පළාත් පාලන ඡන්ද විමසීමේ දී තමන් ලත් දේශපාලන පරාජය වාවාගත නොහැකිව සිටින රජයේ මැති ඇමතිවරුන් මෙන් ම ජනාධිපතිවරයා ද කරමින් සිටින්නේ, තමන්ගේ බලයට එරෙහිව බලය පිහිටුවන්නට සූදානම් වන ආණ්ඩුවේ නොවන පක්ෂ හා සභිකයන් බිය ගන්වමින් බජාර් එකේ චණ්ඩින් සේ හැසිරීම ය.
තමන්ට බලය පිහිටුවීමට නොලැබෙන පළාත් පාලන ආයතනවලට රජයේ මුදල් ලබා නොදෙන බවට ජනාධිපතිවරයා ප්‍රසිද්ධියේ තර්ජනය කළ අතර, පසුව අපැහැදිලි ලෙස එම ප්‍රකාශය වෙනස් කළේ ය. පසුගිය දවසක ඇමති බිමල් රත්නායක පැහැදිලිව ජනාධිපතිවරයාගේ පෙර ස්ථාවරය ම තහවුරු කරමින්, ජාජබ නොවන පළාත් පාලන ආයතනවලට රජයේ මුදල් නොදෙන බව නැවතත් අවධාරණය කළේ ය.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ 60 වැනි සංවත්සර වේදිකාවේ දී මේ සම්බන්ධයෙන් ඉතාමත් අධිකාරවාදී හා ප්‍රහාරාත්මක අදහස කීවේ නැවතත්, ජනාධිපතිවරයා ය. ඔහු කිව්වේ, විපක්ෂයේ පක්ෂ එකතු වී පාලන ආයතනවල බලය පිහිටුවුවහොත්, ‘බලාගනිමු’ වැනි දෙයකි. ‘අපට විධායක ජනාධිපතිකම තියෙනවා, පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක් තිබෙනවා, මාස දෙක තුනක් කරලා බලමු’ යනුවෙන් ඔහු ඒ අවස්ථාවේ දී විපක්ෂයේ පක්ෂවලට හා සභිකයන්ට තර්ජනය කළේ ය.
තමන්ගේ දේශපාලන ජයග්‍රහණයන් හා පරාජයන් ගැන නිවැරදි සේ තක්සේරු කරගන්නට බැරි තරමට ආණ්ඩුව බලයෙන් ඉදිමී සිටීම මෙවැනි ප්‍රකාශනවල පදනමයි. ආණ්ඩුවේ මේ ප්‍රකාශන, මහින්ද රාජපක්ෂ, රනිල් වික්‍රමසිංහ වැනි පරණ නායකයන්ගේ උද්දච්ච ප්‍රකාශනවලට කිසිසේත් වෙනස් නොවේ. ආණ්ඩුව සිතන්නේ රටේ තිබිය යුත්තේ තමන්ගේ පක්ෂය පමණක් කියා ද? තමන්ගේ නොවන වෙනත් පක්ෂ රටේ නොතිබිය යුතු ද? එවැනි පක්ෂවලට හඬක් නොතිබිය යුතු ද? එම පක්ෂවලින් සභිකයන් තෝරා එවා ඇත්තේත්, ආණ්ඩුවේ ජයග්‍රහණය සීමා කර ඇත්තේත්, පරමාධිපත්‍යය හිමි ජනතාව ම නොවේද? තමන්ට ඡන්දය දෙන ජනතාව හොඳයි හෝ විරුද්ධ පක්ෂවලට ඡන්දය දෙන ජනතාව නරකයි හෝ කියා වෙනසක් තිබේ ද?
තිබිය යුත්තේ ආණ්ඩුවේ බලය පමණක් නම්, ජාතික ජන බලවේගයේ මන්ත්‍රීවරුන් තුන්දෙනකු පමණක් සිටි පසුසගිය පාර්ලිමේන්තුවේ දී ඔවුන්ට කතාකිරීමට අවස්ථාවක්, ඔවුන්ගේ හඬට අවස්ථාවක් නොදී සිටිය යුතුව තිබුණා ද?
ජනාධිපතිරවයා මේ තර්ජනයේ දී තවත් දෙයක් කීවේ ය. ඒ තමන්ට පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක බලයක් තිබෙන බව ය. රැස්ව සිටි ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ අනුගාමිකයෝ ඉන් ඔද වැඩී අත්පොළසන් දුන්හ.
එහෙත්, පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකකින් කළ හැකි කජ්ජ කුමක්ද? කළ හැකි එක ම දෙයක් පමණකි. එනම්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කිරීමත්, අවශ්‍ය නම් අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවකට අනුමැතිය දීමත් පමණි. ඒ හැර තුනෙන් දෙකක් නොව හයෙන් පහක පාර්ලිමේන්තු බලයක් තිබුණත්, එයින් කළ හැකි කිසි ම වික්‍රමයක් නැත. ‘තුනෙන් දෙක- තුනෙන් දෙක’ යැයි මතුරමින් අනුන් බය කරන්නට හදන ජනාධිපතිවරයා ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුවේ ලොකු පොඩි උදවියත්, ජාතික ජන බලවේගයේ අහිංසක අනුගාමිකයනුත් සිතට ගත යුත්තේ, ඔය කියන තුනෙන් දෙකෙන්, ඉහත කී අවස්ථාවේ දී හැර වෙන කිසි ම ප්‍රයෝජනයක් නැති බව ය. ඇති එක ම ප්‍රයෝජනය, 159 දෙනකුට රජයෙන් ලැබෙන වැටුපක් ජවිපෙ පක්ෂ අරමුදලට යහමින් එකතු වීම පමණකි.
තුනෙන් දෙකක බලයක් තිබෙන බවත්, එයින් වැඩ ගත හැකි බවත් බුද්ධිමත් ලෙස පෙන්වන්නට ආණ්ඩුවට වුවමනා නම් කළ යුත්තේ, අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කිරීම සඳහා එම තුනෙන් දෙක පාවිච්චි කිරීම ය. නැතිනම් අඩු ගණනේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම සඳහා වන පනත් කෙටුම්පතක් වත් පාර්ලිමේන්තුවේ දී සම්මත කිරීම ය. ඉන්තේරුවෙන් ම කිව හැක්කේ, ඒ දෙක ම කිරීමට ජාජබ ආණ්ඩුවේ කිසි ම සූදානමක් නැති බවයි. මේ අවුරුදු පහ ඇතුළත ඒ කිසිවක් නොකෙරෙනු ඇත.
ඒ හැර පාර්ලිමේන්තුවේ කිසි ම නීති සංශෝධනයක් හෝ නව නීතියක් ගෙනඒමට තුනෙන් දෙකක් අවශ්‍ය නැත. ඊට අවශ්‍ය වන්නේ එදා පාර්ලිමේන්තුවට ආ මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් බහුතරයකගේ කැමැත්ත පමණි.
ඉතින් තුනෙන් දෙකක් කුමට ද? අවශ්‍ය වැඩේ නොකර ‘තුනෙන් දෙක තුනෙන් දෙක’ කියා නැවත නැවත මතුරමින් ජනාධිපතිවරයාත් ආණ්ඩුවත් ඉතින් කරනු ඇත්තේ තමන්ගේ අසරණ අනුගාමිකයන් ආහ්ලාදයට පත්කිරීම පමණි. අනෙක් සියලු ම දෙනා තුනෙන් දෙකකින් කළ හැකි වෙනත් දෙයක් නොදන්නා නිසා ය.
