දණ්ඩමුක්තිය යනු, දඬුවමක් නොවිඳ වරදක් කිරීමට කෙනෙකුට ලැබෙන වරප‍්‍රසාදයයි. මෙය රටේ සාමාන්‍ය ජනතාව භුක්ති විඳින වරප‍්‍රසාදයක් නොවේ. බලපුළුවන්කාරයන්ට, විශේෂයෙන් බල කේන්ද්‍රය සමග සෘජු හෝ වක‍්‍ර සම්බන්ධතා ඇති පුද්ගලයන්ට, ඉහත කී දණ්ඩමුක්ති වරප‍්‍රසාදය ලැබෙයි. සරළ උදාහරණ කිහිපයකින් දක්වතොත්, බැසිල් රාජපක්ෂ සහ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වැනි දේශපාලඥයන්ට සහ ගාමිණී සෙනරත් වැනි හිටපු රාජ්‍ය නිලධාරීන්ට එරෙහිව බරපතල චෝදනා මේ වන විට ගොනු වී ඇතත්, ඒ කිසි නඩුවක් අවසානයක් දක්වා ගමන් කොට නැත්තේ, මේ කියන දණ්ඩමුක්තියේ වරප‍්‍රසාදය ඒ පුද්ගලයන් සම්බන්ධයෙන් විවිධාකාරයෙන් සහ විවිධ මට්ටම්වලින් ක‍්‍රියාත්මකව ඇති නිසා ය.
යහපාලනයට එරෙහි විවේචන ඉදිරිපත් කරන රාජපක්ෂවාදී කවුරුත් අවිවාදයෙන් පිළිගත යුතු එක දෙයක් තිබේ. එනම්, මේ දණ්ඩමුක්තිය අඩුවෙන්ම භුක්ති විඳින්නේ, මේ ආණ්ඩුව කාලයේ වැරදි කළ තැනැත්තන් බව ය. මහ බැංකු බැඳුම්කර හොරකමට සම්බන්ධ අර්ජුන ඇලෝසියස් හෝ රුපියල් දෙකෝටියක මහ අල්ලසක් ලබා ගැනීමේදී නීතියට කොටු වූ ජනාධිපති කාර්යාලයේ හිටපු ප‍්‍රධානියා තරම් කාලයක්, කලින් ආණ්ඩුවේ දුෂණ ක‍්‍රියාවකට සම්බන්ධ කිසිවෙකු රක්ෂිත බන්ධනාගාරගතව සිටියේ දැයි සොයා බලන්න. ඉන් ඇතැමෙකු සතියක් දෙකක් වැනි කෙටි කාලයක් රක්ෂිත බන්ධනාගාරගතව සිටි අතර වැඩි දෙනෙකු එවැනි රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත වීමකට පවා යටත්ව නැත. ඉහත කී සිදුවීම් දෙක ‘අතේ මාට්ටු වූ’ සිදුවීම් දෙකක් නිසා, ඔවුන්ව දීර්ඝ කාලයක් හිරභාරයේ තබාගෙන සිටින බවත්, ඊට කලින් දේවල් සඳහා සාක්ෂි සොයා ගැනීම එතරම් පහසු නැති නිසා ඔවුන්ගේ සිදුවීම් සම්බන්ධ ක‍්‍රියාවලිය දිග් ගැස්සෙන බවත් සමහර විට කෙනෙකු ප‍්‍රතිතර්කයක් වශයෙන් මතු කළ හැකිය. එහි යම් සත්‍යයක් තිබිය හැකි මුත්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ දුෂිත ක‍්‍රියාවක් සම්බන්ධයෙන් ඔහුව අත්අඩංගුවට ගැනීමට තරම් සියලූ සාක්ෂි තිබියදී පමණක් නොව, ඒ සඳහා වන නීතිපතිවරයාගේ අනුමැතියත් ලැබී තිබියදී, ඔහුව අත්අඩංගුවට ගැනීම දැන් මාස ගානක් තිස්සේ අධිකරණයෙන්ම වළක්වමින් සිටින අතර, එම වැළැක්වීමේ නියෝගය පිළිබඳ වැඩි දුර අධිකරණ කැඳවීම් කරන්නේ හෙවත් නඩු කල් යන්නේ මාස 6 ක් වැනි දීර්ඝ කාල පරාසයන් අතරතුරේදී බව මෙහිදී පෙන්වා දිය යුතුය. තවද, අතීතයට සම්බන්ධ තවත් එවැනි වැරදි පිළිබඳ නඩු විභාග කිරීම, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරුවරුන් ගණනාවක්ම මේ වන විට ප‍්‍රතික්ෂේප කරමින් සිටින බවත් මෙහිදී සිහියට නංවා ගත යුතුය.
ඉහත කී පසුගිය රජයේ චූදිතයෙකු සම්බන්ධයෙන් කැකිල්ලේ නීතියක් ක්රියාත්මක විය යුතු බවක් මෙයින් අදහස් නොකෙරේ. එදා රාජපක්ෂ පාලනය යටතේ, ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා හෝ හිටපු අගවිනිසුරු ශිරානි බණ්ඩාරනායක සම්බන්ධයෙන් ක්රියාත්මක වූ කැලෑ ක‍්‍රියාවලිය, මේ යහපාලන ආණ්ඩුව මොන විදිහකින්වත් ආදර්ශයට ගත යුතු නැත. එහෙත්, ඒ පුද්ගලයන් සම්බන්ධයෙන් සාධාරණ නීති ක‍්‍රියාවලියක්, එනම්, රටේ වෙනත් සාමාන්‍ය පුරවැසියෙකු සම්බන්ධයෙන් අනුගමනය කෙරෙන ක‍්‍රියාවලිය, ඊට වඩා කඩිනම්ව සහ කාර්යක්ෂමව ක්රියාත්මක වන බවට, අඩු වශයෙන් බැලූ බැල්මට පෙනීමට තිබිය යුතුය. මන්ද යත්, අදාළ ධනයේ පරිමාණය අනුවත්, එහි හිමිකාරීත්වය රටේ ජනතාවගේ වන නිසාත්, ඒ සියල්ලටමත් වඩා, කොල්ලකෑ පුද්ගලයන් එම ධනය පුරවැසියන් වෙනුවෙන් ආරක්ෂා කර දීම සඳහා බැඳී සිටින අයවළුන් වීම නිසාත් ය. එබැවින්, අල්ලපු වත්තේ පොල් ගෙඩියක් සොරකම් කළ කෙනෙකු සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කරනවාට වඩා වේගයෙනුත්, කාර්යක්ෂමවත්, මිලියන හෝ බිලියන ගණනින් මහජන ධනය කොල්ලකෑ දේශපාලඥයෙකු හෝ නිලධාරියෙකු සම්බන්ධයෙන් නීතිය ක්රියාත්මක විය යුතුය.
ජනතා උද්ඝෝෂණ නිසාම විශේෂ මහාධිකරණ තුනක් ඒ සම්බන්ධයෙන් පිහිටුවීමට පාර්ලිමේන්තුව නීති සම්පාදනය කරගත්තේ එබැවිනි. ඉතා පහසුවෙන් කර ගත හැකිව තිබූ ඒ සරළ නීති කෘත්‍යය සඳහා මේ ආණ්ඩුව ගත කළ කාලය, අවුරුදු තුන හමාරකි. එහෙත්, එම උසාවිවල පවා තවම නඩු ඇසීමට පටන්ගෙන නැත. පටන් ගත්තෙත්, ඒ, හැන්දෑ වරුවට විතරලූ.
අපේ රට යන දිසාව ගැන දළ අවබෝධයක් ලබා ගැනීම සඳහා, කාරණා දෙකක් අතර ඇති අපූරු සම්බන්ධතාවක ඡුායාවක් දැන් අපට පිරික්සා බැලිය හැකිය. දැනට, මහජන අවකාශය තුළට පැමිණ ඇති, රාජපක්ෂ යුගයේ කරන ලදැයි කියන දුෂිත ක‍්‍රියා සහ අපරාධ ක‍්‍රියා සම්බන්ධයෙන් වන අධිකරණ ක‍්‍රියාවලිය එසේ දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ඈලියාවට යවමින් සිටින අතරේම, තවත් ඇතැම් දුෂිත ක‍්‍රියා පිළිබඳ තොරතුරු එම කාලය තුළම මහජන කක්ෂයෙන් ඉවත් කොට තබා ගැනීමටත් මේ ආණ්ඩුව ක‍්‍රියා කොට ඇති බව, ඇමරිකාවේ ‘නිව් යෝර්ක් ටයිම්ස්’ පුවත්පත ගිය සතියේ අපට පෙන්වා දුන්නේය.
මුලින්ම, අප ලජ්ජා විය යුතුය. දකුණු ආසියාවේ හොඳම නීතියක් වශයෙන් ගැනෙන ලංකාවේ ‘තොරතුරු දැන ගැනීමේ’ අයිතියට වරම් ලැබූ අපට එම අයිතිය හැබෑවට භුක්ති විඳීමේ අවස්ථාව දැන් ලබා දී ඇත්තේ, ලංකාවේ පුවත්පතකින් හෝ වෙනත් මාධ්‍ය ආයතනයකින් හෝ නොව, ‘අධිරාජ්‍යවාදී’ රටක පුවත්පතකිනි. එම පුවත්පත පෙන්වා දෙන පරිදි, එහි සඳහන් බොහෝ දත්ත ඔවුන් සපයාගෙන ඇත්තේ, දැන් කාලයක් තිස්සේ මේ යහපාලන ආණ්ඩුව යටතේ පැවැත්වෙන අභ්‍යන්තර පරීක්ෂණයක තොරතුරු ආශ‍්‍රයෙනි. හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ කියන පරිදි, මේ චෝදනාව මුලින් එල්ල වී ඇත්තේ, 2016 ජුලි මාසයේ, එනම් මේ ආණ්ඩුව බලයට පත්වූ පසුව පළ වූ රොයිටර් වාර්තාවක් තුළ ය. එයත්, ‘බටහිර සුද්දාට’ අයත් මාධ්‍ය සේවාවක් මිස ජාතික මාධ්‍ය ආයතනයක් නොවේ.
දැන් අපි මෙසේ සිතමු. මේ රටේ තිබෙන රජයට අයත් නැති මාධ්‍ය ආයතන හෝ රජයට විරුද්ධ මතවාදයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින මාධ්‍ය ආයතන, මෙවැනි පුවතක් තමන්ට සැළ වුවත්, එය පළ නොකර සිටීමේ හැම ඉඩක්ම තිබේ. එහෙත්, රජයට අයත් ප‍්‍රධාන මාධ්‍ය ආයතන හතරක් තිබේ. ඒවා නම්, ලේක්හවුස් ආයතනය, ශ‍්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලි සංස්ථාව, ජාතික රූපවාහිනිය සහ අයි.ටී.එන්. රූපවාහිනියයි. මේ කියන කිසි ආයතනයකට ඉහත කී ‘නිව් යෝර්ක් ටයිම්ස්’ පුවත්පත පෙන්වා දෙන රාජපක්ෂලාගේ අතීත දුෂිත ගනුදෙනුව පිළිබඳ තොරතුරු ලබා නොදීමට මෙතරම් කලක් තීරණය කොට තිබුණේ කුමන හේතුවක් උඩ ද, කවුරුන් විසින් ද? එය යම් පුද්ගලයෙකු හෝ පුද්ගල කණ්ඩායමක් විසින් හිතාමතා ජනතාවගෙන් වසං කොට තබාගෙන ඇති බවට සැකයක් නැත. ඒ පුද්ගලයා හෝ පුද්ගල කණ්ඩායම, රාජපක්ෂ කඳවුරට අයත් වූවන් නොව, මේ යහපාලනයට අයත් වූවන් විය යුතුය. එසේ නම්, රාජපක්ෂ කඳවුර සහ යහපාලන ආණ්ඩුව අතර පවතින යම් අදිසි අන්‍යොන්‍ය අවබෝධයක් මත මේ කරුණු කාරණා පෙළ ගැසෙන බව පැහැදිළි නොවේද?
‘නිව් යෝර්ක් ටයිම්ස්’ යනු, ප‍්‍රවෘත්ති පැළ කරන කැලෑ පත්තරයක් නොවේ. ශත වර්ෂ එක හමාරකටත් වැඩි අඛණ්ඩ ඉතිහාසයක් ඊට තිබේ. ලෝකයේ සම්භාව්‍ය ත්‍යාගයක් වන ‘පුලිට්සර්’ සම්මාන 125 ක් මේ කාලය තුළ එම පුවත්පත දිනාගෙන තිබේ. ඇත්ත, ලෝකයේ ඕනෑම පුවත්පතකට හෝ වෙනත් මාධ්‍ය ආයතනයකට දේශපාලනයක් තිබේ. වැදගත් වන්නේ, නිර්-දේශපාලනික වීම නොව, තමන් වාර්තා කරන කරුණුවලට සත්‍යවාදී වීමයි. සමබර වීමයි. ‘නිව් යෝර්ක් ටයිම්ස්’ පුවත්පත කියන පරිදි, හම්බන්තොට වරාය ව්‍යාපෘතිය සඳහා චීනය විසින් දෙන ලද ණය ප‍්‍රමාණයෙන් ඩොලර් මිලියන 7.6 ක්, (රුපියල් කෝටි 121 ක්) ස්ටැන්ඩර්ඞ් චාර්ටඞ් බැංකුවේ ඇති චීනයට අයත් සමාගමක ගිණුමකින් රාජපක්ෂ කඳවුරේ ජනාධිපතිවරණය සඳහා සපයා තිබේ. දැන් අපේ සැලකිල්ලට යොමු විය යුත්තේ, (1) මේ කියන මුදල මේ මුළු රටම ආපසු ගෙවීමට බැඳී සිටින ණයක් වන්නේද? (2) එම ණය මුදල අවම වශයෙන් ඩොලර් මිලියන 7.6 ක් වන්නේද? (3) එම මුදලින් යම් ප‍්‍රමාණයක් ස්ටැන්ඩර්ඞ් චාර්ටඞ් බැංකු ගිණුමකින් නිකුත් කොට තිබේද? (4) එය රාජපක්ෂගේ ජනාධිපතිවරණ ජයග‍්‍රහණය සඳහා ඉලක්ක කර ගැනුණිද? (5) තවත් ඩොලර් 38,000 ක් එක් ප‍්‍රකට භික්ෂුවකට මේ චීන මුදලින් දී තිබේද? ආදී, ආර්ථිකමය වශයෙන් සහ දේශපාලනික වශයෙන් අපට බලපාන කරුණුවල සත්‍යාසත්‍යතාව මිස, අදාළ පුවත්පත රාජපක්ෂවාදී ද, රාජපක්ෂ-විරෝධී ද, එම පුවත එළියට දීම පිටුපස සිටින්නේ මංගල සමරවීර ද යන්න නොවේ. මේ නිසා ආණ්ඩුවක් කළ යුත්තේ, දැන්වත් මේ ගැන විධිමත් පරීක්ෂණයක් සිදුකොට, වැරදිකරුවන්ට දඬුවම් කිරීම මිස, (මගේ කට දෙපැත්තේ මේ මොහොතේ සියුම් සිනාවක් ඇඳී යන බව මවා ගන්න) වැලි කෙළියේ ‘දිව්රුම් පෙත්සම්’ ඔවුන්ගෙන් ඉල්ලා සිටීම නොවේ.
සොරුන්ට දඬුවම් දීමේ තවත් රංගනයක් තව සතියකින් දෙකකින් වේදිකාගත වීමට නියමිතයි. ඒ, දැනට අරාබියේ සිරගෙයක දහදුක් විඳින උදයංග වීරතුංගව ලංකාවට පිටුවහල් කර ගැනීම හෝ උදර්පණය කර ගැනීම පිළිබඳ කතා ප‍්‍රවෘත්තියයි. මේ මොහොතේ ලෝකයේ හොඳම හිරගෙය තිබෙන්නේ ලංකාවේ ය. ප‍්‍රභූ සිරකරුවෙකුට එහි ලැබිය නොහැකි සැපතක් ඇත්තේ නැත. උදයංග වැනි කෙනෙකු ආ පසු, එම සිරගෙය එක රැුයකින් රෝහලක් බවට පත්වනු ඇත. ඒ සියලූ පහසුකම් සහිතව සති දෙක තුනක් රක්ෂිත බන්ධනාගාරයේ සිට නිදහස් පුරවැසියෙකු වශයෙන් එළියට එනු ඇත. ඊළඟට, එම නඩුව මාස හතේ හෝ අටේ කෑලිවලින් කල් යැවෙන බවට අධිකරණය වගබලා ගනු ඇත.
එසේම, හොඳම නීති ක‍්‍රියා පරිපාටිය මේ මොහොතේ තිබෙන්නේත් ලංකාවේ ය. අයිතිකරුවෙකු නැති මාළිගයක් මල්වානේ තවමත් තිබෙන බව ඔබ දන්නවාද? ජනාධිපතිවරණය සඳහා චීනයෙන් අත යටින් ලබා ගත් ඩොලර් මිලියන 7.6 ට සමාන තවත් අත යට මාරුවක්, ¥ෂිත ‘මිග් යානා’ ගනුදෙනුවකින් උපයා ගත් පුද්ගලයෙකු මෙරටේ ඊළඟ ජනාධිපති වීමටත් පෙරම්පුරන බව ඔබ දන්නවා ද? ඉතිං, මෙච්චර කාලයක් තමන් අරාබියේ කට්ට කෑවේ මන්ද යන්න, ඕනෑම බූරුවෙකුට මේ වන විට වැටහී තිබිය යුතුය. ඒ අනුව, උදයංගව ලංකාවට ගේන්නේ, දඬුවම් දීමට නොව, වෙනත් රටක විඳිමින් සිටින දඬුවමෙන් ඔහුව නිදහස් කරගෙන, ශ‍්‍රී ලාංකීය/යහපාලනික දණ්ඩමුක්ති ලාභියෙකු කැරැවීමට විය හැකි බව, දැන් තියාම මෙසේ ලියා තබමි.
මෙවැනි රටක්, දණ්ඩමුක්තියේ ක්ෂේම භූමියක් මිස අන් කවරක්ද?
