කළු ජූලිය යැයි ව්‍යවහාරයට ආවේ 1983 දී කොළඹ හා ඒ අවට ප‍්‍රජාව දෙමළ ජනතාව ඉලක්ක කරගනිමින් සිංහලයන් විසින් කරන ලද මිලේච්ඡු ත‍්‍රස්තවාදී ප‍්‍රහාරය සිහිපත් කරමින්ය.
ජනමාධ්‍ය සමාජය විසින්ද කළු ජනවාරියක් නම් කරනු ලැබුවේ ගෙවී ගිය රාජපක්ෂ යුගයේදී ජනමාධ්‍යවේදීන් මරා දැමීම, ජනමාධ්‍යවේදීන් අතුරුදහන් කිරීම, ජනමාධ්‍ය ආයතනවලට පහර දීම ඇතුළු ජනමාධ්‍යට එරෙහි බිහිසුණු අපරාධ යළි සිහි කිරීම සදහාය.
එවැනි අඳුරු මතකයන් සඳහා කළු වූ ජූලියට සුදු තැවරීමක් පසුගිය දිනවල දක්නට ලැබුණි. තාප්ප පුරා ඇලවුණු පෝස්ටරයක සඳහන් වූයේ ‘සුදු ජූලිය’ ජූලි 1 වැනිදා සිට ආරම්භවන බවයි. පසුගිය අයවැය යෝජනා මගින් රාජ්‍ය සේවකයන්ට, රජයේ විශ‍්‍රාමිකයන්ට හා ති‍්‍රවිධ හමුදා සාමාජිකයන්ට දුන් වැටුප් වැඩිවීම් ජූලි මස සිට කි‍්‍රයාත්මක වීම සුදු ජූලියේ එක් දැනුම්දීමක් විය. රටේ අනෙකුත් පුරවැසියන්ට ලබාදෙන සහන හා සහනාධාර එම සුදු ජූලිය යන වචනයේ ඉතිරි දැනුම්දීම විය.
එම දැනුම්දීම්වලින් එකක් වූයේ සමෘද්ධි ප‍්‍රතිලාභීන් සංඛ්‍යාව තවත් ලක්ෂ හයකින් වැඩිකිරීමේ එජාප ආණ්ඩුවේ වැඩසටහනය. ඒ යටතේ එක් දිස්ත‍්‍රික්කයකට අලූතින් සමෘද්ධි හිමිකම් 5000ක් ලබාදීමේ ආරම්භක උත්සවය මහත් උජාරුවෙන් එජාප නායක අග‍්‍රාමාත්‍ය රනිල් වික‍්‍රමසිංහ විසින් පවත්වනු ලැබීය.
සමෘද්ධි ප‍්‍රතිලාභය තවත් පවුල් ලක්ෂ 6කට ලබාදෙනවා යැයි කියන්නේ කළු කරුණක් මිස කෙසේවත් සුදු කරුණක් නොවේ. ඊට හේතුව මේ රටේ මිනිසුන් දුප්පත් වෙමින් සිටින බව ඉන් සංකේතවත් වන නිසාය. රට දියුණු වනවා නම් හෝ රට ඉදිරියට යනවා නම් සිදුවිය යුත්තේ සමෘද්ධි ප‍්‍රතිලාභීන් සංඛ්‍යාව දිනෙන් දින පහළ යාමය. ඒත් අප දන්නා සත්‍ය වන්නේ මේ ප‍්‍රතිලාභීන් සංඛ්‍යාව සෑම ආණ්ඩුවක් කාලයේම ඉහළ නගින බවයි.
ශී‍්‍ර ලංකා සමෘද්ධි අධිකාරියේ වෙබ් අඩවිය සඳහන් කර ඇති ආකාරයට 2019 ජනවාරි මස වන විට සමෘද්ධි ප‍්‍රතිලාභීන් සංඛ්‍යාව 1,385,516කි. දළ වශයෙන් එය දාහතර ලක්ෂයකි. ලබාදීමට යන ලක්ෂ 6ක් වූ අලූත් ප‍්‍රතිලාභීන් සංඛ්‍යාවත් සමග ගතහොත් දළ වශයෙන් එය ලක්ෂ 20කි. ජන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තුවේ 2011 / 2012 සංගණනයට අනුව රටේ සිටින මුළු ගෘහ ඒකක හෙවත් පවුල් සංඛ්‍යාව 5,264,282 කි. ඒ නිවාස ඒකක 5,207,704ක් තුළ සිටින පවුල් ඒකක සංඛ්‍යාවය.
පවුල් ඒකක ලක්ෂ 20ක් සමෘද්ධි සහනාධාරය ලබනවා යැයි කියන්නේ අවම දරිද්‍රතා රේඛාවෙන් පහළ එම පවුල් සිටින බවයි. එය ඇත්තක් නම් රටේ මුළු පවුල් සංඛ්‍යාවෙන් 2/5ක් සහනාධාර ලබන්නන් හෙවත් අවම දරිද්‍රතා රේඛාවෙන් පහළ සිටින්නන් බවයි. එය රටකට සතුටු විය හැකි තත්ත්වයක්ද? එය අප සැමරිය යුත්තේ කළු වශයෙන්ද? නැතහොත් සුදු වශයෙන්ද?
ජන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමෙන්තුවේ 2019 මැයි මස වාර්තාව අනුව රටේ ඒක පුද්ගල දරිද්‍රතා මට්ටම් අගය මාසයකට රු.4,812කි . එක් පුද්ගලයකුගේ මාසික ආදායම එම අගයට අඩුනම් ඔහු හෝ ඇය දරිද්‍රතා රේඛාවෙන් පහළ සිටින අයකු ලෙස සලකයි.
ජන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තුව දැන් රටේ පවුල් ඒකකයක සමාජිකයන් ගණනය කරන්නේ 3.8කිනි. ඒ අනුව එම ප‍්‍රමාණයේ පවුලක් සමාන්‍යයෙන් මාසයකට රුපියල් 18285කට වඩා අඩුවෙන් උපයන්නේ නම් පමණක් සමෘද්ධි සහනාධාරය ලබා දිය යුතුය.
ඒත් රටේ ඇති ඇත්ත තත්ත්වය එය නොවේ. මේ සමෘද්ධි සහනාධාරය යනුම දේශපාලන කි‍්‍රයාවලියකි. බලයේ සිටින පක්ෂය සිය පාක්ෂිකයන් සතුටු කිරීම සඳහාත් මිනිසුන්ගේ ඡුන්දය ලබාගැනීම සඳහාත් කි‍්‍රයාත්මක කරන වැඩපිළිවෙළකි.
ජනසවිය නමින් එජාප පාලන කාලයේදී ආරම්භ වී අද සමෘද්ධිය යනුවෙන් නාමකරණය වූවාට එහි ඇති ඡුන්ද දේශපාලනය තවමත් වෙනස්වී නැත. ඊට පෙර අතිතයේ දී ‘හාල් පොත’ යනුවෙන් හැඳින්වූවේද එයමය.
වර්තමානයේ එක් අයකු සිටිනා පවුලකට රුපියල් 1,550ක සමෘද්ධි සහනාධාරයක් ලැබේ. රුපියල් 2,500ක සමෘද්ධි සහනාධාරයක් ලැබෙන්නේ තුන්දෙනෙකු දක්වා සිටින පවුලකටය. තුන් දෙනෙකුට වඩා සිටින පවුලකට රුපියල් 3,500ක සමෘද්ධි සහනාධාරයක් ලැබේ. නිල ඒක පුද්ගල දරිද්‍රතා අගයත් සමග සැසª කළ පවුල් ඒකකයකට එම මුදලින් මාසයක කාලයක් ජීවත් වන්නට බැරි බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. මෙයම මෙම ඡුන්ද දේශපාලනය හඳුනා ගැනීමට ප‍්‍රමාණවත්ය. එසේම ඉහත සදහන් සම්පූර්ණ මුදලම සමෘද්ධිලාභීන්ගේ අතට නොලැබේ. අනිවාර්ය ඉතිරිකිරීම්, සමාජ ආරක්ෂණය හා වෙනත් දේ සඳහා ඉන් මුදල් කැපේ.
සමෘද්ධි අධිකාරියේ වාර්තා අනුව මෙම සහනාධාරය ලබා දීම සදහා වාර්ෂිකව රුපියල් බිලියන 39ක පමණ මුදලක් වැය කරයි. අග‍්‍රාමාත්‍ය රනිල් වික‍්‍රමසිංහගේ අලූත් ලක්ෂ 6ක සමෘද්ධි සහනාධාර පවුල් සංඛ්‍යාව සමග එය අනිවාර්යෙන්ම තවත් රුපියල් බිලියන 15ත් 20ත් අතර ප‍්‍රමාණයකින් ඉහළ යා හැකිය. මේ අලූත් සහනාධාරලාභීන්ගේ කටයුතු සඳහා සමහර විට තවත් සමෘද්ධි නිලධාරීන්ද බඳවා ගැනීමට වුවමනා විය හැකිය. දැනටමත් සමෘද්ධි සහනාධාරය ස\හා සිටින සේවකයන් ගණන 27,000ක් පමණ වේ.
ඉදිරියේදී අප ඉදිරියේ මේ සමෘද්ධි සහනාධාරය සම්බන්ධයෙන් මැවෙන්නට නියමිත චිත‍්‍රය එයාකාරය. මෙසේ පුළුල්වන සමෘද්ධිය ණයට කන ආර්ථීකයකට දරාගත හැකිද? රටේ යම් පවුල් සංඛ්‍යාවකට අවම ජීවිතය පවත්වා ගැනීම සඳහා සමෘද්ධි සහනාධාරය ලබාදිය යුතු නම් දේශපාලන භේදයෙන් තොරව එම සැබෑ ප‍්‍රතිලාභීන් තෝරාගත යුතුය. ඔවුන්ට එම අවම ජීවිතය පවත්වා ගැනීම සඳහා අවශ්‍ය සාධාරණ මුදලක් ලබාදිය යුතුය. ඒ වාගේම ඔවුන් එම දරිද්‍රතාවෙන් මුදාගැනීම සඳහාද වැඩපිළිවෙළක් සකසා දිය යුතුය. එසේ නොකර ආණ්ඩු මාරුවෙන් මාරුවට සමෘද්ධි ප‍්‍රතිලාභය පුළුල් වීම අප තවදුරටත් කළ යුතුද නැද්ද යන්න ගැන රටේ ප‍්‍රතිපත්ති සම්පාදනයට දායක වන දේශපාලන පක්ෂවල ප‍්‍රමුඛ අවධානයට ලක්විය යුතු කරුණකි.
