මම කටවහගන්නේ නැහැ

පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රිනී හිරුණිකා පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර

ඔබ දේශපාලනයට ආවේ ඇයි?

මගේ හිතේ දේශපාලනයට ආසාවක් ආවේ දේශපාලනය ගැන තේරුමක් නැති කාලයේ. පහ වසරේදී ඉංග‍්‍රීසියෙන් රචනාවක් ලියන්න තිබුණා. ලොකු වුණාම කවුද වෙන්නේ කියලා. ඒ වෙලාවේ මම ලීවා, මට රටේ ජනාධිපති වෙන්න ඕනෑ කියලා. ඒ කාලේ මම හිතුවේ ජනාධිපති කෙනෙක්ට තියෙන එකම වැඬේ ලස්සනට ඇඳගෙන ගිහින් හිටගෙන ඉන්න එක කියලා. මම 2011දී තාත්තාගෙන් පළාත් පාලන මැතිවරණයට ඉල්ලන්න අවස්ථාව ඉල්ලූවා. ඔයා තවම මේකට හරියන්නේ නැහැ, තව ඉගෙනගන්න කියලා මට කීවා. ඔයා තවත් තලත්තෑනි වෙන්න කියලා. සිද්ධවුණ අවාසනාවන්ත සිදුවීම නිසා තමයි මම දේශපාලනයට එන්න හිතුවේ.

එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයෙන් ඡන්දය ඉල්ලූවේ ඇයි?

මම මුලින්ම, අපේ තාත්තා මුලින්ම හිටපු, විජය කුමාරතුංග මහතාගේ මහජන පක්ෂයට එකතු වුණා. ඒ වෙලාවේ මහින්ද මහත්තයා ගොඩක් තරහා ගිහින් කතාකරලා තිබුණා. මම දැනගෙන හිටියා මහින්ද මහත්තයාගේ පැත්තට මම ගියොත්, දවසකට වතාවක් හරි තාත්තාගේ මිනීමැරුමට සම්බන්ධ අයව මුණගැහෙන්න සිද්ධවෙන බව. ඒ නිසා මම මුලින්ම රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහත්තයාව මුණගැහෙන්න ගියා. ඒ 2014 ජනවාරි වගේ. මට එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන් ඉල්ලන්න ටිකට් එක දෙන්න කීවා. මම මේ වෙලාවේ දෙන්නේ නැහැ. ඔයාගේ පදනම තියෙන්නේ ශ‍්‍රීලනිපයේ කියා ඔහු කීවා. අපි 2015 වෙද්දී ආණ්ඩුවක් හදනවා, ඒ වෙලාවට ඔයාට එන්න කියන්නම් කීවා. ඇත්තටම මට තරහකුත් ආවා. 2015 වෙද්දී මහින්ද මහත්තයාව පරද්දන්න කල්පනා කිරීම ගැන හිනහත් ගියා. අන්තිමේ මම මෙතැනින්ම ඡන්දය ඉල්ලනවා කියලා හිතුවා. මිනිස්සු ඉන්නේ මාත් එක්ක කියලා ඔප්පු කරන්න ඕනෑ වුණා. ඡන්දය ඉල්ලපු දවසේ ඉඳන් මට හිතට එකඟව මෙතැන ඉන්න බැරි තත්වයක් තිබුණා. මට අනන්ත වශයෙන් තාත්තාගේ මරණයට සම්බන්ධ පුද්ගලයා මුණගැහුණා. මම හිටියේ එළියට යෑමේ පිපාසයෙන්.

ඔබ 2014 අවසානයේදී පොදු අපේක්ෂකයාට සහයෝගය දෙන්න ආවේ ගෙදර ජනේලයෙන් පැනලා බව එක්තරා ඇමතිවරයෙක් අප සමග කියා තිබෙනවා.

එළියට යන්න මම හිතාගෙන හිටියත්, අවස්ථාවක් තිබුණේ නැහැ. මෛත‍්‍රී මහත්තයා ගිය අවස්ථාව මට දැනුණේ අත්තටු ලැබුණා වගේ. තීරණය ගන්න හේතුවුණේ ඒක. මම හිතනවා ඒ වෙලාවේ ගත්ත තීරණය හරි. ඒ තීරණය නිසා තමයි අදටත් මිනිස්සුන්ට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය කියන එක යන්තමින් හරි ඉතිරි වෙලා තියෙන්නේ කියලා මම හිතනවා. ඞීඅයිජීලා පිරිසක් ඇවිල්ලා ගෙදර වට කරගත්තා. ඒ වෙලාවේ ජනේලයෙන් පැනලා ගියේ කෙළිකමට හරි, වයසේ හැටියට හරි හිතුවක්කාරකමට හරි වෙන්න ඇති.

අපේ සමාජයෙහි පිරිමින්ට නැති සීමා, කාන්තාවන්ට තියෙනවා. ඒ සීමා ගැන ඔබට තියෙන අත්දැකීම් මොනවගේද?

මගේ අම්මා ගමක කෙනෙක්. ඇය බොරලන්දේ. මට මතකයි පොඩි කාලයෙ ගෙදර බිත්තර දෙකක් තිබිලා, සම්පූර්ණ බිත්තරය මල්ලිට දුන්නා. අනෙක් බිත්තරය දෙකට කපලා බාගයක් මට දුන්නා. අනෙක් එක අම්මා ගත්තා. මගේ තාත්තා ඒක දැකලා ඇහුවා මෙහෙම මොකද කියලා. මගේ අම්මා ගමෙන් ඇවිත් කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉගෙනගත්ත කාන්තාවක්. ඇයට පුරුදු වුණ සංස්කෘතියක් තියෙනවා. ඒ නිසා තමයි බිත්තර බාගයක් මට දුන්නේ. මට අද තේරෙනවා ඒ කරපු දේ වැරදියි කියලා. තවත් වෙලාවක මම බීඑම්අයිසීඑච් එකේ පොත් ප‍්‍රදර්ශනය බලන්න ගියා. එතකොට මට වයස අවුරුදු දහතුනක් විතර ඇති. ඒත් මම ටිකක් උසමහත දැරියක්. අපි පොත් ප‍්‍රදර්ශනයට යනකොට එක් පිරිමි ළමයෙක් හායි ස්වීටි කීවා. මම හැරිලා ඇයි මොකද කියලා ඇහුවා. එතකොට අම්මා කීවා, අනේ සද්ද නැතුව යමු කියලා. මම ගෙදරට ඇවිල්ලා තාත්තා එක්ක ඒ සිදුවීම කීවා. තාත්තා කීවා ඔයා හරියට හරි කියලා. ඔයා බිම බලාගෙන ඉන්න ඕනෑ නැහැ. මම කවදාවත් ඔයාව ඒ විදියට හදලා නැහැ. එහෙම කතාකළොත් ඔයා අනෙක් පැත්තට උත්තර දෙන්න ඕනෑ කියලා තාත්තා කීවා.

ලංකාවේ මිනිස්සු අදටත් බලන්නේ ගෑනු ළමයෙක් ලොකු වෙද්දී උගන්වලා හරි, උගන්වන්නේ නැතිව හරි දීග දෙන්න. එයා බරක්ලූ. ඒ සිදුවීම් මටත් දකින්න ලැබිලා තියෙනවා. මගේ පවුලේ නෑදෑ ගෑනු ළමයින්ටත් ඒක වෙලා තියෙනවා. අපි ජීවත්වෙන්නේ 21 ශතවර්ෂයේ. අදටත් කසාද බැඳපු ගෑනු ළමයි කොච්චර හොඳට ඉගෙනගත්තත් රස්සාවක් නැතිව ගෙදරට වෙලා වැඩ කරනවා. පිරිමි කෙනා උදේ නවයට වැඩට ගිහිල්ලා හවසට පහට අමාරුවෙන් එනවා. ඒත් ඔහු දන්නේ නැහැ උදේ පාන්දර හතරට නැගිටින ගෘහණිය පඩි නොලබා මොනතරම් වැඩ කරනවාද කියලා. ඇයට කිසිම ඇගයීමක් නෑ. උදේම නැගිටිනවා. උයනවා, කෑම හදලා දෙනවා. උදේ නවයට යන මහත්තයා දන්නේ නැහැ ගෙදර මොනවාද වෙන්නේ කියලා. හවසට ඇවිත් මහන්සියි කියලා ඔහු කියද්දී, කකුල් අතගාන එක පවා ඇය කරනවා. ඊට පස්සේ ?ට කෑම හදලා, පහුවදාට කෑම ලෑස්ති කරලා ? දොළහ විතර වෙලා තමයි අම්මා කෙනෙක් නිදාගන්නේ. කවදාවත් අපේ පිරිමි වැඩ බෙදාගන්නේ නැහැ. සති අන්තයේදීවත් වැඩක් කරන්නේ නැහැ. එදාටත් බලන්නේ යාළුවන් එක්ක එළියට යන්න. ඉතින්, තමන්ගේ ගෙදර ඇතුළේ වෙනස් වෙන්නේ නැතිව ලෝකයේ අනෙක් කාන්තාවන්ට වෙනසක් වෙන්නේ කොහොමද?

ගෙදර වෙනසක් වෙන්නේ නැතිව පාර්ලිමේන්තුවේ වෙනසක් වෙන්නේ නැහැ..

ඒක තමයි. පාර්ලිමේන්තුවේ මම කළ කතාවලට, මම කතාකළහඬ සහ ස්වරය නිසා මට බනිනවා. එහෙම බනින අය ගෙවල්වලදී තමන්ගේ බිරිඳට සලකන විදිය තමයි ඒ පෙනෙන්නේ.

ඔබට නිවසේදී නිදහස ලැබුණාද?

මම පොඩි කාලයේ ඉඳන් කොල්ලා වගේ හැදුණේ. මට අහවල් දේ කරන්න එපා කියලා කිසිම දවසක කියලා නැහැ. ඉස්කෝලේ ගිහින් නෙට්බෝල් ගහලා, ඩාන්සින් කරලා ගෙදර එනකොට ? හත අට වෙලා. ඒ දේවල් ගැන ලොකු කතාවක් ගෙදර තිබුණේ. මම පාසලේ නොකරපු දෙයක් නැහැ. උප ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායිකාව වුණා. නර්තන කණ්ඩායමේ, බෑන්ඞ් එකේ, නාට්‍ය කණ්ඩායමේ හිටියා. මම ගෙදර එනකොට තාත්තා ආඩම්බරයෙන් මා දිහා බැලූවා. ගෙදරින් ලැබුණ පන්නරය නිසා තමයි මට මහපොළොවේ පයගහලා ජීවත්වෙන්න පුළුවන්. මම උසස්පෙළින් කොළඹ කලා අංශයට තේරුණා. ඒත් මට කැමැත්තක් තිබුණේ නැහැ. ඇත්තටම එතැනට ගියා නම් මම මීටත් වඩා තෙම්පරාදු වෙනවා. ඒ වෙනුවට මම නීතිය ඉගෙනගන්න විදේශගත වුණා.

විදේශගතව, සමාජශාලාවක නැටුවා කියලා සමහරු චෝදනා කරනවා නේද?

මම විදේශගත වෙනකොට තාත්තා කීවා ඔහුට වියදම් කරන්න පුළුවන් මුදලේ සීමාව. අධ්‍යාපනයට ඔහු වියදම් කළා. ඒත් එහේ ජීවත්වෙන්න වියදම් මට උපයාගන්න සිද්ධවුණා. විශ්වවිද්‍යාලයේ පබ් එකක් තිබුණා. මම පබ් එකේ වේටර් කෙනෙක් විදියට වැඩකළා. පබ් එකක් කියන්නේ සාමාන්‍යයෙන් තරුණ තරුණියෝ කමින් බොමින් කතාබහ කරමින් ඉන්න තැනක්. ඒක ලංකාවට ලොකු දෙයක් වුණාට ඒ රටවල තරුණ ළමයි සාමාන්‍යයෙන් ඒ වගේ තැන්වල වැඩ කළා. ඊට පස්සේ මගේ මල්ලිත් ආවා. අපි දෙන්නාම ටික කාලයක් විශ්වවිද්‍යාලයේ ක්ලබ් එකෙත් වේටර් වැඩ කළා. ක්ලබ්වලට යන හැමෝම බීලා දඟලන්නේ නැහැ. ඒක රස්සාවක්. අනෙක් අතට ඒ සමාජයේදී ඒක සාමාන්‍ය දෙයක්. මම ඊට අමතරව සතියට දවස් තුනක් වයසක ජෝඩුවක් බලාගත්තා. ඒකෙන් තමයි ටිකක් වැඩිපුර ආදායමක් ආවේ. ඊටත් පස්සේ මම නැනී කෙනෙක් විදියට ළමයින්ව බලාගත්තා. ඇත්තටම අවුරුදු දහඅටක, දහනවයක කෙල්ලෙක් විදියට මම ගෙදරට බරක් නොවී මගේ වියදම් හොයාගත්තා. මම ඒක ගැන ආඩම්බර වෙනවා. මම ලංකාවෙන් යනකොට අවුරුදු දහඅටයි. තේ එකක්වත් හදාගන්න දැනගෙන හිටියේ නැහැ. පළවැනි දවසේම බත් එක ගහනකොට වතුර වැඩිවෙලා බත් එක කැඳ එකක් වුණා. අවසානයේදී මම එහෙන් එනකොට උයන්න පුළුවන්. අත්දැකීම් ගොඩක් ලබාගත්තා. මම ජීවිතය වින්දා. යාළුවන් එක්ක එළිපහළියට ගියා. රස්සාවල් කළා. ඒ අත්දැකීම් මට අදටත් වැදගත්. තාත්තා කොහේ හෝ ඉඳගෙන බලාගෙන හිටියා නම් මා ගැන ආඩම්බර වේවි.

ගැහැනු අයට හඬනගා කතාකරන්න එපා කියලාත් කියනවා නේද?

මගේ පාර්ලිමේන්තුවේ කතාව අවසානයේ පොදුජන පෙරමුණ පැත්තේ එක්තරා මන්ත‍්‍රී කෙනෙක් අන්තිම අසභ්‍ය වචනයෙන් මට කෑගැහුවා. මම අනෙක් පැත්තට ඒකට උත්තර දුන්නා. ඒක සමහර තැන්වල ප‍්‍රවෘත්තියක් විදියට පළවෙලා තිබුණා අපි අසභ්‍ය වචනයෙන් බැනගත්තා කියලා. මගේ මූණට බනිනවා. ඒකට උත්තර දෙන්නයි මම හැදිලා තියෙන්නේ. මට කියපු හැමදේම අහගෙන බිම බලාගෙන හිටියා නම් මට හොඳයි කියලා කියාවි.

අපි මහජන නියෝජිතයෝ වුණත්, අපි සාමාන්‍ය මිනිස්සු. මම කවදාවත් කිසිම දෙයක් හංගලා නැහැ. මම එදත් කෑගහලා කතාකළේ. අදත් කෑගහලා කතාකරන්නේ. ඒ නිසා ඔය හඬපටවල මම ඇත්තටම කතාකළ දේවල් ඇහෙද්දී ගැටලූවක් දැක්කේ නැහැ. මම එතැන වැරැුද්දක් නොකරපු හින්දා. ඒක සාමාන්‍ය කතාබහක්. අපේ ගොඩක් කාන්තාවෝ වැඩ ඔක්කෝම ඉවරකරලා අල්ලපු ගෙදර අයව හම්බවුණාම මොනතරම් කාන්තාවන්ගේ වැරදි කියනවාද? මොනතරම් පෞද්ගලික දේවල් අවුස්සනවාද? ලිංගික ප‍්‍රශ්න පිළිබඳව කතාකරන්නේ නැද්ද? ඒක කාන්තාවක් එක්ක කතාකළත් එකයි, පිරිමි කෙනෙක් එක්ක කතාකළත් එකයි. ඇත්තටම අපි මොනතරම් දේවල් එදිනෙදා ජීවිතයේදී කතාකරනවාද? වැඩකරන තැනදී, යාළුවන් මුණගැහෙද්දී දෙපිට කැපෙන වචන මොනතරම් කියනවාද? ඔය හඬපට ඔක්කෝම ඇහුවොත්, ඉතාමත්ම පැහැදිලියි. මම මචං පන්නයේ යාළුවෙක් එක්ක කතාකරන්නේ. අලූතින් පාර්ලිමේන්තුවට පත්කළ අපේ යාළුවෝ කණ්ඩායමක් ඉන්නවා. අපි එකට කනවා බොනවා. එකට කතාවෙලා පාර්ලිමේන්තු එනවා. මගේ හොඳම යාළුවෝ තමයි කාවින්ද, හෙක්ටර් අප්පුහාමි, රෝහිණී කවිරත්න, තුසිතා විජේරත්න වගේ අය. රන්ජන් රාමනායකත් ඒ වගේ යාළුවෙක්.

තවත් කාරණයක් තියෙනවා. ඔය හඬපට ගොඩක් කොහෙන් හරි සංස්කරණය කරලා තියෙනවා. ඒ ගැනත් මම සීඅයිඞීයට පැමිණිලි කළා. යාළුවෙක් වගේ හිනාවෙවී කතාකරන එකට තවත් දෙයක් එබුවොත්, කතාව ඇත්ත වුණත් බොරු වුණත් වැඩක් නැහැ. ඕනෑ කෙනෙක් ආසා කුණු රසය අහන්න. මම ඔය හඬපටවලදීම කීවා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහා උගතෙක් කියලා. ඒත් මිනිස්සුන්ට ඒවා වැඩක් නැහැ. ඔවුන්ට වැදගත් කුණු රසය. සමහරු කියනවා සංස්කරණය කරන්න බැහැ කියලා. ඒත් පුළුවන්.

ඞීප් ෆෙක් කියන තාක්ෂණය පාවිච්චි කරමින් මේ වෙද්දී ලෝකයේ ප‍්‍රසිද්ධම චරිත පාවිච්චි කරමින් මෙවැනි වීඩියෝ, හඬ ආදිය නිර්මාණය කරනවා.

මම දැක්කා ලෝකයේ ජනප‍්‍රිය දේශපාලන නායකයන්ට පවා ඞීප් ෆෙක් තාක්ෂණය පාවිච්චි කරමින් වීඩියෝ ආදිය නිර්මාණය කරලා තියෙනවා. ඒත් ප‍්‍රශ්නය තියෙන්නේ මේක කරපු විදිය. මෙතැන තියෙන්නේ සැලසුම් සහගත යටි අරමුණක්. මගේ පියාගේ ඝාතනයටත්, එහි නඩුවටත් සම්බන්ධ පුද්ගලයන්ගේ හඬපට තමයි ඇවිල්ලා තියෙන්නේ. මගේ හඬපටය එන්න කලින් එක්තරා රංගන ශිල්පිනියක් එක්ක කතාකරන හඬපට දැම්මා. ඊට පස්සේ මේ කතාව එක්තරා තැනකට ගියා. රන්ජන් බබා කියන්නේ යාළුවෙලා ඉන්න අයත් එක්ක තමයි කියලා හැදුවා. ඒ ඔක්කෝම දැම්මාට පස්සේ තමයි මගේ එක එළියට දැම්මේ. මේක සම්පූර්ණයෙන්ම සැලසුම් සහගත වැඩක්.

ඔබ පාර්ලිමේන්තුවේදී අසභ්‍ය අරුතක් ඇති වචන කීවායැයි සමහරු කියා තිබුණා. ඒ විවේචනය ගැන දැනෙන්නේ මොකක්ද?

හැම කාන්තාවක්ම කුණුහරුප දන්නවා. ඉතින්, කවුරුහරි කාන්තාවකට අපහාස කරද්දී, එයාලා අනෙක් පැත්තට හිතින් ඕනෑ තරම් කුණුහරුප කියනවා ඇති. කාන්තාවක් ගේ ඇතුළේ තමන්ගේ සැමියා එක්ක රණ්ඩුවෙද්දී කියන වචන ටික මොනවගේ වෙන්න පුළුවන්ද? ඒ වගේ කතාකරන ගොඩක් කාන්තාවන් පවා අද මට බනිනවා. මගේ කතාවේ අවසාන වාක්‍යය අල්ලගෙන මම කාන්තාවක් වීම නිසා ඒක පසුපස තියෙන ලිංගික කටයුත්ත අල්ලගෙන තමයි මට ගහන්නේ. මම ඒ කතාවෙන් අදහස් කරපු දේ ඕනෑ කෙනෙක්ට තේරුම් ගන්න පුළුවන්. මම කීවේ ඔය කියන විදියේ කාන්තාවක් නෙවෙයි මම. මම හොඳට පවුල් කනවා. මට ගහන සුදු පිරුවට ඇඳගත්ත ඔය හැමෝම තමන්ගේ ආත්මය මාධ්‍ය ආයතන හිමිකරුවෙකුට පාවාදෙනවා කියලයි මම කීවේ.
ඒ වගේ වචනයක් මත සමහරු හිතින් විවිධ දේවල් මවාගන්නවා.

ඒ අයට මා ගැන හිතේ මවාගන්න විතරයි පුළුවන්. ඔය පාර්ලිමේන්තුවේ කීදෙනෙක්ට අනියම් සම්බන්ධතා තියෙනවාද? නිකමට හිතලා බලන්න. ඔය පිරිමි ගොඩක් මට අකමැති හේතුවක් තියෙනවා. ඔය පිරිමි, පාර්ලිමේන්තුවේ කාන්තාවන්ට දෙපිට කැපෙන වචන කියනවා. ලිංගිකත්වය ඉස්මතු කරන දේවල් කියනවා. ගොඩක් කාන්තාවන් සද්ද නැතිව ඉන්නවා. එක්කෝ හිනාවෙලා පැත්තකට වෙනවා. ඒත් මම හැමදේටම උත්තර දෙනවා. පක්ෂ විපක්ෂ භේදයක් නැතිව. මාව ගෙදර හදලා තියෙන්නේ ඒ විදියට. කවුරුහරි මොනවා හරි කීවොත්, බිම බලාගෙන මට පුරුද්දක් නෑ. ඒක වැරැුද්දක් විදියට කවුරුහරි දකින්න පුළුවන්.

ඒක වැරැුද්දක් බව හිතන්නේ පරණ විදියට කල්පනා කරපු ගෝත‍්‍රික අදහස් තියෙන අයට. පහුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී සනීපාරක්ෂක තුවා ගැන සංවාදය මතුවුණේත් ඔය වගෙයි..

ළඟදී දවසක පුංචි දැරියක් අපයෝජනය කරලා. මේවා වෙන්නේ ඔය හංගාගෙන ඉඳීම නිසයි. දැන් හතේ අපේ පොත හොඳ නැතැයි කියනවා. ඒකේ කියන්නේ මේ ශරීරය අයිති අපට බව. මේ අවයව අයිති අපට බව. තමන්ගේ මාපියන් හෝදන්න අල්ලනවා හැර, වෙන කෙනෙකුට අල්ලන්න දෙන්න එපා කියලා. අපයෝජනය වුණ පුංචි දැරියට ඔය ටික උගන්වලා තිබුණා නම් ඇය අපයෝජනය වෙන්නේ නැහැ. පුංචි සාමණේර වහන්සේලාට ඔය ටික උගන්වලා තිබුණා නම් ඔය කරදර වෙන්නේ නැහැ. අපේ මිනිස්සු ලිංගික අතවරයක් වුණාම නිහඬව පැත්තකට වෙන්න පුරුදු වෙලා. වැරදි ස්පර්ශයක් කළත් නිහඬව ඉන්නවා. එතකොට සද්ද නැතිව ඉන්න තමයි පුරුදු වෙලා ඉන්නේ. කතාකළොත් ඒ කාන්තාව තමයි වැරදිකාරිය වෙන්නේ. වැරැුද්ද කළ පිරිමියාත් කාන්තාවට බණිනවා. අපේ මිනිස්සුත් බස් එකේදී කාන්තාවට අතවරයක් වුණොත් සද්ද නැතිව ඉන්නවා. ¥ෂණයක් වුණොත් සද්ද නැතිව ඉන්නවා. ලිංගික අධ්‍යාපනය ගැන ප‍්‍රශ්නයක් ආවොත් කෑගහන්න පටන්ගන්නවා. මේක පුදුම රටක්.

කාන්තාවක් දේශපාලනය කරද්දී, ඇගේ පෞද්ගලික ජීවිතය මොකක්ද, ඇය විස්කි බොනවාද වගේ කාරණා මත ඇය මැනීමේ පුරුද්දක් අපේ සමාජයට තියෙනවා නේද?

ඇත්තටම ඔය විස්කි බීවායැයි කියන කාන්තාවන්ට වඩා මහින්ද මහත්තයා විස්කි බොනවා වෙන්න පුළුවන්. ඔහුත් කලින් දවසේ මත්පැන් පානය කරලා, උත්සවයකට ප‍්‍රමාද වෙලා ගියා වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒවා ගැන නැතිව, කාන්තාවක් විස්කි බොනවාද නැද්ද කියන එක තමයි මිනිස්සුන්ට ලොකු ප‍්‍රශ්නය වෙන්නේ. මේක දකුණු ආසියාවේම ප‍්‍රශ්නයක්. කාන්තාවක් වහලා ඇන්දක් වැරදියි. ඇරලා ඇන්දත් වැරදියි. මගේ සාරි හැට්ටයෙන් ඇඟ වැහෙද්දී සමහරු කියනවා පිටේ පච්චයක් තියෙනවාලූ. මම විවෘත හැට්ටයක් ඇන්දොත් කියාවි ඇඟ පෙන්වනවා කියලා. මේක පුදුම රටක්. සද්දෙට කතාකළොත්, කට වැඩියි වට්ටිඅම්මාලූ. කතා නොකර හිටියොත් හිරුණිකා කාත් එක්ක හරි ඞීල් එකක්ලූ. කාන්තාවකට තමයි ඔය හැම ප‍්‍රශ්නයක්ම. මේ වෙද්දී අන්තර්ජාලයෙන් විවිධ අය විවිධ දේවල් කියනවා. සමහර දේවල් දැක්කාම ඇති වෙන්නේ කම්පනයක්. සමහරු කියනවා මාව පුච්චලා මරන්න ඕනෑලූ.

වාසනාවකට ලංකාවේ නීතියේ පාලනයක් තියෙනවා. උතුරු ඉන්දියාවේ දුෂ්කර ගමක් හෝ අයි.එස්. නීතිය තියෙන පැත්තක් වගේ නම්..

මම මහජන මුදල් හොරකම් කරලා නැහැ. මම ඔවුන්ගේ පවුලක් කඩලාත් නැහැ. යාළුවෙක් එක්ක කතාකරපු ඕපා¥පයක් නිසා, යාළුවා කියන දේවල්වලට හිනාවෙන නිසා මාව පුච්චලා මරන්න ඕනෑලූ. ඇත්තටම ඒක හරි භයානකයි. සමාජයේ ජීවත්වන මිනිස්සු විදියට අපට කල්පනා කරන්න වෙනවා, අපි මොන තරම් පසුගාමීද කියලා.