‘ජන බලය කොළඹට’ යනු නාමල් රාජපක්ෂ මහතාගේ ප්‍රථම ජාතික මට්ටමේ දේශපාලන මැදිහත්වීමයි. 2018 සැප්තැම්බර් මස පැවැත්වුණු මෙම උද්ඝෝෂණයේ අරමුණ වූයේ රට වටින් පොහොට්ටු පාක්ෂිකයන් හා හිතවතුන් කොළඹට ගෙන්වා කොළඹ වැටලීමයි.
ඒ වන විට සිරිසේන- වික්‍රමසිංහ පාලනයේ ජනප්‍රියත්වය පතුලටම බැස තිබුණි. 2018 පෙබරවාරියේ පැවති පළාත් පාලන මැතිවරණයේ ප්‍රතිඵල තුළින් ආණ්ඩුවේ බහින කලාව හොඳටම ප්‍රදර්ශනය විය. අලුතින් පිහිටුවූ රාජපක්ෂ පවුල් පක්ෂයවූ ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ මුළු ඡන්දවලින් 40.5%ක් ලබමින් මැතිවරණය ජයගත්තේය. එජාපය 30%ක්ද, සිරිසේන ජනපතිවරයාගේ පොදු ජන එක්සත් පෙරමුණ 12%ක්ද ජවිපෙ 6%ක්ද ලබාගත්තේය.
පුංචි මැතිවරණ ජයෙන් උද්දාම වූ රාජපක්ෂවරුන්ට අවශ්‍ය වූයේ හැකිතාක් ඉක්මනින් ආණ්ඩුව පෙරළන්නටය. 2019 ජනපතිවරණයත්, 2020 මහමැතිවරණයත් පැවැත්වීමට නියමිත වුවද ඒ ටික කාලය හෝ බලාසිටීමට රාජපක්ෂවරු අකමැති වූහ. ඔවුන්ට අවශ්‍ය වූයේ ඒ වසරේම ආණ්ඩු පෙරළියක් සිදු කරන්නටය. රාජපක්ෂ පාලන සමයේ සිදුවූ මිනීමැරුම්, පැහැරගැනීම් හා මහා පරිමාණ දූෂණ සම්බන්ධයෙන් වූ අධිකරණ ක්‍රියාවලීන් මේ වන විට ඉබි ගමනකට වැටී තිබුණද, ඒවා මුළුමනින්ම නතර කිරීමේ අවශ්‍යතාව මෙම හදිසියට ප්‍රධානතම හේතුවක් වූ බව අවිවාදිතය.
ජන බලය කොළඹට පූර්ව ප්‍රචාරණය ඉතාමත් සාර්ථක විය. රාජපක්ෂවරුන්ගේ කොළඹ වැටලීමත් ඊට ආණ්ඩුවේ ප්‍රතික්‍රියාවත් නිසා කොළඹ යුද්ධ පිටියක් වනු ඇතැයි ජනතාව බිය විය. බොහෝ දෙමාපියන් තම දරුවන් එදින පාසල් නොයැවූ අතර, දහවල් 1 පමණ වන විට කඩ-සාප්පු කාර්යාල වැසී හෝ අකර්මණ්‍ය වී නගරය හා තදාසන්න පෙදෙස් පාළු ස්වරූපයක් ගත්තේය.
රාජපක්ෂවරුන් රට වටින් බස් පුරා ගෙන්වූ පොහොට්ටු සාමාජිකයෝ හා ආධාරකරුවෝ මුලින් කොළඹ ස්ථාන කිහිපයක රැස්වී පසුව කොළඹ කොටුවට ඒකරාශී වූහ. උද්ඝෝෂණය පැවැත්වෙනුයේ කොටුවේ කොතැනද යන්න සංවිධායකයන් රහසක් ලෙස තබාගත් නිසා ඊළඟට යන්නේ කොතනටද, කරන්නේ කුමක්ද යන්න රැස්වූ පිරිසට පැහැදිලි නොවීය.
සිරිසේන- වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව උද්ඝෝෂකයන්ට එරෙහිව බලය භාවිත කරතැයි රාජපක්ෂවරුන් බලාපොරොත්තු වූවා නිසැකය. පාක්ෂිකයන්ගේ මළමිනී මතින් බලය ලබාගැනීම ඔවුන්ගේ අරමුණ වූවා විය හැක. නමුත් ආණ්ඩුව කිසිම ආකාරයක මැදිහත්වීමක් නොකිරීමට තරම් බුද්ධිමත් විය. ඔවුහු උද්ඝෝෂකයන්ට කොළඹ නගර මධ්‍යයේ රිසියක් කරන්නට ඉඩ දී බලා සිටියෝය.
ආණ්ඩුවේ බලය පාවිච්චි නොවුණ නිසා උද්ඝෝෂණයට සටන්කාමී වීමට අවස්ථාවක් නොලැබුණි. ක්‍රම ක්‍රමයෙන් උද්ඝෝෂණය වීදි සැණකෙළියක සිරි ගත්තේය. ආණ්ඩුව තම ඉල්ලීම් ඉටුකරන තුරු දින කිහිපයක් වුවද කොළඹ බලා සිටින බවට මුලින් කී පොහොට්ටු නායකයෝ පසුව වැටලීම එක රැයකට අඩු කළෝය. නමුත් රෑ දහය පමණ වන විට කොටුවේ රැඳී සිටියේ උද්ඝෝෂකයන් දෙතුන් දහසක් පමණි. අවසානයේ උද්ඝෝෂණය නිල වශයෙන් නිමා කොට ඒ දෙතුන් දහසත් ගම්බිම් බලා යැවීමට සංවිධායකයන්ට සිදුවිය.
ජන බලයෙන් ආණ්ඩුව පෙරළිය නොහැකි බව වටහාගත් රාජපක්ෂවරුන් කුමන්ත්‍රණවලින් ආණ්ඩුව පෙරළීමට මුල් තැන දුන්නේ ඉන් පසුවය. 2018 ඔක්තෝබර් 26 වෙනිදා එළි දුටු ව්‍යවස්ථා විරෝධී ආණ්ඩු පෙරළිය එහි ප්‍රතිඵලයයි.
දැන් යළිත් ජනබලයෙන් ආණ්ඩු පෙරළීම ගැන පොහොට්ටු පක්ෂය කතාකරයි. මේ මස 21 වෙනිදා නුගේගොඩදී පැවැත්වීමට නියමිත රැස්වීම එහි මුල් පියවරක් ලෙස කියැවේ. 2018 රාජපක්ෂවරුන්ට තිබූ ශක්තිය දැන් ඔවුන්ට නොමැති නිසා සමස්ත විපක්ෂයම (හෝ විපක්ෂයෙන් හැකි කොටසක්) තම වලිගය බවට පත්කර ගැනීම ඔවුන්ගේ උත්සාහයයි.
ජාජබ පාලනයේ ක්‍රියාකාරීත්වය දෙස බලන විට එය 2029 හා 2030 පැවැත්වීමට නියමිත ජනපතිවරණය හා මහමැතිවරණය පරාජය වීමේ ඉහළ සම්භාවිතාවක් ඇති බව පෙනීයයි. නමුත් ඉන් පිටත ‘ජන බලයෙන්’ ආණ්ඩුව වට්ටන්නට හැකි වනුයේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනපතිවරයා කළ මෝඩකම් අනුර කුමාර දිසානායක ජනපතිවරයාත් කළහොත් පමණි. ආණ්ඩුවේ වසරක ගමන දෙස බලන විට ආණ්ඩුව ගෝඨාභය මග නොයන බව පැහැදිලිය. එබැවින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විපක්ෂය කළ යුත්තේ තුනෙන් දෙකේ බහුතරයක් ඇති ආණ්ඩුවක් වසරකින් පෙරළන්නට මෝඩ උත්සාහයන් දැරීම නොව, ලබන වසරේ පැවැත්වීමට නියමිත පළාත් සභා මැතිවරණයට අවශ්‍ය සංවිධාන කටයුතුවලට ප්‍රමුඛත්වය දීමය.
නමුත් රාජපක්ෂවරුන්ට 2029-2030 වෙන තෙක් බලාසිටීම අසීරුය. ඒ නීතියට ඇති භීතිකාවයි. මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන සමයේ සිදුවූ අපරාධවලට යුක්තිය ඉටු කිරීමේ ක්‍රියාදාමය වත්මන් පාලනය යටතේ වුවද සිදුවේද යන සැකය මේ වන විටත් මතුව පවතී. නමුත් තමන්ට එරෙහිව ඇති විවිධාකාර අපරාධ චෝදනාවලින් එකක් හෝ ඔප්පු වනු ඇතැ’යි යන්න රාජපක්ෂවරුන්ට දැරිය නොහැකි අවදානමකි. 2018 මෙන්ම මෙවරත් ඔවුන් කඩිමුඩියේ ආණ්ඩු පෙරළන්නට සැරසෙන්නේ එබැවිනි.
යම් පක්ෂයක් බලය අහිමි වී විපක්ෂයට ගිය පමණින් එහි ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ස්වභාවය වෙනස් වන්නේ නැත. වන්නේ එය නිදහස, මානව අයිතීන් පිළිබඳව වාග් මාලාවලින් තාවකාලිකව වැසීයාමය. 2015 සිට 2019 දක්වා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැන උදේ-හවා කතා කළ රාජපක්ෂවරුන් 2019 ජනපතිවරණය ජයගත් පසු යළිත් සුපුරුදු මර්දනකාරීත්වයට යාම මෙයට උදාහරණයකි. රාජපක්ෂවරුන් තමන්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීය; තමන් නොවන්නවුන්ට (විශේෂයෙන්ම තමන්ට එරෙහිවන්නන්ට) මර්දනකාරීය. සත්‍යය එයයි.
යහපාලනයේ වැරදි පුනරුදයත් කරයිද?
2015-2019 සමයේ මෙන්ම වත්මනේද විපක්ෂයේ කුලක දෙකක් ඇත. එනම් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කුලකය හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නොවන කුලකයයි. විපක්ෂය ගැන කතා කරන විට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විපක්ෂය හා රාජපක්ෂ විපක්ෂය අතර (තවමත් ඇති) බෙදුම් රේඛාව අමතක නොකළ යුතුය. රාජපක්ෂවරු මේ බව දනිති. ඔවුන්ට අවශ්‍ය මෙම බෙදුම් රේඛාව හැකි ඉක්මනින් මකා දැමීමය. ඔවුන් විපක්ෂය එකතු කිරීමට දරන ප්‍රයත්නයන්හි එක් ප්‍රධාන අරමුණක් මෙයයි.
ආණ්ඩුව හෙට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නොවන මාවතකට අවතීර්ණ වෙනවාදැයි කිව නොහැක. එහෙත් අද දක්වා කාලය තුළ ආණ්ඩුව කළ කී දෑ සලකා බලන විට එය අයත්වනුයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ගණයටය. ආණ්ඩුව මර්දනයෙන් මුළුමනින්ම වියුක්ත යැයි ඉන් අදහස් නොවේ. ආණ්ඩුවේ මර්දනය මෙතෙක් ඉලක්ක කරගෙන ඇත්තේ ඊශ්‍රායල්- විරෝධීන් (විශේෂයෙන්ම මුස්ලිම් ලාංකිකයන්) හා උතුරු නැගෙනහිර ද්‍රවිඩ ජාතික මාධ්‍යවේදීන් හා මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරිකයන්ය.
නමුත් මේ සැබෑ මර්දනය ගැන විපක්ෂය කතා නොකරන තරම්ය. ඉන් පෙර පාලනයන් ගෙන ආ මර්දනකාරී නීති රීති (මාර්ගගත ආරක්ෂණ පනත) අහෝසි කරන්නැයිද විපක්ෂයෙන් හඬක් නැගෙන්නේ නැත. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත හා ජනපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ ජාජබ/ජවිපෙ මෙතෙක් ඉටු නොවූ පොරොන්දු සම්බන්ධයෙන්ද විපක්ෂයේ කුලක දෙකම නිහඬය.
අපරාධ චෝදනා ලැබුවන්ට එරෙහිව නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීම රාජපක්ෂවරුන්, මර්දනය ලෙස දැකීම සාධාරණය. නමුත් මේ රාජපක්ෂ සටන් පාඨය රාජපක්ෂ නොවන -ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී- විපක්ෂයත් ගිරවුන් මෙන් පුනරුච්චාරණය කිරීම තේරුම් ගත නොහැක්කකි. අපරාධ චෝදනා ලැබුවන් පිළිබඳ වත්මන් පාලනය ක්‍රියාකරන ආකාරයත් සිරිසේන- වික්‍රමසිංහ පාලනය තම සාර්ථක මුල් වසරක/වසර දෙකහමාරක කාලයේ ක්‍රියාකළ ආකාරයත් අතර වෙනස කුමක්ද? යම් චෝදනාවකට නඩුවක් පැවරීමට පෙර පරීක්ෂණවල යම් ඉමක් පසු කළ පසු අත්අඩංගුවට ගැනීමත් රිමාන්ඩ් බාරයට පත්කරන ලෙස ඉල්ලා සිටීමත් වත්මන් පාලනය මෙන්ම සිරිසේන- වික්‍රමසිංහ පාලනයද සිදුකළේය. (සැකකරුවකු පලායාමට හෝ සාක්ෂිකරුවන්ට බලපෑම් කිරීමට ඉඩක් නැත්නම් ඔහු /ඇය රිමාන්ඩ් භාරයේ තැබීම යනු අධිකරණයෙන් තවමත් වරදකරුවකු නොවූ- එබැවින් නීතිය ඉදිරියේ නිර්දෝෂී වූ -පුද්ගලයකුට දඬුවම් දීමට සමානය. එය නොවිය යුත්තකි. විශේෂයෙන්ම මෙවැනි දීර්ඝකාලීන රඳවාගැනීම්වලට යොදාගන්නා රාජ්‍ය දේපළ අවභාවිත චෝදනා ලැබුවන්ට ඇප නොදීමේ නීතිය වෙනස් කිරීම පිළිබඳ අවධානය යොමු විය යුතුය. ඒ නීතියෙන් වංචාව නතර වූයේ හෝ අඩු වූයේ නැත. එහි එකම ප්‍රතිඵලය එතෙක් මෙතෙක් බලයේ සිටි සියලුම පක්ෂ තම විරුද්ධවාදීන්ව දිගුකාලීනව රිමාන්ඩ් කිරීමේ උපක්‍රමයක් ලෙස භාවිත කිරීමයි. එබැවින් එම නීතිය අපේක්ෂිත අරමුණු ඉටු කිරීමට අසමත් වූ හා බලැත්තන්ගේ බලය අපයෝජනයට ඉවහල්වූ නීතියක් බවට ප්‍රායෝගිකත්වය තුළ පත්ව ඇත. ඒ ගැන යළි සිතා බැලිය යුත්තේ එබැවිනි.)
රාජපක්ෂ නොවන විපක්ෂය කළ යුත්තේ අතීත වංචා, දූෂණ, අපරාධ සම්බන්ධයෙන් නීතිය ක්‍රියාත්මක නොකරන්නැයි කෑගැසීම නොවේ. ඒ නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීම කාටත් සාධාරණව හා හැකි ඉක්මනින් කරන ලෙස ආණ්ඩුවට බල කිරීමයි.
සිරිසේන- වික්‍රමසිංහ පාලනය බලයට ආවේ රාජපක්ෂ සමයේ සිදුවූ ලොකු කුඩා අපරාධවලට යුක්තිය ඉටුකරන බවට පොරොන්දු වෙමිනි. නමුත් ඒ කාලයේ වැඩියෙන්ම සිදුවූයේ යුක්තිය පසිඳලීමේ ක්‍රියාවලිය සාධාරණ හා නිවැරදි අධිකරණමය අවසානයක් දක්වා ගෙනයාම නොව හුදෙක් තාවකාලික මාධ්‍ය සංදර්ශනයක් බවට පත්වීමයි. සැකකරුවන් අත්අඩංගුවට ගෙන ටික කාලයක් රිමාන්ඩ් කර තැබීමෙන් තමන්ගෙන් යුක්තිය අපේක්ෂා කළ පුරවැසියන් සැනසිය හැකියැයි ඇතැම් විට සිරිසේන ජනපතිවරයාත් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයාත් සිතුවා විය හැක. වත්මන් පාලනයත් ඊට සමාන පිළිවෙතක් අනුගමනය කරනවාය යන සැකය මතුවනුයේ ගත වූ වසර පුරාත් යුක්තිය පසිඳලීමේ ක්‍රියාවලිය මන්දගාමීත්වයෙන් නොමිදුණු බැවිනි.
යහපාලන ආණ්ඩුවට බොහෝ අතීත අපරාධ සම්බන්ධයෙන් යුක්තිය පසිඳලීමට නොහැකි වූයේ නොඋවමනාව නිසා පමණක්ම නොවේ; සැකකරුවන් රැකීම සඳහා දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයෙන් මෙන්ම ත්‍රිවිධ හමුදා නායකත්වයෙන්ද එල්ලවූ බලපෑම් නිසාය. මේ බලපෑම් තවමත් ක්‍රියාත්මක වනවාද යන්න අවිනිශ්චිතය. විශේෂයෙන්ම වත්මන් පාලනය හා විශ්‍රාමික ‘රණවිරුවන්’ අතරැති දේශපාලනමය හා සංවිධානමය සබඳතා මේ ඇතැම් අතීත අපරාධවලට යුක්තිය පසිඳලීමේ ක්‍රියාවලියට බාධාවක් විය හැකියැයි අනුමාන කිරීම සාධාරණය. මන්ද, ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතනයේ සිට වූ බොහෝ අපරාධවලට ප්‍රධාන සැකකරුවන් වනුයේ (විශ්‍රාමික හෝ තවමත් සේවයේ නියුතු) ත්‍රිවිධ හමුදා සාමාජිකයන් වීමෙනි.
කසුන් පුස්සෙවෙල මාධ්‍යවේදියාගේ ‘අපරාධ රාජ්‍යය- අසංක්ෂිප්ත පරිච්ඡෙදයක්’ පොතේ නාවික හමුදා කප්පම් කල්ලි පිළිබඳ කොටසේ 2018 පෙබරවාරියේදී අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තවේ නිලධාරීන් අධිකරණය ඉදිරියේ කළ ප්‍රකාශයක් සඳහන් වේ. (එය 2018 පෙබරවාරි 15 වෙනිදා ‘රැස’ පුවත්පතට ඔහු ලියූ ලිපියකි.)එම ප්‍රකාශය මෙසේය.
“ඒ ළමයින් රඳවාගෙන හිටපු ත්‍රිකුණාමලය නාවික හමුදා කඳවුරේ ගන්සයිඩ් කියන භූගත කඳවුරට අපි ගියා. ඒක පොළව යට තිබෙන අඳුරු තැනක්. ඒක ඇතුළේ හුස්ම ගන්න බෑ. ඒ අමාරුවත් එක්කම පොළව රත්වෙලා එන රස්නේ නිසා ඒකේ මනුස්සයකුට තියා තිරිසන් සතකුටවත් ජීවත් වෙන්න බෑ. අපි ඒක නිරීක්ෂණය කරන්න ගියේ ගින්දර පත්තු කර කර. මොකද එකක්, ඒක ඇතුළේ විස දුම්. අනික විසකුරු සර්පයෝ. වවුල්ලු ලක්ෂ ගානක් ඒක ඇතුළේ ජීවත් වෙනවා. වවුලන්ටත් විසකුරු සර්පයන්ටත් විතරක් ඉන්න පුළුවන් තැනක ඉර එළියක්, හුස්ම ගන්න පුළුවන් වාතයක් නැතිව හිරකරන් හිටපු ළමයි, මිනිස්සු කොතරම් සුසුම් හෙලන්න ඇතිද? මේ අපරාධ කරපු අයට නීතියෙන් වගේම ස්වභාව දහමට එකතු වුණු ඒ සුසුම්වලිනුත් බේරෙන්න බැරිවේවි. මේ අපරාධය ගැන අපි ළඟට ඇවිත් කියන්න වුණේත් ඒවා කරපු අයටමයි.. ඒ අයමයි එකිනෙකා ගැන සාක්ෂි දුන්නේ. කවුද ඒ තරුණයන්ව පැහැර ගත්තේ, කවුද එක්කන් ගියේ, කවුද රඳවාගෙන හිටියේ, කොහෙද රඳවාගෙන හිටියේ, කවුද ඒවාට අණ දුන්නේ, කවුද වාහන ගත්තේ, කවුද කප්පම් ඉල්ලුවේ, කවුද තරුණයන්ව මැරුවේ, කවුද ඒ සිරුරු කොටස් පැටෙව්වේ, වගේම කවුද ඒ තරුණයන්ට ගෙවල්වලට කතාකරන්න දූරකථන දුන්නේ, සබන් කෑල්ලක ගෙදර අංක ලියවගත්තේ වගේ හැම දෙයක්ම කිව්වෙත්, සාක්ෂි දුන්නෙත් මේ අයමයි…. ඒක නිසායි අපි ස්වභාව දහම එක වෙලාවකදී විශ්වාස කරන්නේ. ඒ අය කරපු අපරාධ ඒ අයටම නොහිතපු විදිහට කියන්න වුණා.. අපි අපරාධ විද්‍යාව අනුව, මේ අපරාධය ගැන කරුණු අධිකරණයට ඉදිරිපත් කළා. සාක්ෂි සහිතව ඔප්පු කරලා සැකකරුවන් අත්අඩංගුවට ගත්තා. නමුත් රාජ්‍ය සේවකයන් විදියට මේ පරීක්ෂණ කරගෙන යද්දී අපිට බලපෑම් එන්නේ රාජ්‍ය පාලකයන්ගෙන්මයි. කලින් අය පරීක්ෂා කරන්න දුන්නේම නෑ. මේ අය කරන්න ඉඩ දීලා බාධා කරනවා. ඒත් මේ අපරාධ අපි යට ගැහුවොත් ස්වභාවදහම අපිටත් එරෙහි වෙයි කියන සිතිවිල්ල අප තුළ තියෙනවා. අපි වරදක් කළොත් අපිටත් ඒ දඬුවම ලැබෙයි.”
රාජපක්ෂ සමයේ වූ අපරාධවලට යුක්තිය පසිඳලන්නට පොරොන්දු වී බලයට ආ යහපාලන ආණ්ඩුව දෙකඩවී දෙපාර්ශ්වයම අන්ත පරාජයට පත්වීමට එක් මූලික හේතුවක් වූයේ ඒ පොරොන්දු කඩකිරීම තුළින් යහපාලනයට ප්‍රතිවිරුද්ධ පාලනයක් ගෙනයාමය. වත්මන් ආණ්ඩුවද ඒ පොරොන්දුවම දුන්නේය. එය ඉටුවනවාද නැද්ද යන්න පිළිබඳ පැහැදිලි අදහසක් ඉදිරි වසර එක/දෙක තුළ ලැබෙන ඇත. යුක්තියෙන්, සාධාරණත්වයෙන් තොරව යහපාලනයක් නොමැති වූවා සේම යුක්තියෙන් සාධාරණත්වයෙන් තොරව පුනරුදයක්ද නැති බව අවධාරණය කළ යුතුමය.
මම්දානි ආදර්ශය
ඇමරිකානු දේශපාලනය කණපිට පෙරළමින් සෝරාන් මම්දානි (’දයර්බ ඵ්පා්බස) නිව්යෝක් නගරාධිපති තරගයෙන් ජයගෙන ඇත. ඔහුගේ ජයග්‍රහණය දේශපාලකයකුගේ හා විශේෂයෙන්ම විපක්ෂ දේශපාලකයකුගේ භූමිකාව පිළිබඳ ලංකාවට ආදර්ශයකි.
නිව්යෝක් නගරය හැඳින්වෙනුයේ ලොව ධනේශ්වරම නගරය ලෙසටය (අදරකා.ි පදිඑ ජ්චසඒකසිඑ ජසඑහ). මම්දානි මහතා තමන්ව හඳුන්වාගන්නේ සමාජවාදී-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදියකු ලෙසය. නිව්යෝක් නගරයේ මුස්ලිම් භක්තිකයන් අතිශය සුළුතරයකි (9%ක් පමණ). මම්දානි මහතා මුස්ලිම් ආගමිකයෙකි. ඊශ්‍රායලයේ ටෙල්අවීව් නගරය හැරුණු විට ලොව වැඩිම යුදෙව් ජනතාවක් වාසය කරන නගරය නිව්යෝක් නගරයයි. මම්දානි මහතා ඊශ්‍රායලය විසින් ගාසා තීරයේ දියත් කළ සමූලඝාතක යුද්ධයට එරෙහිව ප්‍රසිද්ධියේ පෙනීසිටියේය. බිලියනපතියන්, ඊශ්‍රායල් හිතවාදී බලපෑම් කණ්ඩායම් හා ට්‍රම්ප් ජනපතිවරයා මම්දානි මහතාගේ ජයග්‍රහණයට බාධා කිරීමට මූල්‍යමය හා දේශපාලනමය වශයෙන් තීරණාත්මක ලෙස මැදිහත් වූහ. ඔහු අයත් ඩෙමොක්‍රටික් පක්ෂ නායකත්වය පවා ඔහුට සහයෝගය නොදැක්වූයේය.
එහෙත් මම්දානි මහතා ජය ගත්තේය. ඊට හේතුව ඔහු නිව්යෝක් නගරවාසීන් බහුතරයක් මුහුණ දෙන සැබෑ ප්‍රශ්න අවබෝධ කරගෙන ඒ වටා තම මැතිවරණ ව්‍යාපාරය ගොඩනැගූ බැවිනි; හා මුදල් වෙනුවෙන් තම ප්‍රතිපත්ති පාවා නොදුන් බැවිනි.
ඔහු මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වීමට පෙර කළේ නිව්යෝක් නගරවාසී සාමාන්‍ය ජනතාව හමුවී ඔවුන්ගේ ප්‍රශ්න ගැන ඔවුන්ට ඇහුම්කන් දීමයි; ඔහු තම මැතිවරණ වේදිකාව නිර්මාණය කළේ ඉන් පසුවය. ජීවත්වීමේ අර්බුදය මධ්‍යම පන්තික හා දුප්පත් නගරවාසීන්ගේ ප්‍රධානතම ප්‍රශ්නය බව වැටහුණු පසු ඔහු එයත් ඊට ඉදිරිපත් කරන විසඳුම් කිහිපයකුත් වටා තම මැතිවරණ ව්‍යාපාරය ගොඩනැගුවේය. බිලියපතියන් ප්‍රමුඛ විවිධ බලසම්පන්න පාර්ශ්වයන්ගෙන් කෙතරම් බලපෑම් ආවත් ඔහු තම පොරොන්දු හා කැපවීම් දිය කළේ නැත. මම්දානි මහතා තම සැබෑ ප්‍රශ්න හඳුනාගෙන ඒවාට විසඳුම් දීමට කැපවූ, ධනයට බලයට නොනැමෙන ප්‍රතිපත්තිගරුක පුද්ගලයකු යැයි වැටහුණු පසු ඔහුගේ ආගම, ඔහුගේ දේශපාලන මතවාදයන් හෝ ඊශ්‍රායලය සම්බන්ධයෙන් ඔහුගේ මතය නිව්යෝක් නගරවැසියන්ට ප්‍රශ්නයක් නොවීය. ඔහු තම ඓතිහාසික ජයග්‍රහණය ලැබුවේ එලෙසය.
ලංකාවේ දේශපාලන නායකයකු පක්ෂ -විපක්ෂ භේදයකින් තොරව ඡන්දදායකයන් හමුවී ඔවුන්ගේ ප්‍රශ්නවලට, දුක්ගැනවිලිවලට ඇහුම්කන් දුන්නේ, ඔවුන්ගේ ප්‍රමුඛතා අවබෝධ කරගත්තේ කවදාද?
විශේෂණ පද දේශපාලනයෙන් ඔබ්බට ගොස් ආණ්ඩුවේ වැරදි හා අඩුපාඩු නිවැරදිව හඳුනාගෙන ඒවා පිළිබඳ කරුණු කාරණා හා දත්ත මත පදනම් වූ හේතුමය විවේචනයක් ඉදිරිපත් කරන්නට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විපක්ෂය මෙතෙක් කටයුතු කර නොමැත.
එක් උදාහරණයක් නම්, රජයේ ඉඩමක ජීවත්වන අනවසර පදිංචිකරුවන් ඉවත් කිරීමට වූ උසාවි නියෝගයක් ක්‍රියාත්මක නොකරන්නැයි ලක්මාලි හේමචන්ද්‍ර මන්ත්‍රීවරිය කළ ප්‍රකාශයයි. උසාවි නියෝගයක් ක්‍රියාත්මක නොකරන්නැයි මන්ත්‍රීවරයකු රාජ්‍ය නිලධාරීන්ට නියෝග කිරීම පිළිගත නොහැක්කකි. විපක්ෂය එය විවේචනය කිරීම සාධාරණය. නමුත් ඒ සමගම හිසට වහලක් අහිමි වන පවුල්වලට සුදුසු නිවහන් ලබාදීමේ අවශ්‍යතාව ගැනද විපක්ෂය කතාකළ යුතුව තිබුණි; ඒ මානුෂීය ගැටලුව විසඳන්නට මැදිහත් විය යුතුව තිබුණි. (රණසිංහ ප්‍රේමදාස මහතා මෙවැනි අවස්ථාවකදී ප්‍රතිචාර දක්වනු ඇත්තේ එලෙසය.)
පවතින උසාවි නියෝග සියල්ල ක්‍රියාත්මක කළහොත් කොළඹ ජනගහනයෙන් තුනෙන් එකකට හිසට වහලක් අහිමි වනු ඇතැයි අධිකරණ ඇමතිවරයා කියා තිබුණි. කොළඹ නගරය තුළ නිවාස ප්‍රශ්නය කොතරම් උග්‍රව ඇත්දැයි ඉන් පැහැදිලි වේ. ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිවරයාගේ ඝාතනයෙන් පසු බලයට පත් සියලු ආණ්ඩු නිවාස ගැටලුවට අඩු ප්‍රමුඛතාවක් දීම මීට ප්‍රධානතම හේතුවකි.
වරද කාගේ වුවද මෙය ආණ්ඩුවේ මෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විපක්ෂයේ අවධානය යොමු විය යුතු ගැටලුවක් නොවේද? ඒ සම්බන්ධයෙන් විපක්ෂයේ මතය කුමක්ද? ලක්මාලි හේමචන්ද්‍ර මහත්මියගේ සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් මෙන්ම ඉතිරි උසාවි නියෝග ටිකත් ක්‍රියාත්මක කරමින් ලක්ෂ තුනකට අධික ජනතාවක් මහපාරට ඇදදැමිය යුතුයැයි විපක්ෂය කියනවාද?
මේ උසාවි නියෝග ලැබෙන්නට ඇත්තේ රජය විසින්ම පැවරූ නඩුවලටය. මේ නඩු බහුතරයක් පවරන්නට ඇත්තේ රාජපක්ෂ පාලන සමයන්හිදීය. අනවසර පදිංචිකරුවන් පමණක් නොව නීතිමය හිමිකරුවන්ද බලහත්කාරයෙන් ඉවත්කොට එම ඉඩම් සමාගම්වලට (බොහෝ විට කුණු කොල්ලයට) විකිණීම රාජපක්ෂ නාගරික සංවර්ධනයේ ප්‍රධාන අංගයක් විය. 2010 මැයි මස කොළඹ 2, මිව්ස් වීදියේ ජනතාව තම පාරම්පරික නිවෙස්වලින් උසාවි නියෝගයක් නොමැතිව එලවා දැමීම මෙයට උදාහරණයකි. මේ නඩු තීන්දු බොහොමයක මුල් ප්‍රභවය ඉහත රාජපක්ෂ පිළිවෙත වූවා නිසැකය.
මේ සම්බන්ධයෙන් විකල්ප පිළිවෙතක් එජාපයට හා සජබයට තම නොබෙදුණු අතීතයෙන් සොයාගත හැක. ඒ රණසිංහ ප්‍රේමදාස මහතා අගමැති හා ජනාධිපති ලෙස අනුගමනය කළ පිළිවෙතයි. එනම්, ඉඩම්වල මුල් පදිංචිකරුවන්ට ඒ ඉඩම්වලම මහල් නිවාස ඉදිකර දීමයි; නැතහොත් තම නිවාස වැඩිදියුණු කරගැනීමට නිවාස ණය ලබාදීමයි. මෙය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විපක්ෂයට පිළිගත හැකි විකල්පයකි; අහිමි වූ ජනතා විශ්වාසය යළි දිනාගැනීමට උපකාර වන විකල්පයකි.
ජනතාවගේ ප්‍රශ්න අවබෝධ කරගෙන ඒවා සමනය කළ හැකි විකල්ප වැඩපිළිවෙළක් නිර්මාණය කරනු වෙනුවට විශේෂණ පද දේශපාලනයට සීමා වීමට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විපක්ෂය කටයුතු කළහොත් ඔවුන්ට වන්නේ පොහොට්ටු පක්ෂයේ වලිගයක් හා නාමල් රාජපක්ෂ මහතාට අත්වාරුවක් බවට පත්වීමටය.
ආණ්ඩුව (තවමත්) දුර්දාන්ත නැත; ආණ්ඩුව අදක්ෂය; එය (තවමත්) මර්දනකාරී නැත; එය අකාර්යක්ෂමය. ආණ්ඩුව වැරදි කර ඇතත් තවමත් අපරාධ කර නොමැත. රාජපක්ෂවරුන් සමග සිටගෙන ආණ්ඩුවට විරුද්ධ වීම යනු අබුද්ධික මෙන්ම ප්‍රතිපත්තියකින් තොර ක්‍රියාවකි. රාජපක්ෂවරුන්ට තමන්ගේ ප්‍රශ්න විසඳාගැනීමට ඉඩහැර ජනතාවගේ ප්‍රශ්නවලට ප්‍රමුඛතාව දීම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විපක්ෂයක ආණ්ඩු විරෝධයේ මුල් පියවරයි.
