දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයට අලුතෙන් ගෙනා සංශෝධනයෙන් කිපී සිටින බොහෝ දෙනා අතොරක් නැතිව ආණ්ඩුවට පහර දෙමින් සිටිති. මෙවැනි විරෝධතා ඇතිවිය හැකි යැයි දැන දැනත්, මෙවැනි පියවරකට අත ගැසීිම ගැන ආණ්ඩුව ප්‍රශංසාවට ලක් විය යුතු ය.
දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයේ සංශෝධනය, දරුවන්ට සිදුවන ශාරීරික හිංසා වැළැක්වීමට ය. එම පනත් කෙටුම්පතේ වචනවල, අර්ථදැක්වීම්වල තිබෙන විවිධ ඌනතා නිසා අනවශ්‍ය විපාක ඇතිවන්නට පිළිවන් බව නීතිය පිළිබඳ දන්නා කියන අය දැනටමත් කියා තිබේ. මේ තත්වය තේරුම් ගත් ආණ්ඩුව පනත් කෙටුම්පත පිළිබඳ ඡන්ද විමසීම කල් තබා තවදුරටත් ඊට සංශෝධන ඇතුළත් කිරීම ගැන සැලකිලිමත් වෙයි. එය හොඳ දෙයකි.
සංශෝධනය නිසා පාසල්වල විනය පවත්වාගෙන යෑමට නොහැකි වන බව ගුරුවරුන්ගේ චෝදනාවකි. එහි සමහර පැතිවල සාධාරණ බවක් ද, සමහර පැතිවල අසාධාරණ බවක් ද තිබේ. ඒවා සැලකිල්ලෙන් යුතුව අවබෝධයෙන් හා සංවාදයෙන් විසඳා ගත යුතු තැන් ය.
එහෙත්, පනත් කෙටුම්පත ගැන මතු වී තිබෙන අතිශය අසාධාරණ හා ග්‍රාම්‍ය මෙන් ම පසුගාමී විරෝධතා ද තිබේ. ඒවා පැනනැග ඇත්තේ එක් පැත්තකින් ලංකාවේ පසුගාමී ආගමික සංස්ථාව වෙතිනි. මහානායක හිමිවරු මේ පනත් කෙටුම්පතට විරුද්ධ ය. ඒ මදිවාට කාදිනල් හිමියනුත් විරුද්ධ ය. මේ උදවිය සිතාගෙන සිටින්නේ ලංකාවේ මහජනතාවගේ අයිතිවාසිකම්, ළමයින්ගේ අයිතිවාසිකම් හා සදාචාරය රැකීම තමන්ට නීතියෙන් පැවරී ඇති වගකීමක් ගානට ය. ඇත්ත වශයෙන් ම ඔවුන්ගේ කාර්යය නම් තමන්ගේ ආගමික සංස්ථාව තුළ සුපිළිපන්බවක් හා විනයක් පවත්වාගෙන යෑමයි. ඒ කාරණය වත් හරිහැටි කරගන්නට බැරි මේ නායක උදවිය, හැමවිට ම කරන්නට හදන්නේ තමන්ට නොපැවරී ඇති වැඩ ය. රටේ ගබ්සාව පිළිබඳ නීතිය වෙනස් කළ යුත්තේ තමාගෙන් අසා බව කාදිනල් හිමි විශ්වාස කරයි. ළමා අයිතිවාසිකම් ගැන, ලිංගික අයිතිවාසිකම් ගැන තීන්දු තීරණ ගත යුත්තේ තමන්ගෙන් අසා බව බෞද්ධ මහානායක හිමිවරු ද කාදිනල් හිමි ද විශ්වාස කරති. අමුවෙන් ම කිවහොත් ඒවා ’ඔවුන්ට අයිති’ වැඩ නොවේ. ආගම්වලට අයිති වැඩ ද නොවේ. රටක නීතිය වෙනස් කිරීමට මෙන් ම, ඒවායින් සිදුවන ප්‍රතිවිපාක හා යහපත ගැන ද සලකා බලන්නට ප්‍රාමාණික දැනුමක් ඇති පිරිස් ලංකාවේ ඕනෑ තරම් සිටිති. කාදිනල් හිමියන්ට වත්, මහානායක හිමිවරුන්ට වත් ඒ ගැන ප්‍රාමාණික තබා අවම දැනුමක්වත් නැති බව කැට තියා කිව හැකි ය. ඒ නිසා රාජ්‍ය පාලනය රාජ්‍ය පාලකයන්ට දී ආගමික නායකයන් ජනතාවට අනුකම්පාවෙන් තමන්ගේ වැඩ කළ යුතු ය.
දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයේ මේ සංශෝධනය හරහා ආ කතාවලට විපක්ෂයේ සමහර මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් ද ලැබුණේ අතිශය ප්‍රාථමික හා පසුගාමී ප්‍රතිචාර ය. එක් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයකු ප්‍රසිද්ධියේ කීවේ, පාසල් ගුරුවරුන් ගුටි දුන් නිසා තමන් හැදුණු බවයි. මෙය ලංකාවේ බහුතරයක් දෙනා, හිතන්නට ආසා කරන, කතා කරන්නට ආසා කරන හා තමන්ගේ දරුවන් මත බලෙන් පටවන්නට ද හදන නියමයකි.
ළමයින්ට පහර දීම හා ඔවුන් හරියට හැදීම අතර ඇති සම්බන්ධය කුමක් ද? පහර නොකෑ දරුවෝ හොඳ පුරවැසියෝ නොවෙත් ද? ගුටි කෑම ප්‍රිය කරන අයට මේ ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු නැත. ඒ වෙනුවට, දිව්‍ය ලෝකයෙන් ආ මතුරක් සේ ගුටිකෑමෙන් ළමයා යහපත් වෙයි යන්න ඔවුහු නිතර දෙවේලේ මතුරති. එහෙත් ඒ මන්ත්‍රය ඇවිත් තිබෙන්නේ අපායෙනි.
පාසලේ දී ගුරුවරුන්ට ළමයින්ට දඬුවම් දිය හැකි ය. එහෙත් ගුටි දිය නොහැකි ය. ගෙදර දී ද දරුවකුට දඬුවම් දිය හැකි ය. එහෙත්, ගුටි නොදී ය. තමන් හැදුණේ ගුටි කෑම නිසා යැයි වැරදි ලෙස විශ්වාස කරන්නන් හා එය අගය කරන්නන්, දැනුවත්ව ම කරන්නේ එක් පුද්ගලයකු තවත් පුද්ගලයකු ශාරීරිකව පීඩාවට පත්කිරීමේ අපරාධය අනුමත කිරීම ය. වැඩුණු කෙනකුට තවත් කෙනකු පහර දුනහොත්, පහර කෑ අය පෙරළා පහර දෙන නිසා කිසිවෙක් කිසිවකුට පහර දීමට පෙර දෙවතාවක් කල්පනා කරති. එහෙත් දරුවෝ අබලය හ. දුර්වලය හ. කුඩා ය. ඒ නිසා, පරපීඩකයකුට, තමන්ට ප්‍රතිප්‍රහාරයක් එල්ල විය හැකි යැයි බියක් නැතිව ම පහර දිය හැකි ය.
ආණ්ඩුව අසීරු වෑයමක නිරත වෙයි. ප්‍රගතිශීලීහු ඒ වෑයමට සහාය දිය යුතු ය.
