ජනාධිපතිවරයා පත්වෙලා අවුරුද්දයි. ජාතික ජන බලවේගය රාජ්‍ය බලයට පත්වීම, ලංකාවේ එතෙක් පැවති දේශපාලනයේ කැඩීමක් හැටියට ඔබ දකිනවාද?
බැලූ බැල්මටම පෙනෙන දෙයක් තමයි එහෙම කැඩීමක් තිබෙනවා කියලා. එක හේතුවක් තමයි ලංකාවේ සාම්ප්‍රදායිකව බලය හිමිකරගෙන තිබුණු ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙකෙන් එකක් නැතිව, සියයට තුනක පමණ බලය තිබුණු දේශපාලන පක්ෂයක් එකපාරටම රාජ්‍ය බලය අත්පත් කරගැනීම. හැබැයි ඒක අහම්බයක් නෙවෙයි. 2022 ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ගිහිල්ලා, රනිල් වික්‍රමසිංහ පහර දීලා විසුරුවා හැරියාට පස්සේ, අරගලය අවසන් වුණා කියලා සමහරු කල්පනා කළා. එබඳු මට්ටමේ අරගලයක් එහෙම අවසන් වෙන්නේ නැහැ. මිනිස්සු හතර පස්දෙනා තමන්ගේ සේවා ස්ථානය ඉස්සරහට ඇවිත් බි්‍රස්ල් බෝඩ් එකක තමන්ගේ පෑනෙන් ලියාගෙන ‘ගෝඨා ගෙදර යනු’ කියන තරමේ විසාල මහජන සභාගිත්වයක් තිබුණු එකක්. ගෝඨා ගෝ ගම කියන එකට භෞතික අර්ථයක් තිබුණා, ඒ වාගෛ්ම ඒකත් එක්ක ඇතිවෙලා තිබුණා විසාල කතිකාවක්. ලංකාව වගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට හොඳටම හුරුපුරුදු වෙච්ච රටක එබඳු මහජන නැගිටීමක් වුණාට පස්සේ ඒක මැතිවරණ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ප්‍රකාශයට පත්වීමෙන් තොරව අවසන් වෙන්නේ නැහැ.මේක 1994 සිට වර්ධනය වෙච්ච යම් ආකාරයක දෙයක් පරිසමාප්තියට පත්වීමක්. ඒ තමයි ශිෂ්ට දේශපාලනයක් ඇතිකරගැනීම සඳහා වූ මහජන වුවමනාව.
මෙවැනි මහජන නැගිටීම් සිද්දවුණත් පැහැදිලි ස්ථාවර දේශපාලන වෙනසක් කරගන්න මෑතකදී බංග්ලාදේශය, නේපාලය වගේ අපට ආසන්නතම රටවලට වගේම ඊජිප්තුව, ලිබියාව වගේ රටවලටත් බැරිවුණා. ලංකාව මෙයින් වෙනස් වෙනස්වුණේ කොහොමද?
ලංකාවේ ශිෂ්ටසම්පන්න දේශපාලනයක් සඳහා වූ අත්හදාබැලීමට දිගු ඉතිහාසයක් තියෙනවා. බංග්ලාදේශයට පරණ දේශපාලනයම උදා වෙනවා නම්, අපිට ඒක කීප සැරයක් වෙලා තියෙනවා. විශාල මහජන අපේක්ෂා තිබුණා වුණත්, පරණ දේශපාලනයම බලයට පත්වුණු අවස්ථා කිහිපයක්ම අපි ලංකාවේ දැකලා තියෙනවා. සෑහෙන ප්‍රමාණයකට ඒ අත්දැකීම්වලින් ඉගෙනගෙන තියෙනවා. අපි ඉතිහාසයේ විශාල ලේ ප්‍රමාණයක් හලලා තියෙනවා. ඒ නිසා මිනිස්සු ප්‍රචණ්ඩ වෙන්නේ නැහැ. ඔබ කියූ රටවල් ගොඩකට වඩා ලංකාව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය මුහුකුරා ගිය රටක්. යුද්ධවලට මුහුණ දුන්නා වුණත් හමුදා පාලනයක් ලංකාවේ ඇති නොවීමෙන් පෙනෙන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ තියෙන ශක්තිමත්භාවය. ඊජිප්තුව වගේ රටවල්වල ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ කිසිම අත්දැකීමක් නැහැ.
ආණ්ඩුව හැම තිස්සේම කියනවා, තමන්ට ආණ්ඩු බලය ලැබුණු නමුත් රාජ්‍ය බලය තවම ලැබුණේ නැහැ කියලා. මේක ඔබ කොහොමද දකින්නේ?
ඔවුන් කියන කතාව සාධාරණයි කියලා හිතුවොත්, මීට සමාන තත්වයක් 1956දීත් 1994දීත් ඇතිවුණා. 1956 කිව්වේ, ‘පොදු ජනයාගේ ආණ්ඩුවක් බිහිවුණා, නමුත් පරණ ධනේශ්වර ක්‍රමයේ කට්ටිය ඉතිරි වෙලා ඉන්නවා’ කියලා. 1994දීත් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ එජාපය සමග ගොඩනැගිලා තිබුණු රාජ්‍ය සේවයක් එක්ක වැඩ කරන්න තමයි චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංගට සිදුවුණේ.
අද ආණ්ඩුව පැත්තෙන් ඔහොම කියවා නම්, ඒක ඒ තරම්ම ඇත්ත කතන්දරයක් නෙවෙයි. අර අවස්ථා දෙකේදීම කිව්වේ, ‘අපි ප්‍රගතිශීලීයි, අපි මෙහෙම දෙයක් කරන්න යනවා, ඔයගොල්ලෝ ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධ දෙයක් කරනවා’ය කියන එක. අද ආණ්ඩුව කියන්නේ, ‘අපි කාර්යක්ෂමව කරන්න යනවා, ඔයාලා කාර්යක්ෂම නැහැ’ කියලායි.
ආණ්ඩුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවට ඇවිල්ලා තියෙන්නේ නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් ඉදිරියට ආ අය. සමස්ත රාජ්‍ය සේවය හා ව්‍යාපාරික ක්ෂේත්‍රවල පවා පහුගිය අවුරුදු තිහ හතලිහ ඇතුළත විශ්වවිද්‍යාලවලින් බිහිවුණු සමාජ තීරුවක් තමයි ඉන්නේ. මේ අය ආණ්ඩුවට පුදුම තරම් වාසි සහගත සමාජ තීරුවක් නියෝජනය කරන්නේ. ආණ්ඩුවේත් ඔවුන්ගේත් සිතීමේ ස්වභාවය සමානයි. දෘෂ්ටිවාදීමය වශයෙන් සමාන්තරයි. ඒ නිසා මේ අය කාර්යක්ෂම නැහැ කියලා චෝදනාවක් විදියට කියනවා නම්, ඒකේ වගකීම තියෙන්නේ වර්තමාන ආණ්ඩුවටම තමයි. විධායකය එහෙමෙහෙ කරන්න ආණ්ඩුවට පුළුවන්. ඒ නිසා දුක්ගැනවිලි කියලා හරියන්නේ නැහැ. එබඳු නිදහසට කරුණු ඒ තරම් හොඳ දේවල් නෙවෙයි.
ආණ්ඩුවේ අභියෝග මොනවාද?
මේ ආණ්ඩුව බලයට පත්වෙලා තියෙන්නේ, වංචා දූෂණ නැතිකරලා දේශපාලනය ශිෂ්ට සම්පන්න කරන්න. ඒක ඉටුකරන්න කොයිතරම් සමත් වෙනවාද කියන එක මත තමයි අභියෝගය එන්නේ. ඒක කරන්න බැරිවුණොත් හා ඒක කරන්න යාමේදී පෙන්වන දුර්වලකම්, වෙන කිසිම දේකට වඩා විශාල වශයෙන් ආණ්ඩුවට බලපානවා. ඒක නිසා තමයි අසෝක රන්වලගේ ප්‍රශ්නය ඒ තරම් විශාල වුණේ. ඒක පෞද්ගලිකව ඉතා සුළු ප්‍රශ්නයක්. ඒත් මේ ආණ්ඩුවට ලැබිලා තියෙන විශාල ජනවරමේ ස්වභාවය නිසා ඒක අතිවිශාල ප්‍රශ්නයක් වුණා. මේ ආණ්ඩුවේ අයගෙන් අපේක්ෂා කළේ නැහැ එබඳු බොරුවක් එක දිගට කියයි කියලා. ඒ ගැන ආණ්ඩුවේ මාධ්‍ය ප්‍රකාශක දක්වපු ප්‍රතිචාරය පවා මිනිස්සු අපේක්ෂා කළ එකක් නෙවෙයි.
සුවසැරිය ගැන දැන් අතිවෙලා තියෙන ප්‍රශ්නයත් ඒ වගේ. ඒක කළොත් ආණ්ඩුව විශාල වරදක් කරගන්නවා. මොකද වැරදි දේශපාලන සංස්කෘතියක් ගැන අදහසක් ඒකෙන් එන්නේ. ඒ වගේම අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාත්මක කරන්න යන ආකාරය. එවැනි බරපතළ දෙයක් ගැන කිසිම විනිවිදභාවයක් නැතිව, ඒ ගැන ලියවිල්ලක්වත් ඉදිරිපත් කරන්නේ නැතිව, තමන් මේක කරනවා, තමන් කරන්න ඕනෑ විදිය දන්නවා කියන ආකල්පය මේ අලුත් දේශපාලන සංස්කෘතියෙන් අපේක්ෂා කරන දෙයක් නෙවෙයි.
ඔය වගේ විරෝධතා තිබුණත් දැනට ආණ්ඩුව සාර්ථක වෙලා තියෙනවා කියන එක තමයි මගේ අදහස. හැබැයි, ආණ්ඩුව පොඩි තැනකදීවත් පළුදු ඇතිකරගන්න හොඳ නැහැ. එබඳු පළුදු ඇතිවුණොත් පසුව වෙනත් කාරණයක් මත ඇතිවන පහරදීම් ඒකෙන්ම බිඳවැටෙන්න පුළුවන්. ගෝඨාභයට වුණා වගේ දෙයක් වෙන්න පුළුවන්.
ජනවරම අනුව ආණ්ඩුවට පැවරිලා තියෙන කාර්යභාරය ඒක. ඒත් ඒක විතරක් කරමින් ආණ්ඩු කරන්න බෑනේ. එදිනෙදා තව වැඩ තියෙනවා. තියෙන ප්‍රශ්නය තමයි, ආණ්ඩුවට ජනවරම ලැබිලා තියෙන්නේ එක දෙයකට, නමුත් ඒගොල්ලන්ට ඒ තරම් පුහුණුවක් පළපුරුද්දක් නැති නමුත් අනිවාර්යයෙන්ම කළයුතු දේවල් තියෙනවා. මේ ආණ්ඩුවට තියෙන ප්‍රශ්නය, අර ‘මුලින් කී වැඩේ හරියට කඑනවා, මේ වැඩේ අවුල් වෙයිද’ කියන එක.
එක අතකින් ආණ්ඩුව සෑහෙන බුද්ධිමත් තීරණයක් ගත්තා, පරණ මාක්ස්වාදී වාගාංලංකාර අතහැරලා වැඩකරන්න. ඊයේ මම දැක්කා අනුර කුමාර දිසානායකත් කියනවා ආණ්ඩුව සුපර්මාකට් දාන්න එපා කියලා. එයා කරන විස්තරය මීට අවුරුදු තුනකට කලින් ඒගොල්ලන්ගේ සම්පූර්ණ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිත් එක්ක ගැටෙන එකක්. නමුත් අපේ පැත්තෙන් ඒක හොඳ දෙයක්. තව දෙයක් තමයි රාජ්‍යය සහ බුදුදහම අතර ගැටුමක් ඇතිකර නොගෙන ඉස්සරහට යාම.
මේ දෙකම මේ වෙනකම් ආණ්ඩුව හරියට කරගෙන යනවා. ධාතු ප්‍රදර්ශන පවා කළානේ. ගැටෙන්නේ නැහැ. නමුත් ඒගොල්ලන්ගේ තියෙන ආධුනිකභාවය නිසා කොයි මොහොතක හෝ යම් දුර්වල තීරණයක් ගන්නත් ඉඩ තියෙනවා. හැබැයි විපක්ෂය හිතන විදියට ආණ්ඩුව ඇනගන්න තත්වයක් නම් මට පෙනෙන්නේ නැහැ.
වාමාංශික දේශපාලන ව්‍යාපාරයකින් බලාපොරොත්තු වෙන්න බැරි විදියට ආගමටත්, ජාතිකවාදයටත් මේ ආණ්ඩුව නැඹුරුවෙලා. පහුගිය දවස්වල ඇතිවුණු සංචාරක ව්‍යාපාරය හා එල්ජීබීටීකියු සම්බන්ධ ප්‍රශ්නය වගේම දරුවන්ගේ ආරක්ෂාවට ගෙනෙන්න හැදූ නීති ආපස්සට ගත්තා. හරිනං දේශපාලන වශයෙන් පරණ දේවලින් කැඩෙන්න විශාලතම විභවය තියෙන්නෙත් මේ ආණ්ඩුවට. මේ කරුණු නිසා ආණ්ඩුකරණයට සීමා පැනවෙන්නේ නැද්ද?
පහුගිය අවුරුදු 30-40 තුළ ජවිපෙ ඉතාමත් පුදුම සහගත ලෙස ප්‍රතිපත්තිවල දෙපැත්තට හුවමාරු වෙච්ච පක්ෂයක්. 1988-89 කැරැල්ල ගැහුවේ සම්පූර්ණයෙන්ම දේශප්‍රේමී වේදිකාවක ඉඳගෙන. වැඩ කළේ මව්බිම සුරැකීමේ ව්‍යාපාරය, දිනේෂ් ගුණවර්ධනලා එක්ක. 1994න් පස්සේ චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග හා සමාන ප්‍රතිපත්තියක් තමයි උතුරේ ප්‍රශ්නය වගේ දේවල් ගැන දරමින් සිටියේ. සම්පූර්ණයෙන්ම අනිත් පැත්තට ගියා. සාමය සඳහා වූ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවල මතයේ තමයි ඒ කාලයේ ජවිපෙ හිටියේ. 1998 දී දළදා මාලිගයට පහර දෙන වෙලාවෙත් ජවිපෙ හිටියේ සාමය පැත්තේ. එයින් පස්සේ අවුරුද්දක විතර කාලේ ත්‍රස්ත විරෝධී ජාතික ව්‍යාපාරය, සිහල උරුමය වගේ ඒවා ගොඩනැගෙනවා දැක්කාම ඒගොල්ලෝ සහමුලින්ම ඒවාටත් වඩා ඒ පැත්තට ගිහින් ජාතිකවාදී වුණා. 2007 විතර වෙනකම් මේ විදියට ගිහිල්ලා 2008 විතර තමයි ආපහු ජාතිකවාදී නොවන ස්ථාවරයකට ගියේ. ජවිපෙ කියන්නේ වෙන කිසිම දේශපාලන ව්‍යාපාරයකට වඩා පහසුවෙන් කිසිම චෝදනාවක් නැතිව දෙපැත්තට ගමන් කරන්න පුළුවන් පක්ෂයක්.
මාලිමාව හදන වෙලාවේ පරණ වාමාංශිකයෝ, සිවිල් සංවිධානවල අය ආකර්ෂණය වුණා, මේගොල්ලන්ගේ ජාතිකවාදය නියෝජනය නොකරන අලුත් ප්‍රතිපත්තිවලට. නමුත් ජවිපෙ තියෙන සුවිශේෂත්වය තමයි, ඒගොල්ලන්ට හිතුණොත් මේ විදියට නෙවෙයි ප්‍රායෝගිකව කරන්න පුළුවන් අර විදියට කියලා, ඒගොල්ලෝ අනිවාර්යයෙන්ම මාරුවෙනවා තමයි.
ඔබ කිව්ව එල්ජීබීටීකියු වගේ කාරණා සම්බන්ධයෙන් මම ප්‍රාර්ථනා කරන තත්වය තමයි අන්තවල දෙපැත්තටම යන්නේ නැතුව, මහජනයා සමග සංවාදයක යෙදෙමින්, කලබල නොවී, බොහොම තාර්කික ප්‍රවේශයකින් මෙතන තියෙන ඇත්ත ප්‍රශ්නවලට උත්තර දෙන්න උත්සාහ කරාවිය කියන එක. ඕනෑවට වඩා තදියමින් මේ වගේ ප්‍රශ්නවලට අතගහන්න ගියාම ඒකේ ප්‍රතිවාදයත් එනවා ඉක්මනටම. ආන්තික විදියටම සම්ප්‍රදායවාදයක හිරවෙන්න ගියොත් මේගොල්ලන්ගෙන් ප්‍රතිඵලයක් නැතිව යනවා. ඒ වගේම එක රැයින් අපි ප්‍රාර්ථනා කරන සුපිරිසිදු එක හදාගන්න ගියොත් වඩා හානිකර විරුද්ධ බලවේග ගොඩනැගෙන්නත් පුළුවන්.
මාලිමාවට සහාය දුන් සමහර බුද්ධිමතුන්ගේ කාරිය තමයි ආණ්ඩුව කරන කරන දේ කොහොම හරි ක්‍රමයකින් සාධාරණ කරන එක. ඇත්ත වශයෙන්ම මේ කාලේ ආණ්ඩුව ගෙනෙන්නේ පහුගිය ආණ්ඩු සකස් කරලා තිබුණු දේවල්. ඒවායේ වැරදිත් තියෙනවා. මේක කොහොමද ලිහාගන්නේ?
2004 පොඩි කාලයකට ඇමතිකම් දැරුවා මිසක්, රාජ්‍ය පාලනය ගැන කිසිම අවබෝධයක් මේගොල්ලන්ට නැහැ. ඔවුන් දරමින් හිටියේ රාජ්‍ය පාලනය කරන කණ්ඩායමක අදහස් නෙවෙයි, විපක්ෂයේ කුඩා කණ්ඩායමක අදහස්. එවැනි කණ්ඩායමකට සුන්දර දේවල් කියන්න පුළුවන්. ඒත් රාජ්‍ය බලය කියන්නේ වෙනස් දෙයක්. මේ ආධුනික කාලය ‘තමන් ආධුනික කාලයක් පහුකරන්නේය’ යන සවිඥානිකභාවයෙන් යුක්තව පහුකරන්න ඕනෑ. පළමු අවුරුද්ද දෙක කියන්නේ ඉතාම පහසුවෙන් අර්බුදයට යන්න පුළුවන් කාලයක්. මෙවැනි කාලයක පරෙස්සම් සහගතභාවය මම දීර්ඝකාලීනව දකින්නේ හොඳ දෙයක් විදියට.
නමුත් විශේෂයෙන් නිදහස හා අයිතිවාසිකම් ගැන වැඩ කරන බුද්ධිමය කණ්ඩායම්, සමාජ ක්‍රියාකාරිකයන් වගේ අය ඉතාමත් කෙටි කාලයක් තුළ හිත් රිදවා ගන්න පුළුවන්. ආණ්ඩුව ඒ අය සමගත් සංවාදයක් ඇතිකරගනිමින් ආණ්ඩුවට විරුද්ධ අය එක්කත් සංවාදයක් ආරම්භ කරමින් ඉස්සරහට යන්න ඕනෑ. ආණ්ඩුව කරන හැම දෙයක්ම හරියි කියන අයගෙන් තමයි පරෙස්සම් වෙන්න ඕනෑ, ගෝඨාභයගේ කාබනික කතාව හරියි කියපු අයගේ හඬ විතරයි ඔහුට ඇහුණේ. අන්තිමට ඔහු ඒකෙන් විනාශයටම පත්වුණා. ආණ්ඩුව හැම තිස්සේම වැරදියි කියන කණ්ඩායමත් එක්ක ගනුදෙනු කරන කලාව තේරුම් ගන්නත් ඕනෑ. ඒක සුළුකොට තකලා අතාරින්නත් හොඳ නැහැ. ඒ වගේම ඒක මත නැටවෙන්න යන්න ඕනෑත් නැහැ.
පහුගිය කාලයේ පෙනුණු දෙයක් තමයි යම් ආකාරයක උද්දච්චභාවයක් සමහරුන්ගේ තිබීම. ඒක නරක දෙයක්. ඒකෙන් ආචාරධාර්මික ප්‍රශ්නයකුත් එනවා. ශිෂ්ට සම්පන්න දේශපාලනයේ එක දෙයක් තමයි බලයෙන් උද්දච්ච නොවීම. නිරහංකාර වීමත් යහගුණයක්. අසෝක රන්වලගේ ප්‍රශ්නය වෙලාවේ, ඒක ‘දනිස්සෙන් උඩට ගන්නේ නෑ’ කිව්වාම, ‘අපි තමයි බලයේ ඉන්නේ’ කියන ප්‍රකාශනය තියෙනවා. ඒක හොඳ නැහැ.
රාජ්‍ය ව්‍යුහය පිළිබඳ වෙනස්වීම පිළිබඳ කාරණාවලට මේ ආණ්ඩුව අත තියයි කියලා ඔබ හිතනවාද?
ලංකාවේ ප්‍රශ්නය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ප්‍රශ්නයක් හැටියට ගැනීම ඒ තරම් සාධාරණ නැහැ. මේක තමයි ලංකාවේ වැඩිම කාලයක් ක්‍රියාත්මක වෙච්ච ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව. ව්‍යවස්ථා අධ්‍යයනයන්වලදීත් කියනවා පුරුදු ආණ්ඩුක්‍රමයෙන් එක පාරටම පරිබාහිර දේවල්වලට යන්න එපා කියලා. අපි හිත හදාගන්න ඕනෑ, සෑහෙන කාලයක් යනකං මේකට අවශ්‍ය ප්‍රතිසංස්කරණ කරමින් ඉස්සරහට යන්න, සහමුලින් වෙනස් ක්‍රමයකට යනවාට වඩා. මේකට අකමැති වෙන්න අපි එක්කොටම හේතු තියෙනවා වගේම, අපි ඔක්කොම එකඟ වෙන ක්‍රමයක් හොයාගැනීමේ ප්‍රශ්නය ඊට වඩා හුඟක් බරපතළයි. ඒක විසින් පවතින ආණ්ඩුව දුර්වල කරනවා. මට දැන් හිතෙනවා මේක ලොකුවට ප්‍රතිසංස්කරණය කරන තැනකට ආණ්ඩුව යන එකක් නෑ කියලා.
මේ ආණ්ඩුවේ ප්‍රධාන ප්‍රතිවාදියා සජබ හෝ එජාප වෙන්නේ නැහැ. අනාගතය ගොඩනැගෙන්න පුළුවන් පොහොට්ටුව පැත්තෙන්. ආණ්ඩුව දේශපාලනිකව බුද්ධිමත් නම් ඒ ප්‍රතිවාදියාගේ දේශපාලනය දෙසත් ඇහැ යොමාගෙන ඉන්න ඕනෑ. එතැනින් තමයි අර්බුදය පැනනගින්නේ. ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණයක් නිසා ඒකට ආයුධ සැපයීමක් වෙනවා නම්, ඒක නොකර ඉඳීම තමයි වඩා හොඳ, ලොකු ප්‍රතිලාභයක් නැත්නම්.
මගේ අන්තිම ප්‍රශ්නයේ භාගයකටත් ඔබ දැන්ම පිළිතුරු දුන්නා. අන්තිම ප්‍රශ්නය විපක්ෂය ගැනයි. ජනතාව විසින් බරපතළ ලෙස ප්‍රතික්ෂේප කරලා ගතවුණු මේ අවුරුද්ද තුළ විපක්ෂය යන්නේ කොහේද දන්නේ නැතිව, මොකක්ද වුණේ කියලා තේරුම් ගැන්න බැරිව අවුල්වෙලා ඉන්නේ. ඔබ විපක්ෂය දකින්නේ කොහොමද?
විපක්ෂය දෘෂ්ටිවාදීමය අර්බුදයක තමයි ඉන්නේ. ඒගොල්ලන්ට තියෙන ප්‍රශ්නය තමයි, ‘ඔයාලා ඇවිල්ලා කරන්න හිටියේ මේක නෙවෙයි නේද, ඇයි ඔයාලා මේක කරන්නේ, අපි ඇවිල්ලා කරන්න හිටපු දේ ඇයි ඔයාලා කරන්නේ’ කියන එක. ඒක දුක ප්‍රකාශ කිරීමේ දෙයක් හැටියට හොඳයි තමයි, ඒත් කිසි වැඩක් නැහැ. විපක්ෂය නිරායුද වෙලා ඉන්නේ. ආණ්ඩුවට ගහන්න ඔවුන්ට තියෙන්නේ කැටකැබිලිති විතරයි.
ගිය අවුරුද්දේ පහුවුණේ වමක්වත් දකුණක්වත් දිනපු මැතිවරණයක් නෙවෙයි. මහජන දේශපාලනය අවුරුදු ගණනක් තිස්සේ බලාපොරොත්තු වුණු ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාවලියක එක පියවරක්. එතැනදී බලය ලබාගත්තු පක්ෂය වම වීම තමයි සිදුවුණේ. හැබැයි දකුණ කියන්නේ කිසිසේත් එජාපය හෝ සජබ නෙවෙයි. ඒ දෙගොල්ලන්ට බැහැ දෘෂ්ටිවාදීමය විකල්පයක් වෙන්න. සජබ එජාප කියන්නේ ප්‍රභූන් නෙවෙයි. ඔය ප්‍රභූ-නිර්ප්‍රභූ බෙදීමට මම එකඟ නැහැ. එවැනි මොකුත් නැහැ. එජාප සහ සජබ ක්‍රියාත්මක කරමින් ඉන්නේ ප්‍රභූවාදීත්වයක්. ඒගොල්ලෝ මහජනයා එක්ක සම්බන්ධ වෙන විදියේ වරදක් තියෙනවා. ජවිපෙ, මහින්ද රාජපක්ෂ කළේ මහජන දේශපාලනයක්. මහින්ද මහජනයා කියන එකක් අර්ථකථනය කළා. තමනුත් ඉන්නේ ඒකේ. ‘අපි බයියෝ’ කියලානේ එයා කිව්වේ. ‘අපේ අරමුණු සාක්ෂාත් කරගන්න මමත් වැඩ කරනවා, ඔයාලාත් වැඩකරමු’ කියන ප්‍රවේශයක් එතැන තියෙන්නේ. එජාප හා සජබ දේශපාලනය සහමුලින්ම ඊට වෙනස්.
ඒගොල්ලෝ කියන්නේ ‘අපි ඔයාලා නෙවෙයි. අපි වෙනම කට්ටියක්. අපි ඔයාලා වෙනුවෙන් හොඳ වැඩක් කරන්න යන්නේ, ඒ වැඩේ කරන්න අපිට ඡන්දය දෙන්න’ කියලා. අනුග්‍රාහක දේශපාලනය. සමාජයේ ඉන්න අන්ත දිළින්දන්ට ඔය දේශපාලනය ගැළපෙනවා. එවැනි දිළින්දෝ යම් ප්‍රමාණයක් හිටියා ලංකාවේ. හැබැයි මධ්‍යම නන්තිය ප්‍රසාරණය වෙලා මුළු සමාජයෙන්ම අති බහුතරයක් අද මධ්‍යම පත්තියේ. ඒ සල්ලිවලින් මධ්‍යම පන්තියක් නොවෙයි, ආකල්පවලින් මධ්‍යම පන්තියක්. විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයායි, පියනුයි දෙන්නාම අද හිතන්නේ එකම විදියට. වෛද්‍යවරයාටයි රෝහල් කම්කරුවාටයි තියෙන්නේ එකම විදියක ආකල්ප. ඒගොල්ලෝ දේශපාලනය ගැන හිතන්නෙත් එකම විදියට අද වෙනකොට. ඒක එජාපටයි සජබටයි තේරෙන්නේ නැහැ. නමුත් පොහොට්ටුව කරමින් ඉන්නේ මහජනයා සමග දේශපාලනයක්. ඒගොල්ලො හැම තිස්සේම පෙන්නන්නේ ‘රට බේරාගනිමු’ වාගේ ලොකු සමාජීය දේශපාලන හේතු. එනිසා, අනාගතය එජාපට සහ සජබට සෑහෙන තරම් අමාරු වීමේ ඉඩක් තියෙනවා.
