවෙන් කතාකරන කෙනෙක්. යුද්ධයට සම්බන්ධවුණු කිසිදු රණවිරුවෙක් සාම සාධක හමුදාවට බඳවා නොගැනීමට ඇය කටයුතු කරනවා.’ ඔහු කීවේය. මේ ප‍්‍රකාශයෙන්, අනාගතයේ වීරසේකරලා සිටින ආණ්ඩුවකින් ආචාර්ය දීපිකා උඩගම වැනි ලංකාවේ පමණක් නොව ලෝකයේම සම්භාවනාවට පාත‍්‍රවුණු සැබෑ වියතකුට සහ එවැනි ගණයේ අන් සියල්ලන්ටම විය හැකි අනතුර පැහැදිලි කෙරෙයි. එනම් ඔවුන්ට හිමි ඉරණම, දේශද්‍රෝහීන් හැටියට හංවඩු ගසනු ලැබ මරාදැමීමයි.
‘ආණ්ඩු වෙනස් වෙනකොට බුද්ධි අංශයේ නිලධාරීන් වෙනස් වෙලා නැහැ. මේ ආණ්ඩුව යටතේයි එහෙම වෙලා තියෙන්නේ. හමුදාවේ අභ්‍යන්තර තනතුරුවලට ආණ්ඩුව ඇඟිලි ගහනවා.’ වීරසේකර කිව්වේය. ආණ්ඩු වෙනස්වන විට හමුදාවල තනතුරු වෙනස් නොවීම රීතියක් විය හැකි නමුත්, ලංකාවේ එසේ විය යුතු නැත්තේ, හමුදාව සම්පූර්ණයෙන්ම දේශපාලනීකරණය වූ එකක් නිසාය. උදාහරණයක් කීවොත්, 2014 වසරේ අවසාන කාලයේදී, එවකට යුදහමුදාපති දයා රත්නායක යටතේ හමුදාව තිබුණේ ‘රාජපක්ෂ බි‍්‍රගේඩයක්‘ හැටියටය. (දයා රත්නායකද වියත් මගේ උද්යෝගිමත් සාමාජිකයෙකි.) මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරණයෙන් දිනවීම සඳහා ඒ හමුදාපතිවරයාගේ මෙහෙයවීමෙන් උඩුවේ ධම්මාලෝක හිමියන්ගේ ‘මහින්ද බණ‘ ව්‍යාපෘතියක් රට පුරා ක්රියාත්මක විය. ඒ ඒ පන්සල්වල හමුදාවේ අනුග‍්‍රහයෙන් උඩුවේ හිමියන් ගෙනගොස් කියූ බණ දේශනාවේ තිබුණේ මහින්ද යළි දිනවිය යුත්තේ ඇයිද යන්නයි.
ඊටත් වඩා, මහින්දගේ ජයග‍්‍රහණය සඳහා යුදහමුදාව විසින් ප‍්‍රකාශයට පත්කරන ලද පොත් පිංචක පිටපත් ලක්‍ෂ ගණනක් තැපැල් මගින් යැවීමට සුදානම් කෙරුණේය. තැපැල් දෙපාර්තමේන්තුවෙන් මුද්දර විශාල ගණනක් මිලදී ගන්නට හමුදා නිලධාරීන් පැමිණීම නිසා පසුව මැතිවරණ කොමසාරිස්වරයාට ඒ බව දැනගන්නට ලැබී, එම ව්‍යාපෘතිය අත්හිටුවූ නමුත්, එම පොත් පිංචෙන් සෑහෙන ප‍්‍රමාණයක් ඒ වන විටත් බෙදාහැර තිබුණි. ඔන්න. දේශපාලනීකරණය ‘නොවූ’ හමුදාවක හැටි.
අනෙක් බිහිසුණුම හමුදා මැදිහත්වීම සිදුවුණේ, ජනවාරි 8වැනිදා රාත‍්‍රී කුප‍්‍රකට කුමන්ත‍්‍රණයේදීය. කොළඹ හා තදාසන්න ප‍්‍රදේශවල හමුදාව ස්ථානගතකොට, මහින්ද රාජපක්ෂ පරාජයට පත්වුණොත්, හදිසි නීතිය පනවා, හමුදාවේ පාලනයට රට ගෙන, රාජපක්ෂ මහතා තවදුරටත් බලයේ තබාගැනීම එහි අරමුණ විය. ඒ සඳහා ජනවාරි 8 වැනිදාට පෙර හමුදා නිලධාරීන්ගේ ප‍්‍රධානත්වයෙන් සාකච්ඡුා පැවතුණු බවත්, ජනවාරි 8 වැනිදා අවශ්‍ය හමුදා සේනාංක කොළඹ හා ඒ අවට රඳවා තිබුණු බවත් සියල්ලෝ දනිති. කුමන්ත‍්‍රණය අන්තිම මොහොතේ අතහැර දැමුණේ, මැතිවරණ ක්‍ෂෙත‍්‍රයේම නිලධාරියකු ලියුම්කරු සමග කියා ඇති පරිදි, කුරුණෑගල දිස්ත‍්‍රික්කය වැනි හමුදා සාමාජිකයන් බෙහෙවින් වැඩි ප‍්‍රදේශවල තැපැල් ඡන්දවලින් මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ජයග‍්‍රහණය කර ඇති බව පෙනුණු පසුවය. හමුදාව හිතන තරම් පහසුවෙන් රාජපක්‍ෂවරුන්ට සහාය ලබාගැනීම සඳහා යොදවාගත නොහැකියැයි හමුදා ප‍්‍රධානීන්ට ඒත්තුයෑම නිසාය.
අදද හමුදා බුද්ධි අංශ ක‍්‍රියාකරන්නේ රාජපක්‍ෂලාට වුවමනා විදියටයැයි සමහරු කියති. රාජපක්‍ෂවරුන් රටේ අනෙක් සෑම ක්‍ෂෙත‍්‍රයකම මෙන්ම හමුදාව තුළද අදත් මුල් බැසගෙන සිටිති. ජනාධිපතිවරයාට එන හමුදා බුද්ධි අංශ වාර්තා පවා, සමහර විට කිසියම් පාක්‍ෂිකභාවයකින් යුතුව තොරතුරු හා කරුණු ‘වුවමනා විදියට හසුරුවමින්’ සකස් කෙරෙන ඒවා බවට පොදු මතයක් පවතියි. එවැනි තත්ත්වයක් යටතේ, දේශපාලනීකරණය වී ඇති ඔත්තු අංශ වෙනස් කළ යුතු බව අත්‍යවශ්‍ය කාරණයකි. සරත් වීරසේකරලා මේ විරෝධය පාන්නේ, හමුදාව තුළ මර්මස්ථානවල සිටි තමන්ගේ ගැත්තන් ඒ තැන්වලින් ඉවත්කිරීම ගැන කිපී විය හැකිය. වීරසේකරලාගෙන් කුමන චෝදනා ආවත්් එය කළ යුතුමය. හමුදාව අලූතෙන් දේශපාලනිකරණය සඳහා නොවේ. රාජපක්‍ෂලා විසින් දේශපාලනීකෘත හමුදාවක් පුනරුත්ථාපනය කිරීම සඳහාය.
හිටපු හමුදා නිලධාරි කමල් ගුණරත්න මීට පෙර වියත් මගකදී ‘අලූත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනෙන්නට හදන ද්‍රෝහීන් මරාදැමීම’ ගැන කළ ප‍්‍රසිද්ධ ප‍්‍රකාශය සියලූ දෙනාටම මතක ඇත. ඔවුන් බලාගෙන ඉන්නේ තමන්ට ද්‍රෝහීී වන අය මරාදමන්නට තමන්ට බලය ලැබෙන තෙක්ය. මෙවැනි වියරු අදහස් පළකරන කමල් ගුණරත්න වැන්නකු නායකත්වය සැපයූ යුද පිටියේ තත්ත්වය කොහොම වන්නට ඇත්දැයි සිතාගත හැකිය.
අලූත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන ඒමේ වුවමනාවෙන් වැඩකරන්නන් එය කරන්නේ තුවක්කු බෝම්බ වැනි ආයුධ සන්නද්ධව නොවේ. මතවාදී තලයේය. එවැනි මතවාදී තලයක සිය අදහස් පළකරන්නවුන් පවා, ද්‍රෝහීන් ලෙස සලකා ඔවුන් මරාදැමිය යුතුයැයි ගුණරත්න කියන විට, ආයුධ සන්නද්ධව තමන්ගේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් සටන් කළ උතුරේ සන්නද්ධ දෙමළ තරුණයන් සම්බන්ධයෙන් ඔහු පසුගිය යුද්ධය කාලයේ කොහොම කටයුතු කරන්නට ඇත්දැයි හිතාගන්නට පුළුවන. ඒ අනුව හිතනකොට ලංකාවේ යුද අපරාධ සිදුවුණායැයි කියන චෝදනා බොරු ඒවා නොවන බව සාධාරණ මනසකින් යුතු ඕනෑම කෙනකුට නැවතත් පැහැදිලි වනවා ඇත.
කමල් ගුණරත්නගේත් සරත් විරසේකරගේත්, මේ වෛරය වෑහෙන කතා සහ මහත් අසහනකාරී බවක් පෙන්වන ඔවුන් දෙදෙනාගේ ඔහුගේ ශරීර භාෂාවත් විසින් පෙන්වා දෙන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට ‘වියතුන්’ ලෙස හැෙඟන සමහර අය, පශ්චාත් ක්‍ෂතිමය පීඩන අවුල නම්වූ මානසික රෝගී තත්ත්වයෙන් පෙළෙන අය බවයි. යුද්ධයකට වැනි ව්‍යසනකාරී අත්දැකීමකට සහභාගිවී සිටි හෝ එවැන්නක් අත්විඳි කෙනකුට ඉන් ඉවත්වුණු පසුව, ඇතිවන බලවත් මානසික අසහනකාරී ස්වභාවය එනමින් හැඳිින්වෙයි. ඒ ක්‍ෂතිමය අත්දැකීමේ මතකයන් විසින් ඇතිකරන මානසික අවතාර, බලවත් කාංසාව සහ පාලනය කරගත නොහැකි චිත්තාවේගයන් එම මානසික අවුල් තත්ත්වයේ ලක්‍ෂණ බව ලූ‍හුඬින් දැක්විය හැකිය. නොසන්සුන් මනසක් ඇති, සාමාන්‍ය සමාජයත් යුද පිටියක් සේ සලකා හැසිරෙන, ඕනෑම මොහොතක යළි අපරාධයකට යොමුවිය හැකි පුද්ගලයෝ ඒ මානසික තත්ත්වයෙන් පෙළෙති. මෙවැනි තත්ත්වයක් සමනය කරගත හැක්කේ මානසික ප‍්‍රතිකාරවලට යොමුවීමෙනි. යුද්ධයකින් පසු ඊට සහභාගිවුණු හමුදා සෙබළුන්ට පශ්චාත් ක්‍ෂතිමය පීඩන අවුල සමනය කිරීම සඳහා අවශ්‍ය වන මානසික වෛi ප‍්‍රතිකාර සැපයීම ලෝකයේ පිළිගත් දෙයකි. ලංකාවේද හමුදා තුළ පසුගිය කාලයේ අඩු වැඩි වශයෙන් මේ ප‍්‍රතිකාර වැඩසටහන් ක්රියාත්මක වුණේය. එහෙත් අවාසනාවකට මෙන්, ඉහළ හමුදා නිලධාරින් නිසා, කමල් ගුණරත්නත් සරත් වීරසේකරත් එවැනි ප‍්‍රතිකාර වැඩසටහන්වලට සහභාගි නොවන්නට ඇත. ඒ වෙනුවට කමල් ගුණරත්න වැන්නන් කළේ යුද්ධයේ අත්දැකීම්වලටම ලොල් වෙමින්, ඒවායෙහිම තවදුරටත් ගැල්වී සිටිමින්, යුද්ධයේ කීර්තිය තමා වෙත දිනාගන්නට යුද්ධය උත්කර්ෂයට නංවමින් පොත් ලිවීමය.
පසුගිය වසරේ සැප්තැම්බර් 17 වැනිදා හිරු නාලිකාවේ බලය වැඩසටහනට සහභාගි වෙමින්, සංහිඳියාව ගැන මහජන අදහස් විමසා වාර්තාවක් සකස්කළ කාර්ය සාධක බලකායේ සාමාජිකයන් ද්‍රෝහීන් ලෙස හැඳින්වූ සරත් වීරසේකර මෙසේ කීවේය. ‘වර්තමාන පාලකයෝ සහ ඩොලර්වලින් යැපෙන එන්ජී ඕ අය, සිංහල ෆෙඩරල්වාදීන් සියලූ දෙනාම මගේ අදහසට අනුව දේශද්‍රෝහියෝ. අපේ රජයක් නැවත වරක් බලයට ආවොත් අපි දේශද්‍රෝහී චෝදනාව යටතේ ඒ අයව අනිවාර්යයෙන්ම උසාවි ගෙනෙනවා. උසාවියේදී සැකයෙන් තොරව ඔප්පු වුණොත් ඒ අයට මරණ දඬුවම දෙනවා. අනිවාර්යයෙන්ම අපි එල්ලූ‍ම් ගහ කොමිෂන් කරනවා. (ක්රියාත්මක කරනවා.)’
පශ්චාත් ක්‍ෂතිමය පීඩන අවුල යන මානසික රෝගය තිබෙනවුන්ට හැම දෙයක්ම පෙනෙන්නේ අපේ එකා හෝ ත‍්‍රස්තවාදියා යන ප‍්‍රතිපක්‍ෂ දෙකෙන් එකක් හැටියට පමණකි. තමන්ට විරුද්ධ වන එකා ත‍්‍රස්තවාදියා ලෙස සලකා, ඝාතනය කිරීම ඔවුන්ගේ යුදබිමේ පළපුරුද්දයි. එහිදී නීතියක් නැත. දැන් යුද්ධය අවසන් වී තිබේ. එහෙත්, ඔවුන් දකින විදිය වෙනස්වී නැත. යුද්ධයේදී මෙන් අද ආයුධයෙන් වෙඩි තබා හිතුවක්කාර ලෙස මරාදැමිය නොහැකිය. ඒ නිසා සරත් වීරසේකර බලාපොරොත්තු වන්නේ මරණ දඬුවම යළි ක්රියාත්මක කරන්නටය. ලංකාව 1976න් පසු මරණ දඬුවම ක්රියාත්මක කර නැත. ඒ අපේ පාලකයන් හොඳ නිසා පමණක් නොවේ. ශිෂ්ට ලෝකයේ මරණ දඬුවම තිරිසන් දඬුවමක් හැටියට අද පිළිගැනෙන නිසාය. වීරසේකරගේ වුවමනාව ඒ තිරිසන් දඬුවම යළි ක්රියාත්මක කිරීමටය. ගෝඨාභයගේ බුද්ධි මණ්ඩලයේ සාමාජිකයකු හැටියට පෙනීසිටින වීරසේකරගේ කතාබහ තුළ ඔහුට මතවාදීව විරුද්ධ වන්නන් ද්‍රෝහීන් ලෙස නම්කිරීම සාමාන්‍ය පුරුද්දකි. ඔවුන් ඝාතනය කිරීමට සැලසුම් කිරීමද සාමාන්‍ය පුරුද්දකි. ඕනෑම ප‍්‍රසිද්ධ විවාදයකදී ඔහු ඒ මරණ දඬුවම වෙනුවෙන් පෙනීසිටියි.
මේ ප‍්‍රකාශ පෞද්ගලික ප‍්‍රකාශ නොවේ. රාජපක්ෂ මතවාදයේම දිගුවකි. අලූත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනඑන්නට හදනවුන් රට බෙදන්නට හදන ෆෙඩරල්වාදීන් බව කියන්නේ මහින්ද රාජපක්‍ෂයි. මේ දෙදෙනා ඔහුගේ මතය ඉදිරියට ගෙනයමින් ද්‍රෝහීන්ට මරණය අත්කර දිය යුතුයැයි කියන්නෝය. මේ අදහස් දෙක සහාය දිවීමේ තරගයක පියවර දෙකකි. ඒ පියවර දෙක සම්පූර්ණ වූ විට පෙනෙන්නේ අනාගතයේ රාජපක්ෂ පාලනයක ඇති විනාශකාරී හැඩරුවයි. එවැනි පාලනයක් ඇතිවීම තවදුරටත් හැකි වැර යොදා වැළැක්විය යුත්තේ, මෙවැනි විනාශකාරීන් විසින් රට යළිත් ලේ විලක් කිරීමෙන් ගලවාගත යුතු නිසාය. ඊට අමතරව මෙවැනි මානසික වියවුලෙන් පසුවන්නන් සඳහා මානසික පුනරුත්ථාපන වැඩසටහන් ක්රියාත්මක කළ යුතුය.
අරුණ ජයවර්ධන
