ගාන්ධිටත්, අබින් ඇබින්දක් – ඩබ්ලිව්.ඒ. අබේසිංහ

ඉකුත් සති දෙක තුළම අප කතා කරමින් සිටියේ, දළදා වන්දනාව ගැනය.  අවසාන කොලමේදී, මවිසින් සඳහන් කරන්ට යෙදුණු විශේෂ කාරණයක් සිහියට කැඳවමින්,  සුවිශේෂ සටහනක් ලියන්නට සිදුව ඇත.

ජනතාව, දළදා හාමුදුරුවන් දැක බලාගෙන වැඳ නමස්කාර කෙළේ, ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායකගේ ඉල්ලීමකට ඉඩ දෙමින්, මල්වතු අස්ගිරි මහනාහිමිවරුන්  කටයුතු කළ නිසාය. මෙතැනදී අනුර කුමාරලාගේ දේශපාලන හැසිරීම හෙවත් චර්යාව පිළිබඳව සිත යොමු කරන විට, මා තුළ හටගැනෙන විචිකිච්ඡාව හෙවත් සැක සාංකාව, ඇතැම්විට පාඨකයා තුළද හටගැනෙන්ට ඉඩ තිබිණැයි මට නිකමට සිතෙයි.

මාක්ස්වාදී දේශනාවන්හි ආගම හැඳින්වෙන්නේ  අබින් හැටියටය. මේ වූකලීි, පෙඩ්රික් ඒන්ගල්ස් විසින්  එවන් ප්‍රකාශයක්  කරන ලද්දේ  ඇයිදැයි, විද්‍යානුකූලවත් ශාස්ත්‍රානුකූලවත් අර්ථ දක්වන්නට සුදුසු අවස්ථාව නොවුවද, මොහොතකට ආගම පසෙක ලා, අබින් ගැන යමක් කියන්ට සිතෙයි.

ඇත්තටම, අබින් කියන්නේ මොනවාද? ශබ්දකෝෂ කතුවරුන් අබින් නමැති මෙම විශේෂ ද්‍රව්‍යය හඳුන්වා දෙන අයුරු දෙස, මොහොතකට හැරී බලමු.Opium යන ඉංගිරිසි වදනට  මලලසේකර මහාචාර්යතුමන් දෙන්නේ මෙවන් අරුතකි.

“නිදිමත ඇති කරන ඖෂධය; මිනිසුන් රවටන සිතිවිල්ල.”

ඒ අරුත් දෙකම, වෙන් වෙන්වද, ඉතා සොබනේය. එක් කළ විට, ඊටත් වඩා සොබනේය. ඇත්තටම අබින් යනු, මිනිසුන්ට නිදිමතත්, ඔවුන් ගොදුරු වන රැවටිල්ලත් දෙකම වන හෙයිනි!

අපි වෙබ්ස්ටර්ටත් සවන් දෙමු. එම ශබ්දකෝෂය, දී ඇති අරුත් දෙක එකට  ගළපාගත් විට පැවසෙන්නේ මෙබන්දකි:

“ඕපියම් පොපි යන විශේෂ පැළෑටියක පොතුවල මිශ්‍රණයක්, අබින් උදෙසා යොදාගැනෙයි. එහි මූලිකම සාරය වනුයේ, මෝර්ෆින්ය. ඵදරචයසබැ  යනු, නින්ද යාමට හෝ වේදනා නවත්වන්ට හෝ දෙන බෙහෙතකි.  අබින්වල මූල ද්‍රව්‍යයද වනුයේ, ඒ මෝර්ෆින්ය. දැන්, වෙබ්ස්ටර්ගේ මෙබසටත් සවන් දුන මැනවි.

“It is a powerful narcotic with a sticky, gum like body, bitter taste and heavy odor, බලවත් වේදනා නාශකයකි. ඇලෙනසුලුය. ලාටුවක් හෙවත් මැලියමක් බඳුය. තිත්ත රසය. සැර ගන්ධයකින් යුතුය.

අබින් ගැන දිගින් දිගට කතා කරන්ට වුණොත්, අපේ මූලික මාතෘකාවට පිවිසෙන්ට හොඳටම පමා වනු ඇත්තේය. ඒ වුණත්, අබින් ගැන සහ අබින් කන මිනිසුන් ගැන  මූලික කාරණා දෙක තුනක් නොකියාමත් බැරිය.

මගේ බාල වියේදි අපේ ගමේත් අබින් කන දෙතුන් දෙනෙක් වූහ. ගමේ කෝපි කඩයට ඇවිත්, මුදලාලිගෙන් කෝපි කෝප්පයක් ඉල්ලාගෙන,  තමා සතුව ඇති අබින් ඇබින්ද කෝපි වතුරේ දිය කොට එය පානය කර, කෝප්පයේ ඉතිරි වන කෝපි ටිකද බී, සත ගණනක් වන මිලද ගෙවා මුදලාලිත් සමග වදනක් දෙකක්  දොඩා  වෙන්ව යති. එවන් “අබිනෙක්” තමාගේ  ඉනෙන් එළියට ගන්නා අබින් බිඳ, ඇඟිලි තුඩු දෙකෙන් ගුලි කරන අතර, තම නැහැයටද අල්ලා එහි සුවඳ රස වි`ඳිනුද මම දැක ඇත්තෙමි.

අබින් ඒ තරම් සුවඳය. තිත්ත වුණත්, කන්නන්ට  රසය. ඇඟපතට ඉතා ගුණය! අපේ ගමේ සිටි මගේ වැඩිහිටි ඥාතීන් දෙදෙනෙක්ම හඳුන්වන ලද්දේ, ඔවුන්ගේ නමට මුලින් දැක් වුණු “අබින්” යන අභිධානයද  සමඟය. මගේ ඥාතීන් දෙදෙනාගෙන් පළමුවැන්නා, අබින් අප්පුහාමිය. දෙවැන්නා, අබින් අප්පුය. එවන් අපරනාම කුඩා සන්දියේදී මට ඉතා හුරු දේවල්ය. එදවස, ඒවා පිටුපස තිබුණු උත්ප්‍රාසය මට නොවැටහුණි. දැන් මා එකරුණ ආපසු ලියන්නේ, එදා නොවිඳි උත්ප්‍රාසය තලු මරමින් රස විඳිමිනි.

අබින් ගැන කියද්දී, මගේ සිහියට එන තව කාරණයක්ද වෙයි. ඒ, දෙවියන්ගේ ආහාරය වන අමෘතයයි. දෙවියන් වළඳන්නේ, අමෘතය වෙතැයි කියති. දෙවියෝ නොමැරෙත්ලු. මන්ද යත්, මරණය නැති කරන බෙහෙත වන  අමෘතයේ බලය හෙවත් බලමහිමයෙනි. අන්තිමේදී,  එසේ නොමැරෙන  දෙවිවරුන්ට සිදු වන්නේ, සිය දෙව් විමන් තුළම චුත වන්නටය! ඉකුත් කාලයේ සියලුම සමාජ භූමිකාවලින් චුත වූ ශ්‍රී ලාංකික දේශපාලකයන් වගේමය.

ඇටියාවල පිරිමි ඉස්කෝලයේ හයේ පන්තියේදී අපට ඉගැන්වූ සිංහබාහු මහත්තයාගෙන්, දෙවියන් වළඳන අමෘතය කොයි වගේදැයි විමසුවෙමු.

“ළමයිනේ, අමෘතය කියන්නෙ, කන දේකට නෙමෙයි.” අපේ ගුරුතුමා කරුණු පහදන්ට වෙයි.

“එහෙනම්?” අපට තවත් ප්‍රශ්නයකි.

“දෙවියො කියන උත්තමයො, උඹල වගේ  චවු චවු ගගා, සද්ද කරමින් කන්නෙ නෑ. ඒ උත්තමයො, හරියට වෙර`ථ ගෙඩියක සුවඳ බලනවා වගේ අමෘතය නහයට ළං කරගෙන සුවඳ උරනවා. එතකොට උන්නාන්සෙලාගෙ බඩ පිරෙනව.” අපේ ගුරු තුමා තවදුරටත් පහදා දුන්නේය.

එදා අපේ ගමේ අබින් අප්පුහාමිලා කෙළේත්, සිංහබාහු ගුරුතුමා අපට පහදා දුන් ආකාරයෙන්ම, දෙවියන් වගේ  අබින් සුවඳ විඳගැනීමක්දැයි කියන්ට, මා දන්නේ නැත. ඒ කෙසේ වෙතත්, අබින්ද ඒවා බුදින්නන්ට අමෘතයක් වන්නට ඇති වග නම්, බැහැර කරනු බැරිය.

අමෘතයේ දුගී දුප්පත් නෑයකු වන අබින්, මෙදවසද ප්‍රසිද්ධියේ විකිණීම තහනම්ය. එය තහනම් නැත්තේ, බණ්ඩාරනායකගේ පංච මහා බලවේගයේ දෙවැනියට ආ වෙදුන්ට පමණි. එද, අනුමත මාත්‍රාවටය.

මාක්ස්වාදී ප්‍රවේණියක් ඇති හෝ ඇතැයි කියන අනුර කුමාරලාගේ පූර්වගාමීන්ට අබින් වී තිබුණු ආගම දහම, හදිසියේම මතක් වුණේ ඇයි? පසුගිය කොලමේදී මා ඉඟිකර සිටියේ, ඒ නම් තමන්ගේ පූර්වගාමීන් විසින් කරන ලද පව් සමාකිරීමක් බවකි.

ආගමත් දළදාවත් දෙකම පසෙක තබා, අද දින සාකච්ඡාව උදෙසා මා තෝරාගත්තේ පව් සමාකිරීමය. එතැනත්, පහදා දෙන්ට කරුණක් දෙකක් ඇත්තේය.  නමෝවිත්තියෙන්ම පව් සමාකිරීම යනු, ආගමික වචනයකි ; වහරකි. අපේ හාමුදුරුවරු පෝය කරතැයි කියන්නේ, එක් ආකාරයක පව් සමාකිරීමකට හෙවත් පව් සෝදාහැරීමකටය. ඒ කටයුතු දැන් සිදු වන්නේදැයි – සිදු වන්නේ නම්, ඒ කෙසේදැයි – මම නොදනිමි.  ඒවා ගැන සොයා නොබලන්නේ, පව් සිදු වන නිසාය. එසේම  ගිහියන් වන අපට, අකැපද වන නිසාය. එතෙකුදු ක්‍දබfැිසදබ යනු, කිතු දහමේ නම්, බරපතළ යෙදුමකි.

පව් සමාකිරීමට ඉංගිරිසියෙන් කියනු ඇත්තේ, Confessionය. ඒ නම්, ශබ්දකෝෂ කතුවරුන් පිස්සු වට්ටවන වචනයකි. සුප්‍රකට (ඇමෙරිකානු) වෙබ්ස්ටර්,Confession යන වදනට දීර්ඝ වශයෙන් අරුත් කැටි අෂ්ටකයක්ම දක්වයි. අපගේ සන්දර්භයේදී අදාළ වනුයේ, එහි හයවැනියට පහදා දෙන අරුත් ගොන්නය. ඒ වනාහි තමන් විසින් කරන ලද පාපී ක්‍රියාවක් ගැන, පූජකවරයකු ඉදිරියෙහි කරනු ලබන පිළිගැනීමකි. ඒ නම්, සක්‍රමේන්තුවේම කොටසකි. වරද නිසා තමා  කෙරෙහි පමුණුවාගන්නා දඬුවමේම කොටසකි. ඇත්තෙන්ම, පාප මුක්තියක් හෙවත් පාප මෝචනයකි. එසේ මෙසේ ලේසි පාසු කටයුත්තක් නෙමේය. බරපතළ – ඉතා බරපතළ – කාරණාවකි කොහොම නමුත්, මගේ සිතට නම් වදින්නේ, මලලසේකර මහැදුරුතුමන් දෙන  “පාපෝච්චාරණය” යන මහරු වදනය.  සියල්ල කැටිකොට ගත් විට පැවසෙන්නේ, හොඳට කට හැර ශබ්ද නගා පවසමින්, පව් සමාකරදෙන ලෙස ඉල්ලා සිටීමය.

පව් රහසින් කළ හැකි මුත්, පව් රහසින් සමාකරගත නොහැක්කේය. ඒය, පාපයේ විශේෂත්වය නම්.

ඉකුත් දින අවසන් වූ දන්තධාතු ප්‍රදර්ශනය වූකලී, ශබ්ද නගාම, පව් සමා කරගන්ට කරන ලද ඉල්ලීමක්දැයි, විමසා දත යුත්තේ පාඨකයාමැයි.

මගේ දැනීමේ ගම් ඉම් තුළ හෙවත් සීමා මායිම් තුළ, මා දන්නා හොඳම පාපෝච්චාරණය කර ඇත්තේ, මොහන්දාස් කරම්චාන්ද් ගාන්ධිය. සුප්‍රකට ඇමෙරිකානු පුවත්පත් කලාවේදියකුව සිටි ලුවී ෆිෂර්, ස්වකීය ගාන්ධි අපදානයෙහි මනහර ලෙස දක්වන එබස, මේ බැලුව මැනවි.

“ඒ කාලයේදී – එවිට මොහන්දාස්ට අවුරුදු පහළොවක් වන්නට ඇත – ඔහු සිය අයියාගෙන් රත්රන් කැබැල්ලක් සොරකම් කෙළේය. එයින් ඔහු තුළ ආධ්‍යාත්මික අර්බුදයක් හටගැනිණි. ඔහුගේ හෘදයසාක්ෂිය රිදුම් දෙන්නට විය. යළි කිසි විටෙක සොරකම් නොකරන්නට ඔහු අධිෂ්ඨාන කෙළේය. එහෙත් සිත පිරිසිදු වන්ට නම්, පාපෝච්චාරණයක් කළ යුතුය. එය තාත්තාට කිවයුතු යයි ඔහුට සිතුණි. ඔහු අපරාධය පිළිබඳ සම්පූර්ණ ලිඛිත ප්‍රකාශනයක් තාත්තාට ඉදිරිපත් කෙළේය. වරදට දඬුවමක්ද අයැද සිටියේය. යළිත් සොරකම් නොකරන්ටද පොරොන්දු වුණේය. ඒ අතර ඔහු, විශේෂ අවධාරණයකින් තාත්තාගෙන් ඉල්ලා සිටියේ, තම පුතුගේ වරදට, තාත්තා තමා කෙරෙහි කිසිදු දඬුවමක් නොපවරා ගතයුතු බවය.

“ලෙඩ ඇඳේ වැතිර සිටි කරම්චාන්ද්, මේ ලියුම කියවනු සඳහා නැගිට ඇඳෙහි හිඳගත්තේය. ඔහුගේ දෑස්වල කඳුළු පිරුණි. ඒ කඳුළු, කොපුල් දිගේ ගලා ආවේය. පසුව, කඩදාසිය ඉරා දැමූ ඔහු, යළිත් ඇඳෙහි වැතිරගති. තාත්තා ළඟ හිඳගත් මොහන්දාස්, වැලපෙන්නට වන්නේය.”

අනාගත ඉන්දියාවේ පීතෘවරයාද, ලෝක දේශපාලනයේ පරම අහිංසාවාදියාද බවට පත් වන ගාන්ධි, වයස අවුරුදු පහළොවේ සිටම, තම ජීවිතය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමේ ක්‍රියාවලියක යෙදුණේ විය. තමාගේ චිත්තසන්තානයත් චරිතයත් පවිත්‍ර කරගැනීම ඔහුගේ මූලිකම අභිප්‍රාය වූයේය.

තම දුෂ්ට චරිතය සුදු රෙද්දෙන් වසාගෙන රහසින් පව් කරන, ඒ පව් කිසි විටෙකත් නොපිළිගන්නා ශ්‍රී ලාංකික දේශපාලකයින්ට, මහජන ජීවිතයට පිවිසෙන්ට යුග ගණනාවකට පෙර, පසළොස් හැවිරිදි මොහන්දාස් ගැටවරයාගේ ඒ පව් සමා කිරීම ආදර්ශයට ගත නොහැකිද?

ගාන්ධිගේ ජීවිතය ගොඩනැඟුණේත් ප්‍රතිසංස්කරණය වූයේත්, ආගමික භක්තියද දැනීමද ආස්වාදයද තුළිනි. හින්දු ධර්මයේ ඇති සියලුම ආචීර්ණකල්පික මතවාද බැහැර කළ ඔහු, එහි හරය උකහාගත්තේය. භගවත් ගීතාවේ මතුපිට පෙනුණු රණකාමය බැහැර කළ ඔහු, එහි අභ්‍යන්තරයෙහි වූ අහිංසාව පෙරට ගත්තේය.

භගවත් ගීතාවේ ආරම්භක අවස්ථාවෙදීම අර්ජුන, ක්‍රිෂ්ණ අමතා මෙසේ කියයි.

“අහෝ ක්‍රිෂ්ණ, සංග්‍රාමයට සූදානම්ව මෙහි රැස්ව සිටින ඥාති සමූහයා දෙස බලන විට, මගේ අත් පා වරදියි. මුව වියලෙයි. සිරුර සැලෙයි. හිසකෙස් කෙළින් සිටියි. මගේ අතින්, ගන්දිව ගිලිහෙයි. මගේ සිරුරු සම දැවෙයි. මට සිටගෙන සිටිනුද බැරිය. මගේ මනස චංචලය.”

“අහෝ කේෂව, මට නරක පෙරනිමිති දැනෙයි. සංග්‍රාමයේදී ඥාතීන් ඝාතනය කිරීමේ කිසිදු අර්ථයක් නොමැති බව, මට පෙනෙයි. මා කිසිදු ජයග්‍රහණයක් සොයන්නේ නැත. රාජ්‍ය බලයක් සොයන්නේ නැත. ලෞකික සංතෘෂ්ටියක් සොයන්නේද නැත. අහෝ ගෝවින්ද, රාජ්‍ය බලයෙන් කුමන පලක්ද? ලෞකික රතියෙන් කුමන පලක්ද? මේ ජීවිතයෙන් වුණත්, කුමක පලක්ද?”

අපගේ දේශපාලකයින්ට ධම්ම පදයෙන් ගාථාවක්වත්, කන්ද උඩ දේශනාවෙන් වැකියක් දෙකක්වත් කටපාඩමින් කියාගන්ට බැරි වුවද, ගාන්ධි ස්වකීය ධර්ම ග්‍රන්ථයක් වන භගවත් ගීතාව සපුරා හදාළේය.

එක් අවධියෙක, ගාන්ධි ලන්ඩන්හි බේස්වෝටර් දිස්ත්‍රික්කයේ පදිංචිව සිටියේය. ඔහු එහිදී අසල්වාසියේ නිර්මාංස සමාජයක් පිහිටුවා, එහි ලේකම් ධුරයට පත් විය. ද වෙජිටේරියන් :ඔයැ  ඪැටැඒරස්බ* නමැති ප්‍රකාශනයේ සංස්කාරක රැවුල්කාර වෛද්‍ය ජෝෂියා ඕල්ඩ්ෆීලඩ්, එහි සභාපති වූයේය. ඒ අතර, ශ්‍රීමත් එඩ්වින් ආර්නෝල්ඩ් එහි උපසභාපති විය. 1885දී ශ්‍රීමත් එඩ්වින් විසින්, ගීතාව සංස්කෘත බසින් ඉංගිරිසියට නඟන  ලදුව,  එය  ඔයැ  ීදබට  ක්‍ැකැිඑස්ක යන හිසින් ප්‍රකාශයට පත් විය. ඒ, ඔහුට ගාන්ධි මුණ ගැහෙන්ට අවුරුදු කිහිපයකට පෙරය.

ගාන්ධි මුලින්ම ගීතාව කියවූයේ, ශ්‍රීමත් එඩ්වින් ආර්නෝල්ඩ්ගේ පරිවර්තනයෙනි. එවකට ගාන්ධි ලන්ඩන්හි දෙවැනි වසරේ නීති ශිෂ්‍යයෙක් වූයේය. තමාට අවුරුදු විස්සක් වන තුරුම ගීතාව කියවන්ට නොලැබීම ලජ්ජාවට හේතුවක් බැව්, ඔහු පිළිගගත්තේය. මන්ද යත්, ඉස්ලාමයට කෝරානයත්, ජුදා ධර්මයට පැරණි තෙස්තමේන්තුවත්, ක්‍රිස්තු ධර්මයට නව තෙස්තමේන්තුවත් තරමටම, හින්දු ධර්මයට ගීතාව ශුද්ධ වූ ග්‍රන්ථයක් වන නිසාය.

ගාන්ධිගේ පෞරුෂය පරිසමාප්තව ගොඩනැඟෙන්නේ භගවත් ගීතාව ස්වාධීනව අධ්‍යයනය කිරීමෙනි. එහි යටි අරුතද, හරයද, ධර්මයද, එතුළ වූ අහිංසා දර්ශනයද උකහාගැනීමෙනි.

ඔහු ආධ්‍යාත්මික වශයෙන් ස්වාධීන වූයේය. ඉඳහිට ග්‍රන්ථවලින්, ඔහුට අදහස් ආවේය. එහෙත් ප්‍රධාන වශයෙන් ඔහුට අදහස් ගලා ආවේ, ස්වකීය ක්‍රියාවන් තුළිනි. ඔහු තමාගේ අභ්‍යන්තර ශක්තීන් මුවහත් කරගෙන, තමා යළි ප්‍රතිසංස්කරණය කරගත්තේය.

ලුවී  ෆිෂර්ගේ  වචන  පුනරුච්චාරණය  කරන්නේ  නම් “ගාන්ධි වූකලී, තමා විසින්ම නැවත නිර්මාණය කරන ලද පුද්ගලයෙකි. ඒ විපරිණාමය ආරම්භ වූයේ, දකුණු අප්‍රිකාවේදීය. ඔහු තමාගේ පරාජයන් ජයග්‍රහණයන් බවට පත් කරගත්තා නොවෙයි. තමා තුළම වූ මැටියෙන්, ඔහු වෙනස්ම පුද්ගලයකු හැටියට නිර්මාණය වූයේය. කෙනෙකුගේ ජීවිත කාලය තුළම, පුනරුත්පත්තියක් ලැබීම පිළිබඳ විශිෂ්ට වූ කදිම ආදර්ශයකි, ගාන්ධි.”