චරිත හේරත්
සෑම පැත්තකින්ම පෙනෙන්නට තිබෙන සාධකවලින් තහවුරු කෙරෙන්නේ 2015 ජනවාරි 8 ජනාධිපතිවරණයෙන් පසුව මේ රටේ දේශපාලනය සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ වෙනස් වී ඇති බවය. මේ ‘වෙනස්වීම’ යන වචනය මා කියන්නේ රටේ අනාගතය පැත්තතෙන් කිසිදු කල් පවත්නා සංවර්ධනයක් භෞතිකව හෝ ව්‍යවස්ථාමය වශයෙන් මේ ආණ්ඩුව එකතු කළා යන අදහස නොවේ. සංවර්ධනය පැත්තතෙන් බැලූවහොත් නම් මේ ගතවෙමින් තිබෙන්නේ නිදහසින් පසුව මේ රටේ තිබූ ඉතාමත් දුර්වලම පාලන කාලය යැයි කීමේ වැරැුද්දක්ද නැති බව මගේ මතයය. අනෙක් අතට ව්‍යවස්ථාව පැත්තෙන් කරන ලද කිසිදු ධනාත්මක වෙනසක්ද නැති බව පැහැදිලිය. මේ ආණ්ඩුව සිදුකළ ආණ්ඩු ක‍්‍රමයේ ප‍්‍රතිසංස්කරණය යැයි කියන්නේ 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයටය. ඒ සංශෝධනයත් මේ වන විට එකම අවුලක් බවට පත්වී ඇතැයි කියන්නේ අප නොව ආණ්ඩුවේ නායකයන් විසින්මය. මේ ආණ්ඩුවේ මැතිවරණ ක‍්‍රමයන් සංශෝධනය කිරීම යනුම ඡුන්ද කල් දැමීමට යොද ගන්නා බොරුවලවල් බව දැන් නොදන්නා කෙනෙකු නැති ගානය. ඒත් 2015න් පසුව මේ රටේ දේශපාලනය වෙනස් වී ඇතැයි මා කියන්නේ මේ ආණ්ඩුවේ රාජ්‍ය පාලනයේ තියෙන මේ අවුල් සහගතභාවයට වඩා එහාට ගිය කාරණයක් අදහස් කරගෙනය.
මගේ තේරුම් ගැනීමට අනුව නම් 2015 ජනාධිපති මැතිවරණය විසින් නිමාවට පත් කරන ලද්දේ 1977 සිට මේ දක්වා අප කරමින් සිටි සාම්ප‍්‍රදායික දේශපාලනයේ එක අවධියක්ය. 2015 ජනාධිපතිවරණය මගින් මේ ‘පශ්චාත් 1977 දේශපාලනය’ නිමාවට පත්වූ බව පැති කීපයකින්ම පෙන්නුම් කරන බව පැහැදිලිය. මුලිින්ම මේ ජනාධිපතිවරණයෙන් පෙන්නුම් කළේ දේශපාලනමය වූ සම්මුතීන් යැයි ජනතාව සිතා සිටි ‘යහපාලනය,’ ‘සාධාරණ සමාජයක්’ වැනි අපේක්ෂාවන් යනු හුදු භාෂාවේ තිබෙන විශේෂණ පද මිස වෙන කිසිම දෙයක් නොවන බවට ස්ථිර වීමය. ඒවා හුදු දේශපාලන අලංකාරිකයන් මිස වෙනත් යමක් නොවන බවය. දැන් තත්වය වෙනස් යැයි කීවේ නැවත වරක් යහපාලන කථා කියන්නට දේශපාලනඥයන්ට තිබූ අවකාශය 2015 ඡුන්දයත් සමගින්ම නිමා වී ඇති බවය.
දෙවනුව සාම්ප‍්‍රදායික සටන් පාඨවලට අමතරව සාම්ප‍්‍රදයික මාධ්‍යයන්ට දේශපාලනයේ තිබූ බලය හා ඉඩ බරපතළ ආකාරයෙන් අර්බුදයට යාමක්ද 2015 ජනාධිපතිවරණයත් සමග සටහන් වෙන බව අපගේ අවධානයට ගැනීම වැදගත්ය. රටේ ජනතාව වැඩියෙන්ම සංවේදී වන්නේ සමාජ මාධ්‍යයන් මගින් ගොඩනගන සංවාදයන්ට වීම හේතුවෙන් දිනපතා හා සතිපතා ප‍්‍රවෘත්තිමය වූ මාධ්‍ය මැදිහත්වීම්වලට තිබුණු ඉඩ බරපතළ ආකාරයෙන් සීමා වී ඇත. ප‍්‍රධාන මාධ්‍ය අයිතිකරුවන් හය හත්දෙනාම එක පැත්තකට ගියත් සමාජ මාධ්‍ය මගින් පමණක් වුවත් අදහසක් ‘විකිණිය හැකි’ තත්වයට මේ කාරණය මේ වන විට වර්ධනය වී ඇත. මේ තත්වය නිසා ඇති වාසි සහගත තත්වයකුත් එක් පැත්තකින් ඇත. එනම් මාධ්‍යයේ ප‍්‍රධාන පොල්මඃක්කාරවරුන් ටික තරහ වුණත් ජාතිකමය වූ දේශපාලනයක් කරගෙන යා හැකි බවය.
තුන්වෙනුව මේ අලූත් තත්වය විසින් ගොඩ නගා ඇති අනෙක් වැදගත් කාරණය වන්නේ මන්ත‍්‍රීවරුන් යැයි මෙතෙක් කාලයක් යම් ගෞරවයකින් ලබාගෙන සිටි මහජන නියෝජතයා ඉතාමත් විහිළු සහගත තත්වයකට කඩාවැටීමය. මන්ත‍්‍රීවරුන් යනු තමන්ගේ වාසිය ගැන යම් ආකාරයකට සිතන සාමාන්‍ය මිනිසුන් යැයි හැමදාම තිබුණ ආකල්පයක් වුවත් මේ යහපාලනය හා සමගි සන්ධාන ආණ්ඩු කෙරුවාව විසින් පෙන්නුම් කර ඇත්තේ දැන් මන්ත‍්‍රීවරුන් කියන්නේ තනිකරම තමන්ගේ පැවැත්ම හා තම අඹුදරුවන්ගේ පැවැත්ම පමණක්ම සිතන ජනතාවගේ කර පිටින් රක්ෂාවක් ලබාගන්නා කාණ්ඩයක් බවය. විශේෂයෙන්ම 2015 පසුව නිල ශ‍්‍රීලනිපයේ මන්තී‍්‍රවරුන් ආණ්ඩුවට යන ආකාරය හා ආණ්ඩුවෙන් එන ආකාරය යන දෙකම පෙන්නුම් කරන්නේ තමන්ගේ දේශපාලනයේ මේ ඇතිවී තිබෙන අර්බුදජනක වෙනස්වීමය.
මේ සන්දර්භය තුළ මේ රටේ දේශපාලනයේ අලූත් තත්වයක් නිර්මාණය වී ඇති බව මගේ ගණන් බැලීමය. 1977න් පසු ඇරඹුණු ‘පශ්චාත් ජයවර්ධන දේශපාලනය’ විසින් උතුරේ යුද්ධයක් හා දකුණේ යුද්ධයක් ඇති කළා පමණක් නොව අමුතුම පන්නයේ රාජ්‍ය නායකයෙකු හා තනිකරම තමන්ගේ පුද්ගලිකත්වය ගැන සිතන මන්ත‍්‍රීවරයෙකු සහිත දේශපාලනයක් නිර්මාණය කර තිබුණු සහ තිබෙන බව අපට පැහැදිලිය. 2015 සිට මේ සිදුවෙමින් පවතින්නේ ඒ දේශපාලනයට එරෙහිව නව ගමන් මාර්ගයක් ගොඩ නැංවීමේ ෙසෙද්ධාන්තික හා ප‍්‍රායෝගික ඉඩ විවර වෙමින් තිබීමය.
මේ අලූත් තත්වය තුළ සාම්ප‍්‍රදායික දේශපාලන න්‍යාය පත‍්‍රයන්ට වඩා අලූත් දේශපාලන ක‍්‍රියාදමයක් පිළිබඳව ජනතාවගේ බලාපොරොත්තුවක් තිබෙන බව ඉතාමත් පැහැදිලිය. අලූත් වැඩසටහනක් අලූත් දේශපාලන සිහිනයක් හා අලූත් සමාජ සිිතීමක් ඉදිරිපත් නොකරන්නේ නම් රටේ දේශපාලන බලය ලබාගැනීම අසීරූ වන තරමට මේ තත්වය මේ වන විට වර්ධනය වී ඇත. සෑම වැහි වළාවකම රිදී රේඛාවක් ඇතැයි කීවාක් මෙන් මේ දේශපාලන අවුල් සහගත තත්වයේ ඇති එකම හොඳ දේ මේ අලූත් දේශපාලන තත්වයක් නිර්මාණය වීමය.
අලූත් දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් පිළිබඳව සමාජයේ ගොඩනැගී ඇති මේ තත්වය තේරුම් ගැනීමේ ශක්තියක් තිබෙන්නේ මේ රටේ දේශපාලකයන් කීපදෙනෙකුට පමණ බව පෙනීයන අතර රටේ ඉදිරි දේශපාලන සංග‍්‍රාමය වන්නේ අලංකාරික හෝ පොරොන්දු දේශපාලනයෙන් එහාට ගිය ‘කරුණුමය වූ ශක්තිමත් සංවාදයක්’ බව මගේ තේරුම් ගැනීමය.
