මේ විදියට ඉන්නේ මම විතරයි – චන්ද්‍රිකා වන්නිආරච්චි

චන්ද්‍රිකා වෘත්තිය හැටියට කරන්නේ දෘශ්‍ය කලා ශිල්පීන් ඉදිරියේ ශාරීරික නිරූපණය කිරීම. ඇඳුම් ඇතිව වගේම ඇඳුම් නැතිව. ලංකාවේ මේ වෘත්තිය කරන අය ඉතාම හිඟයි. මේ වෘත්තිය තෝරාගැනීම ඔබ බලාපොරොත්තුවකින් කළ දෙයක්ද? නැතිනම් අහම්බයක්ද?
මං මේක තෝරාගත්තා නෙවෙයි. මට ලැබුණේ මේ රැකියාව. මගේ පවුලේ ආර්ථික දුෂ්කරතාත් එක්ක මට ලැබුණේ මේක. මම උසස් පෙළ දක්වා කළේ උඩරට නැටුම්. සෞන්දර්ය ආයතනය පත්තරේ පළකළ දැන්වීමක් දැකලා මම ඉල්ලුම් කළා. මාව තෝරගත්තා. ඉතින් ලැබුණේ මේක. ඒ නිසා මම කළා.

කලා ශිල්පීන් සමූහයක් ඉදිරියේ පෝස් කරන්න (යම් ඉරියව්වකින් පෙනීසිටීම) පටන්ගන්න පළවෙනි විනාඩියේදී පුද්ගලිකව චන්ද්‍රිකා කියන කෙනාව ඔබට අහිමි වෙනවා. එතැනින් පස්සේ ඉන්නේ, ඉදිරියේ ඉන්න ආධුනික හෝ ප්‍රවීණ චිත්‍රශිල්පීන්ගේ අධ්‍යයනය හෝ ඇඳීම සඳහා වූ වස්තුවක් විතරයි නේද?
එහෙම ඉන්න වෘත්තිය ඇතුළේ හොඳ විනයක් හදාගන්නම වෙනවා. මොඩ්ල් කෙනෙක් කියලා මගේ ඔළුවට ආ වෙලාවේ ඉඳලාම මම මගේ පුද්ගලික ජීවිතේ නෙවෙයි ඉන්නේ. සෞන්දර්ය විශ්වවිද්‍යාලයේ පළවැනි දෙවැනි වසරේ ඉන්න පොඩි ළමයින්, ආධුනිකයන්, පිරිමි, ගැහැනු මේ හැම කෙනකුම ඉදිරියේ නිරූපණය කරද්දී මට හොඳ විනයක් තිබුණේ නැත්නම් මේ වෘත්තියේ යෙදෙන්න බැරිවෙනවා. ඔවුන් ඉදිරියේ හැසිරීම ගැන මම විශේෂයෙන් සැලකිලිමත් වෙන්නේ ඒකයි.

ඔබ ඉදිරියේ ඉන්න අයගේ පොදු බලාපොරොත්තුවක් තමයි ඔබව ශාරීරිකව අධ්‍යයනය කිරීම. ඒ කියන්නේ ඔබේ ශරීරයේ කායික විද්‍යාව හෙවත් ඇනටොමි එක අධ්‍යයනය කිරීම. ඔබ හිතලා එක එක විදියට පෝස් කරනවාද? නැතිනම් ශිල්පීන් කියන විදියට ඉන්නවාද?
ගොඩක් වෙලාවට මං හිතලා තමයි පෝස් කරන්නේ. ඒක මගේ ස්වභාවයෙන් එන පොදු ඉරියව්වක් තමයි. නැතිව, අමාරු ඉරියව් කරන්න වුණොත් මට අමාරුයි. එහෙම වුණොත් ස්වාභාවික ගතිය නැතිවෙනවා. නමුත් විශේෂ අවස්ථාවකදී මේ විදියට ඉන්න කිව්වොත් ඒක මට කරන්න වෙනවා. කොච්චර පෝස් එක අමාරු වුණත්, මට ඉන්න පුළුවන් උපරිම වෙලාව ඉන්නවා.
සමහර විට එක්කෙනෙක් දෙන්නකුට මගේ ශරීරය පිළිබඳ ආසාවක් තියෙන්න පුළුවන්. ඒකට අනුව මට පෝස් කරන්න කියන්නත් පුළුවන්. නමුත් වහාම ඒක මට තේරෙනවා. එවැනි පෝස් එකක මම ඉන්නේ නැහැ. නමුත්, එවැනි අවස්ථාවක වුණත්, ඒ ශිල්පියා එක්ක කතාකරලා, මේ විදියට ගියොත් මේ අවස්ථාව ඔබට ඉදිරියේදී හමුවෙන්නේ නැහැ කියලා පෙන්වලා දීලා, අවුල හිතවත්කමින්ම මගහැරගන්න බලනවා.

අනිත් අයට බලාගෙන අඳින්න තරමට ඔබේ ශරීරය හැදිලා තියෙන විදිය, අස්ථි සැකැස්ම, සැකිල්ල, මාංශපේශි හැදිලා තියෙන විදිය, ශාරීරික හැඩය ආදි කායික විද්‍යාවට අදාළ දේවල් ගැන ඔබ හිතලා තියෙනවාද?
මම එකම විදියකට පෝස් කරන්නේ නැහැ. හැමදාම වෙනස් විදියටයි ඉන්නේ. සරලව හැමදාම හිටියොත් ඒ අයට ඉගෙන ගන්න දෙයක් නැහැනේ. සමහර ශිල්පීන් මා එක්ක කියලා තියෙනවා, අම්මෝ මට ඒ ඉරියව්ව ඇඳගන්න අමාරුයි කියලා. කොහොමටත් මගේ ඔළුවේ නිරන්තරයෙන්ම තියෙනවා, මාව යොදාගන්නේ මේ වැඩේටයි, ඒක හරියට කෙරෙන්න ඕනෑය කියන එක.

නිරූපිකාවක් වුණත්, ඔබ ඒ සම්බන්ධ දැනුම හොයනවාද, පොත්පත් බලනවාද, ඔබ වටා ඉන්න ශිල්පීන්ගෙන් ඉගෙනගෙන තියෙනවාද?
මම විවිධ ශාරීරික ඉරියව් ගැන ඉගෙනගන්නවා. ඇනටොමි එක ගැන වුණත් මට අදහසක් තියෙනවා. ප්‍රවීණ ශිල්පීන්ට පෝස් කරලාම මම දන්නවා ඒ මූලික දේවල්. මුහුණ වගේ කොපමණ ප්‍රමාණයක්ද සිරුරේ උස ආදි දේවල් ඇහිලා ඇහිලාම මම දන්නවා. ගුරුවරුන් ළමයින්ට කියලා දෙන ඒවා මම බොහොම අවධානයෙන් අහගෙන ඉන්නවා. සමහර විට අනිත් අයට වඩා මම දන්නවාද දන්නේත් නැහැ. ඒ නිසාම අනිත් අය අඳිනකොට මමත් හිතෙන් අඳිනවා. මගේ හිත ඇතුළෙන් මමත් ආටිස්ට් කෙනෙක්. ඒකට මම ආසයි.
චිත්‍ර ශිල්පියා හෝ මූර්ති ශිල්පියා මාව නිර්මාණය කරන තුරු මම ආසාවෙන් බලාගෙන ඉන්නවා. ඒ ඒ ශිල්පියාගේ දක්ෂතාව, ඔහුගේ අවශ්‍යතාව හා දැක්මට අනුවනේ මාව ප්‍රතිනිර්මාණය වෙන්නේ. හැම පෝස් එකකදීම මම හදවතින් ප්‍රාර්ථනා කරනවා, අඳින අයගේ අවශ්‍යතාව ඉටුවේවා කියලා, මාව ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීම සාර්ථක වේවා කියලා.

ශිල්පීන්ට කායික විද්‍යාව ගැන දැනුමක් ලැබෙන්න සුදුසු විදියට ඔබ ඔබේ ශරීරය නඩත්තු කරනවාද?
කොහොමටත් සිරුර ලස්සනට තියාගන්න හා නිරෝගීව ඉන්න කැමති කෙනෙක් මම. විශේෂයෙන් මං වගේ වෙන කෙනෙක් හොයාගන්න ලංකාවේ බැරි නිසා, පුළුවන් තරම් ඒ අවශ්‍යතාවට ගැළපෙන්න මගේ ශරීරය පවත්වා ගන්නවා.

අවුරුදු 23ක පමණ වෘත්තිය කාලය තුළ ඔබේ රූපය දසදහස් වාරයක් ඇඳිලා ඇති. ෆොටෝ එකක් ගන්නවා වගේ නෙවෙයි, චිත්‍ර ශිල්පියෙක් ඔබේ රූපය අඳින්න පැය ගණන්, සමහර විට දවස් ගණන් ගන්නවා. නමුත් සමහර විට හරියට ඇඳගන්නා බැරිවුණාම ශිල්පියාට වුණත් අවුලක් දැනෙනවා. ඒ මොහොත ඔබ අත්විඳ තිබෙනවාද? ඒ වගේම විවිධ අයත් එක්ක වැඩ කිරීම තුළ ඔබේ අත්දැකීම කොහොමද?
මාව හරියට ඇඳගන්න බැරිවුණාම කලාකරුවාට මානසික පීඩනයක් ඇතිවෙන බව මට හොඳින් දැනිලා තියෙනවා. යම් පරාජිත හැඟීමක් වගේ. නමුත් මට ඔවුන් වෙනුවෙන් කරන්න පුළුවන් උදව්ව වෙන්නේ නැවත නැවත පෝස් කිරීමයි. විශ්වවිද්‍යාලයේදී, මේ සඳුදා මම අමාරු ඉරියව්වක හිටියොත්, ඊළඟ සඳුදාත් ඒ අමාරු ඉරියව්වම කරන්න තියෙන බවත් මම දන්නවා. සමහර විට මාසයක් තිස්සේ වුණත් එහෙම ඉන්න වෙනවා. ඒ වේදනාව මතක් වෙනකොට මට සමහර විට රෑට නින්ද යන්නේත් නැහැ. නමුත් ඒක අඟවන්නේ නැහැ. එක දිගට එහෙම අවශ්‍ය නම් ඉන්නම වෙනවා. ඒ පීඩනය මගහරවා ගන්න තමයි මම ශරීරය නම්‍යශීලීව තියාගන්න උනන්දු වෙන්නේ.

කාන්තාවක් නිරුවතින් ඉන්නවා දකින කෙනකුට මුලින්ම ඇතිවෙන්නේ ආසාවක් වෙන්න පුළුවන්. නමුත් චිත්‍ර ශිල්පියකුට මුල් විනාඩියේ සිටම ඒක හුදු වස්තුවක් පමණක් බවට පත්වෙනවා. ඒත් හැමදාම විනයගත කට්ටියක්ම ඔබ ඉදිරියේ ඉන්නේ නැහැනේ. සමහර විට ශිෂ්‍යයෝ අතර, ප්‍රවීණ අය අතර වුණත් වෙනස් අය ඉන්න පුළුවන්. එවැනි අවස්ථාවක් තුලනය කරගැනීම සිදුවෙන්නේ කොහොමද?
විශේෂයෙන් විශ්වවිද්‍යාලයේ පළවැනි වසරේදී එහෙම ළමයි විශාල අපහසුතාවට පත්වෙනවා. සමහර විට ඔවුන් හිතනවා ඇති ‘අනේ මේ මොඩ්ල් පව්’ කියලා. මම දැකලා තියෙනවා, සමහර අයට රේඛාවක්වත් අඳින්න බැරි වෙන තරමට අපහසුතාවට පත්වෙනවා.
මාව සිය දහස් වාරයක් ඇඳලා තියෙන ප්‍රවීණයකුට වුණත් ඔබ කියන විදියේ හැඟීමක් ඇතිවෙන්න පුළුවන් කියන එක මම දන්නවා. ඒත් ඒක අවිනයක් හැටියට මම දකින්නේ නැහැ. ඒක සාමාන්‍ය මනුස්ස සිතුවිල්ලක්නේ. ගැහැනියක් පිරිමියෙක් ඉස්සරහ නිරුවත් වුණාම එවැනි සිතුවිලි සාමාන්‍යයි. ‘මං වගේ මොඩ්ල්ස්ලා ලංකාවටම ඉන්නේ එක්කෙනායි, ඒ නිසා මාව පරෙස්සම් කරගන්න’ කියලා එවැනි අයට කොච්චර කිව්වත්, ඒක අමතක වෙන තරම්ම අවිනයක් තියෙන කෙනෙක් හමුවුණත්, එවැනි පුද්ගලයකු ඉදිරියේත් මම හොඳ විනයක් තියාගන්නවා. එවැනි හැඟීමක් ඇතිවුණාය කියලා කිසිම කලාකරුවෙක් එක්ක මගේ අමනාපයකුත් නැහැ.
දැන් මම නොකළත්, මුල් කාලේ ප්‍රවීණ ශිල්පීන් ඉදිරියේ පුද්ගලිකව, සමහර විට හෝටල්වල කාමරයක් අරගෙන පෙනීහිටපු අවස්ථා තියෙනවා. ගියාට පස්සේ තමයි තේරෙන්නේ සමහර විට සසමහර අයගේ අවශ්‍යතාව වෙන එකක් කියලා. පුංචි කාලෙ ඉඳලාම මට තියෙන උත්තරයක් තමයි, ‘මම නයෙක්. මට පීඩා කළොත් මමත් ගහනවා’ කියන එක. ඕක කිව්වාම තත්වය වෙනස් වෙනවා. නමුත් ඉන් පස්සේ වුණත් සුහදව ගෞරවයෙන් යුතුව වැඩ කරනවා නම්, මම සාමාන්‍ය විදියට වැඩ කරනවා. පාවාදෙන්න යන්නේත් නැහැ.
මට අවශ්‍යයි, වැඩකරලා, බොහොම ගෞරවනීයව මේ වෘත්තියෙන් කවදා හරි ඉවත් වෙලා යන්න. අවුරුදු විසි තුනක් පුරා ලංකාවේ විශාල පිරිසක් ඉදිරියේ නිරුවත් වුණත්, ආයතන ගණනාවක වැඩකළත්, කවදාවත් හිරිහැරයක් නොවුණ එකම කාන්තාව මම විදියට මැරෙන්න තියෙනවා නම්, ඒක තමයි මගේ වැඩේ. ලෝකයක් දැනගත්තේ නැතිවුණාට, රට දැනගත්තේ නැතිවුණාට, කලාකරුවන් අතර මම එහෙම ප්‍රසිද්ධ වෙන එක මට හරිම ආඩම්බරයක්. ඒ ගෞරවය තමයි මම අවසානයේ බලාපොරොත්තු වෙන්නේ. ඒක තමයි මට ලැබෙන සම්මානය.

සමූහයක් සමග වැඩ කිරීමේදීම ඔබේ ආරක්ෂාවත් සැලසෙනවා නේද? චිත්‍ර ශිල්පීන් අතරම වෙනස් අදහසක් තියෙන කෙනෙක් ඉන්න බව දැනුණාම, එතැන ඉන්න අනෙක් ශිල්පීන්ම ඔබේ ආරක්ෂාවට ඉදිරිපත් වෙනවානේ. ඒ වගේම ඔවුන් ඔබට ගරු කරනවා. ඒක දැනෙන්නේ කොහොමද? ඔබ හා ශිල්පියා හෝ ශිල්පීන් අතර තිබෙන සම්බන්ධතාව ගෞරවනීය එකක් කිව්වොත්, මොකද ඔබ හිතන්නේ?
ඇත්ත, ඒත් එහෙම ගෞරවයක් තිබුණා කියලා මම කැමති නැහැ බැඳීම ගොඩාක් ඈතින් තියාගන්නත්. මූර්තියක් අඹන කොට ශිල්පියාගේ හුස්ම ටික පවා මගේ ඇඟට වැදෙනවා. ඔහු මගේ පපුව දිහා ළංවෙලා බලනකොට, තොල් දිහා බලනකොට මම ඇඹරෙන්න ගත්තොත්? ඒ තත්වය නැතිවෙන්න මම ඔවුන් සමග පුදුම විදියට සමීප වෙනවා. තේ එක්ක වුණත් බෙදාගෙන බොන, බත්පත බෙදාගෙන කන තත්වයට මම සමීපවෙනවා.
එහෙම සමීප නැතිවුණාම සමහරුන් මා ළඟට එන්නවත් බයයි. ජාතික අධ්‍යාපන ආයතනයේ පහුගිය දිනයක තිබුණා ලංකාවේම විද්‍යාපීඨ චිත්‍ර ගුරුවරුන් ගෙන්වලා වැඩසටහනක්. ඒගොල්ලෝ නියුඩ් මොඩ්ල් කෙනෙක් කවදාවත්ම දැකලා නැහැ. එයින් එක්කෙනෙක්ට කිව්වා මගේ කකුල් දෙක තියාගෙන ඉන්න විදිය හුණු කූරකින් ලකුණු කරන්න කියලා. එයා මගේ කකුලේ ගෑවෙයි කියලා මට ළංවෙන්නේ නැතිව ඈතින් රවුමක් ඇන්දා. ඒ වෙලාවේ ඔවුන්ගේ ගුරුවරයා කිව්වා, කකුලෙ ගෑවුණාට කමක් නැහැ, ළංවෙලා අඳින්න කියලා. ඒ ළමයා කිව්වා ‘සර් මං බැඳලාත් නැහැ තාම’ කියලා. මං, ‘මෙහෙ එන්න ළමයො’ කියලා කතාකරලා විහිළුවක් කරලා ළඟින් අඳින්න කිව්වා. පසුව, මං ඒ සියලුම දෙනා එක්ක ගොඩාක් සමීප වුණා. විසිර යන දවසේ අඬලා එහෙම තමයි ඔවුන් සමුගත්තේ. එවැනි සමීපකමක් ඇතුළේ තමයි විනය තියෙන්නේත්, ගෞරවය හා ආරක්ෂාව තියෙන්නේත්.
කණ්ඩායමක් එක්ක වැඩකරනකොට එක්කෙනෙකුට එවැනි හැඟීමක් ඇතිවුණොත්, ඒ සමූහයෙන්ම තමයි මට ආරක්ෂාව එන්නේ. දැන් හැමෝම අතේ ස්මාට් ෆෝන් තියෙනවා. ඒත් එක්කෙනෙක්වත් මගේ අනවශ්‍ය ෆොටෝ එකක් අරගෙන දාන්නේ නැහැනේ. මට අනාරක්ෂිත දේවල් වෙලා තියෙනවා හරිම අඩුයි.

චන්ද්‍රිකා වයස අවුරුදු විසිදෙකේදී විතර සෞන්දර්ය අධ්‍යයන ආයතනයේ මේ රස්සාවට එනකොට, ඔබට වැඩිමහල් නිරූපණ ශිල්පිනියන් මෙතැන ඉන්න ඇතිනේ. ඒ අයගෙන් ඔබ මොනවාහරි ඉගෙනගත්තාද?
මම එනකොටත් කැම්පස් එකේ මොඩ්ල්ස්ලා හිටියා. නමුත්, කුලියක් කරනවා වගේ, අද වැටුප අරගෙන දවසක් ජීවත්වෙනවා වගේ අමාරු අඩියක තමයි ඔවුන් හිටියේ. මේ වැඩේ ලැබුණේ නැත්තං කොහේ හරි කුලී වැඩක් හොයාගන්නවා වගේයි හිටියේ. මට ඒ අයගෙන් ගන්න දෙයක් තිබුණේ නැහැ. පරණ මොඩ්ල්ස්ලා ළඟට මම ආවාම, අර නැන්දම්මා ලේලි සම්බන්ධතාව වගේ එකක් තමයි හැදුණේ. මගේ වැඩකිරීමේ ශෛලියේ තිබෙන පහසුව නිසා, මේ විශ්වවිද්‍යාලයම මට ආදරේ කරන්න ගත්තා. මට ගොඩක් වැඩ එන්න පටන්ගත්තා, මටම පෝස් කරන්න කතාකරනවා. ඇත්තටම, මං හරියට පෝස් කරන්න දන්නේත් නැහැ ඒ වෙනකොට. වැටුපත් එක්කනේ ඔය තරගෙ එන්නේ. අපට ගෙවන්නේ පොස් කරන වෙලාව අනුව නිසා, මට ගෙවීමත් වැඩියි. ඉතින්, අර මොඩ්ල්ස්ලා මට කිව්වේ, ‘ඔයා පන්තිවලට ගිහිල්ලා වෙන වෙන ඒවාත් කරනවා ඇතිය’ කියලා. ‘ඔයා හොඳ නැති කෙනෙක් වෙන්න ඇති මේ රස්සාවම තෝරගන්න, අපි නම් වයසයි, ඒ නිසා අපේ ප්‍රශ්නයක් නැහැ, ඔයා බැඳලාත් නැහැ, ගෙදරින් එලවලා වෙන්න ඇති’ වාගේ කතා කිව්වා. ඒ පීඩනයත් එක්ක මට පන්තියකට එන්න කිව්වාම, මම අඬපු අවස්ථාත් තියෙනවා.
ඒ කාලේ හිටපු ශිෂ්‍යයො අවුරුදු තිහ විතර හරියේ අය. ඒගොල්ලන්ට ඕනෑ වුණා මාව රැකගන්න. මගේ මූණෙ තියෙන ප්‍රශ්න ඒගොල්ලෝ දැක්කා. ආර්ථික ප්‍රශ්න නිසානේ මම කොළඹ ආවේ. මම මොකුත් දන්නේ නැහැ. ලස්සන අන්ඩර්වෙයාර් එකක් ගන්නවත් මම දන්නේ නැහැ. මුලින්ම සම්පූර්ණයෙන්ම නිරුවත් වුණේ නැහැනේ. ඒ වෙලාවට මම ඇඳගෙන ඉන්න යටඇඳුම් හරිම පරණයි. මගේ ඉන්ටර්වීව් එක ඉවර වෙලා රස්සාවට ආවාම, ඒ ඉන්ටර්වීව් බෝඩ් එකේ හිටිය ඇල්බට් (ධර්මසිරි) සර් මට කතාකරලා, පුතේ අන්ඩර්වෙයාර් ටිකක් ගන්න කියලා මට සල්ලි දුන්නා. අන්ඩර්වෙයාර් කියන වචනෙවත් මම ඒ වෙලාවේ දන්නේ නැහැ. ඉතින්, එවැනි ආදරයක් තමයි මට ලැබුණේ.
පීඩනය දැනෙන වෙලාවට මම අතෑරලා දාලා නොගියේ මට තිබුණු ආර්ථික ප්‍රශ්න නිසා. නමුත් මාස කිහිපයක් යනකොට ඒ ආදරය නිසාම මං හිතුවා, ඇයි මම මේ වෘත්තිය අතෑරලා යන්නේ කියලා.

ඔබ අලුතෙන් කෙනෙක් නිරූපිකාවක් හැටියට හඳුන්වා දෙනකොට වුණත්, කොහොමද ඒ අයට මේ ක්ෂේත්‍රය ගැන විශ්වාසයක් ඇතිකරන්නේ?
මම ඉද්දිම අලුත් අය එනවාට මම ආසයි. ඒ වගේ අයට මෙතැන හැසිරෙන්න ඕනෑ විදිය කියලා දීලා තමයි එක්කගෙන එන්නේ. මම හැම වෙලාවේම කියන එකක් තමයි, වෘත්තියක් කියන්නේ බොහොම කැපවීමක් තියෙන දෙයක් කියලා. ඒ අයටත් චන්ද්‍රිකා ලබපු ගෞරවය ලබාදෙන්න තමයි මම වැඩ කරන්නේ. විවාහ වෙලා ළමයි හිටියත්, කිසිම ගැහැනු කෙනෙකුට එක පාරටම මොඩ්ල් කෙනෙක් හැටියට නිරුවත් වෙන්න ශක්තියක් නැහැ. පිරිමි අය වුණත් එහෙමයි. නමුත් මම මෙච්චර කාලයක් කිසිම අවුලක් නැතිව ඉන්නවා කියන විශ්වාසය ගොඩනැගුණාම ඒ අයත් වෙනස් වෙනවා. මම මුලින් නිරුවත්ව ඉඳලා, එයාලා ඇඳුම් සහිතව ඉඳලා ශක්තිය දුන්නාම ඒ අය පුරුදු වෙනවා. මම අලුත් කෙනෙක් හඳුන්වලා දෙන්නේත්, එවැනි ගෞරවයක් විශ්වාසයක් තියෙන මිත්‍රශීලී ශිල්පීන් සමූහයකට. මම මොඩ්ල්ට කියන්නේ, කවුරු කොහොම ඔයාට සැලකුවත් ඔයාගේ සීමාව තියාගන්න කියලා.
මට වෙන වෘත්තියක් ලැබුණත් මම මේ වෘත්තියෙන් ඉවත් වෙන්නේ නැහැ. ඒ කියන්නේ මම නිරුවත් වෙන්න ආසයි කියන එක නෙවෙයි. මමත් ආසයි වෙනත් ගමේ කෙල්ලක් වගේ පාඩුවේ ජීවත්වෙන්න. නමුත්, මම හිතන්නේ, මේ විදියට ඉන්නේ මම විතරයි, මම ඉවත් වෙනවා නම් ඒ මේකේ ගෞරවය තියලායි.
ඔබ මේ වෘත්තියට එන්නේ ඈත ගමක ඉඳලා. අර කලින් කිව්වා වගේ යටඇඳුම්වලට කියන නමවත් දන්නේ නැති පසුබිමකින්. එවැනි පරිසරයකින් පැවතඒමත්, කාන්තාවක වීමත් නිසා ලංකාවේ සංස්කෘතික සීමා නිරායාසයෙන්ම පැනවෙනවානේ..
මුල් කාලයේදී මොන අවලාද ආවත් මම මේක අතෑරියේ නැත්තේ මට කරන්න වෙන දෙයක් නැති නිසා. නමුත් මම දැන් ඒක කරලා ඉවරයි. දැන් මට ගල්මුල් එන්නේ හරි අඩුවෙන්. මල් තමයි වැඩිපුර එන්නේ. ප්‍රසිද්ධියට පත්වෙන්නේ මගේ ගෞරවයට හේතුවෙන දෙයක් නම්, මට ප්‍රශ්නයක් නැහැ. මම බය නැහැ. ඒ ඇරෙන්න මිනිස්සු හිතන විදිය ගැන නම් මට කරන්න දෙයක් නැහැ.
ගෙදර පැත්තෙන් නම්, අම්මා තාත්තා හිතන්නේ දරුවෙක් රජ වුණත් මේ ඔටුන්න දරුවාට බර වැඩියි කියලා. එහෙම හිතලා හරි හිත කරදර කරගන්නවා. ඒගොල්ලො හොයන්නේ හිත කරදර කරගන්න දෙයක්. මේ වෘත්තිය දැනගත්තු ගමේ කෙනෙක්, ‘ඔයා ඕක කරලාද ජීවත්වෙන්නේ’ කියලා අහන්න බැරි වෙන තරමට මම හොඳ විනයක් සහිතව ගමේ ජීවත්වෙලා තියෙනවා. අම්මා තාත්තා දැනගත්තා වුණත්, මෙච්චර කාලයක් මම මේ වගේ වෘත්තියක යෙදිලා කිසිම කරදරයක් නැතිව ජීවත් වෙනවා කියලා ඔවුන්ට අවබෝධ කරලා දෙන්න දැන් මට පුළුවන්.

චන්ද්‍රිකා අවුරුදු විසිතුනක් වැඩ කළේ ලංකාවේ චිත්‍ර කලාව උගන්වන ඉහළම හා ඓතිහාසික ආයතනයේ. ඒත් ඔබ සෞන්දර්ය විශ්වවිද්‍යාලයෙන් ඉවත් වෙන්නේ හිතේ සතුටකින් නෙවෙයි..
සෞන්දර්ය විශ්වවිද්‍යාලය කියන්නේ කිසිම නිරූපිකාවකට සලකන ආයතනයක් නෙවෙයි, ගුරුවරුන් මහාචාර්යවරුන් කීපදෙනකු ඇරුණාම. එතැන ශිෂ්‍යයන් හැටියට ඉගෙනගෙන.. ඒ ඉගෙනගත්තේත් මගේ රූපය බලාගෙන ඇඳලා.. නමුත් පසුව විශ්වවිද්‍යාලයේ තනතුරක් ලැබුණාම හිතනවා, ‘මේ මොඩ්ල් එක්ක කතාකරන එක ලජ්ජාවක්, මගේ ගෞරවයට හානියක්’ කියලා. සෞන්දර්යයෙන් මුළු රටක් හදන්න යනවා, හැබැයි තමන්ගේ විශ්වවිද්‍යාලෙ ඉන්න නිරූපිකාවකටවත් සලකන්නේ නැහැ.
වර්තමානයේ සෞන්දර්ය විශ්වවිද්‍යාලෙ පීඨාධිපතිතුමා, එයාගෙ දෙවැනි වසරේ ඉඳලාම මාව ඇඳපු කෙනෙක්. පීඨාධිපති වෙන්න සතියකට කලින් මම එතුමාට කිව්වා, පීඨාධිපති වුණාම අපිට කතාකරන්න බැරිවෙයි කියලා. ‘ඒ මොකද චන්ද්‍රිකා, ඔයා එහෙම කියනකොට මගේ ඇස් දෙකට කඳුළුත් ආවා’ කිව්වා. නමුත් එතුමා පුටුවේ ඉඳගත්ත ගමන් මම එළියේ. සෞන්දර්ය විශ්වවිද්‍යාලයට නිරූපිකාවන්ගේ හිඟකමක් තියෙනවා. දැන් තරුණ කාන්තාවක් නැහැ.

2024 අන්තිමේදී සම්මුඛ පරීක්ෂණයක් තිබුණා. එයින් හයදෙනෙක් විතර පොරොන්දු වෙලා තිබුණා මේ වෘත්තියට කැමතියි කියලා. ඒ පොරොන්දුව පිට, පරණ හිටපු ඔක්කොටම ගෙදර යන්න කිව්වා. ඊට පස්සේ අර හයදෙනා ආවෙත් නැහැ. ඊට පහුවෙනිදා ඉඳලා ආයෙත් අපිට කතාකරනවා. ඇයි අපි යන්නේ? ඒ තරම් අගෞරවනීය විදියට තමයි සලකන්නේ. කොරෝනා දවස්වල රුපියල් 900කට, මම අනුරාධපුරේ ඉඳලා ඇවිත් මගේ යුතුකම ඉටුකරලා ගියා. පරිපාලනේ ඉන්න කලාකරුවන්ට මේ වෘත්තිය රකින්න බැරි නම් මොකද කරන්නේ?

අපි දවසම අමාරු ඉරියව්වල හිටියාම හරිම මහන්සියක් දැනෙනවා. අපිටත් විවේක ගන්න තැනක් අවශ්‍යයි. ඒත් විවේක ගන්න තියෙන්නෙ බලු කූඩුවක් වගේ තැන්. ඇඟපත හෝදගන්න තැනක් නැහැ. ගෙවන්නේ අන්තිම පහළම ගණනක්. ඒකත් වැඩ කරන පැය ගණන අනුව. සේවය ස්ථිර නැහැ. ඉතින් මම බොහොම සාධාරණ ඉල්ලීම් කිහිපයක් ඉල්ලුවා. ඒවාට උත්තරයක් වශයෙන් මාව සේවයෙන් පහකළා.
මම නිරූපිකාවක් හැටියට ඉන්නේ කාරණා තුනක් සම්පූර්ණ වුණොත් විතරයි. එක, වටිනාකම; ඒ කියන්නේ මුදල. අනෙක මට ආරක්ෂාව, ආදරය ලැබෙන්න ඕනෑ. තුන්වැනි එක, අර්ථයක් තියෙන්න ඕනෑ. ඒ කියන්නේ එයින් නිර්මාණයක් බිහිවෙන්න ඕනෑ. ඒ තුනම සම්පූර්ණයෙන් නැතිවෙන තැනක මම ඉන්නේ නැහැ. ඒ නිසා සෞන්දර්ය විශ්වවිද්‍යාලයට බොහොම ස්තුතියි මාව ඉවත්කළාට. එතැනින් පස්සේ මට වැඩ කරන්න විශාල ඉඩකඩක් හැදිලා තියෙනවා.
මම මොරටුව විශ්වවිද්‍යාලයේ, විවෘත විශ්වවිද්‍යාලයේ, පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ, ජාතික අධ්‍යාපන ආයතනයේ, ඇකඩමි ඔෆ් ඩිසයින් ආයතනයේ, විභවි ඇකඩමියේ, ආට් වේ ආයතනයේ, භරත ආට් ඇකඩමියේ ආදි තැන් කිහිපයක දැන් වැඩ කරනවා. මම ඒ ආයතනවල නම රකින්න ඕනෑ. මගේ නම රකින්න ඕනෑ.