පසුගිය සතියක කිරුලපන ප‍්‍රජා මණ්ඩල භුමියේ පැවති, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණු බල මණ්ඩල රැුස්වීමේ දී, පක්ෂ නායක, අනුර කුමාර දිසානායකගේ කතාවට මම සවන් දුනිමි. පසු දින බ‍්‍රහස්පතින්දා, කොළඹ රීගල් සිනමා හලේ දී, මම ගින්නෙන් උපන් සීතල නැරඹුවෙමි. එම සතියේ ම සෙනසුරාදා උදෑසන වෛද්‍ය ජෙරාඞ් තිවරාජන් සමඟ උතුරට ගියෙමි. මෙම ලිපිය, මෙම අවස්ථා, මා දකින ආකාරය විශ්ලේෂණය කිරීම උදෙසා ලියැවේ.
71ක් වසරක නිදහසක් සමරන මේ මොහොතේ ද, උතුරේ, කේපාපිලව් ජනයා, හමුදාව සහ ශ‍්‍රී ලංකා ආණ්ඩු එකතුව, බලහත්කාරයෙන් පැහැර ගෙන තිබෙන, තම නිජ භුමිය ඉල්ලා, මහ මග සටනක නිරත වේ.
”නෝනා.. අර තියෙන්නේ මගේ මේ, ඉරි තැලූණු අත් දෙකෙන් හිටවපු පොල් ගස්. බලන්න ඒවා පිදීලා තියෙන අපූරුව. මගේ ඇස් දෙක ඉදිරියෙම ඒවා, හොරකම් කරලා. මම, මේ දුවිලි නැගෙන පොලවේ ඉඳගෙන බලාගෙන ඉන්නේ, මහ දවල් හොරකම් කර තිබෙන ඉඩම් කෑල්ල ආපසු ගන්න. නෝනා. අපි දන්නේ මහ පොලව එක්ක ඔට්ටු වෙලා ජීවත් වෙන්න. දැන් මගේ ඉඩම නැතුව, හොරකම් කරන්න ද? මගේ පවුල ජීවත් කරන්නේ කොහොම ද මම?” විරෝධතාකරුවෙක් මගෙන් අසා සිටී.
කෙපාපිලව් හමුදා මූලස්ථානය විසින්, එම නිජබිමේ, සජාතීය උරුමකරුවන්, බලහත්කාරයෙන් එලවා දමා, ඔවුන්ගේ ඉඩම්, පැවති සහ පවතින ආණ්ඩුහි අනුග‍්‍රහය යටතේ, කොල්ල කා තිබේ. ”අපි යුද්ධ කාලේ සාමය බලාපොරොත්තුවෙන් හිටියා. යුද්දේ ඉවර වෙලා දැන්, අවුරුදු 10 කට වැඩියි. අපි දැන් ජීවිතය බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්නවා. පෙබරවාරි 04 වැනිදා, අපි කළු නිදහසක් සමරුවේ. මගේ ඉඩම, පැහැර ගෙන, හමුදාව, අපේ ජිවිතයම අඩපණ කරලා” යැයි විරෝධතාකරු තව දුරටත් පැවසීය.
උතුරේ ජන ජීවිතය 2015 න් පසු නිදහස් වූ බවට, විධායක ජනාධිපති, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන, ගාලූමුව දොර පැවති, නිදහස් උත්සවයේ දී කළ නිල ප‍්‍රකාශයේ අන්තර්ගත විය. තම ජිවත් වීමේ මාර්ගය වන, භූමිය, ආණ්ඩුව සහ හමුදාව එකතුව බලහත්කාරයෙන් කොල්ලකා ඇති පසුබිමක සහ එම භූමිය නැවත පවරා ගැනීමට අරගල කරන අවධියක, උතුරේ ජන ජීවිතය 35 අවුරුදු යුද්ධයකින් පසුව නිදහස් යැයි ප‍්‍රකාශ කිරීම කොතරම් අවිචාර ද? පවුල් සාමාජිකයන් 400 කට වඩා, මෙම හමුදා ඉඩම් මංකොල්ලයේ වින්දිතයන් බවට, කෙපාපිලව් හි දී පත් වී තිබේ. එපමණක් ද නොවේ. දින 700 කට අධිකව පසු කරමින්, බලහත්කාරයෙන් අතුරුදහන් කළ තම ආදරණීයයන් සොයමින්, අදට ද, උතුරේ අරගලයක් පවතී. ඔවුන් ඉල්ලා සිටිනේනේ, අතුරුදහන් කර ඇති තම ආදරණීයයන් සොයා දෙන මෙනි.
කන්කසන්තුරේ දී මා දුටු දර්ශනයන්ගෙන් මවිත වීමි. ඒ කන්කසන්තුරේ මුහුදු තිරය අසල ගොඩ නගා තිබෙන අලංකාර, කොමදොරු බංගලාව දැකීමෙනි. අප බදු ගෙවනුයේ, හමුදාව වෙනුවෙන් බංගලා ඉදිකිරිමට හෝ එම ඉදිකිරීම්හි වන සැප ගැනීමට හෝ නොවේ. කෑම පතෙන් අධික බදු අයකරමින්, ශ‍්‍රී ලාංකික ස්ත‍්‍රීන්ගේ ශ‍්‍රමය, මැද පෙරදිග දී අලෙවි කරමින් උපයන ජනතා ධනය, උතුරේ ජනතා ඉඩම්, බලහත්කාරයෙන් උදුරාගනිමින්, ඒ මත හමුදා ප‍්‍රධානින් වෙත බංගලා තැනීමට නම්, අප පවතින මෙම ක‍්‍රමය මුලින් උපුටා දැමීමට ම ක්රියාත්මක විය යුතු නොවේ ද?
සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාගේ ඉහත ප‍්‍රකාශනය සිදු කරන අවස්ථාවේදී, එම මණ්ඩපයේ, 2015 වන තුරු, මෙරට ජනාධිපති ව සිටි, අද විපක්ෂ නායක වන, මහින්ද රාපක්ෂ ද, 2015 වන තුරුම මෙරට, විපක්ෂ නායක ව සිට, අද වන විට, අග‍්‍රාමාත්‍ය ව, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ද විය. ජනාධිපතිවරයාගේ, මෙම ප‍්‍රකාශනය තවදුරටත් වුයේ, වාර්ගික ගැටලූව තිරසාරව විසදීම සම්බන්ධයෙන්, පැවැති ආණ්ඩු ගත් සියලූ ක‍්‍රියාමාර්ග අසාර්ථක වීමත්, ඒ සමඟ ආර්ථික ගැටලූ ද විසඳීමට අපොහොසත් වීමත්ය. මෙම ප‍්‍රකාශනය ප‍්‍රක්ෂේපණය කරනුයේ, දකුණේ සහ උතුරේ විමුක්ති අරගල බිහිවීමේ මූලිකම හේතුකාරක වේ. එනම්, 71ක් වසරක්ම, බලය ලබාගත් පාර්ශ්ව, ජනතාවගේ විමුක්තිය වෙනුවෙන් ක‍්‍රියාත්මකවන, ක‍්‍රමවේදයක් ගොඩ නැගීමට අපොහොසත් වූ බවය. ඒ හේතුවෙන්ම, මුඛ්‍ය දේශපාලන ධාරාවෙන් මිදී, විකල්ප දේශපාලන ධාරා ගොඩ නැගුනු අතර, එම ධාරාවන්, බලය ලබාගැනීම වෙනුවෙන්, ආයුධ සන්නද්ධ අරගල වෙත පිවිසිණි. රෝහණ විජේවීර මෙන්ම වේලූපිල්ලේ ප‍්‍රභාකරන් යනු එම, විකල්ප දේශපාලන ධාරාවන්ගේ නියෝජනයන්ය. එම නියෝජනයන්, ආණ්ඩුවේ පීඩන යාන්ත‍්‍රණ වූ හමුදා බලයෙන් මර්දනය කිරීම සිදු වන්නේ, අක‍්‍රියව වුව ද, තමන් පවත්වාගෙන යනු ලබන බලය, විකල්ප දේශපාලන ධාරා වෙත හිමිවීම වැළැක්වීමය. අදටත්, හමුදාව වෙත, ඉඩම් බලහත්කාරයෙන් පවරාගැනීමට ඉඩ සලසමින්, මෙම අක‍්‍රීය ආණ්ඩු සිදුකරමින් තිබෙනුයේ, ජනතා පීඩාවට පත් කිරීම පමණි.
”අපිට සිංහල මිනිස්සු එක්ක කිසිම තරහක් නැහැ. අතුරුදහන් කරපු දරුවෝ අපිට දෙන්න. නැතිනම්, ඔවුන්ට සිදුවූ දෙය පවසන්න. අපිට ඕනේ ඇත්ත දැන ගන්න, දකුණේ කෝලාහලය වෙලාවේ දී අතුරුදහන් කරපු දරුවන්ට මොකද වුනේ කියලා දැනගන්න ඒ, අම්මලාට ඕන ඇති නේ ද? අපි කවුරුත් දරුවෝ හදන්නේ, ලොකු වුනාම, කවුරුහරි, රැුගෙන ගිහින් අතුරුදහන් කරන්න නෙමේ. එහෙම අතුරුදහන් කරනවා නම්, අපි දරුවෝ හදන්නේ නැහැ” යැයි, කුරුණෑගල ඉපදී, පසුව වාර්ගික පීඩා හේතුවෙන් වන්නියට සංක‍්‍රමණය වීමට සිදු වූ මවක් මා සමඟ පැවසීය. දකුණේ මෙන්ම උතුරේ දරුවන් ද අතුරුදහන් කිරීම ආරම්භ වන්නේ, පවතින පාලන ක‍්‍රමයේ අශිෂ්ටත්වය ප‍්‍රශ්න කිරීම ආරම්භ වීමත් සමඟය.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ද, විමුක්ති කොටි සංවිධානය ද, ආණ්ඩුවේ හමුදා බලය විසින් මර්දනය කරන ලදී. නමුත්, එම ව්‍යාපාර දෙක බිහිවීම වෙනුවෙන් බලපාන ලද, හේතු සාධක, කිසිදු ආණ්ඩුවක් විසින් ආමන්ත‍්‍රණ කර නොමැත. මුලිකම හේතු කාරක වන, දේශපාලනිකව පිළිගැනිම (ඍැජදටබසඑසදබ* සහ සාධාරණය ලෙස සම්පත් බෙදීයාමේ (ෘසිඑරසඉමඑසදබ* ක‍්‍රම වේදයන් ස්ථාපනය කිරීමට කිසිදු ආණ්ඩුවකට නොහැකි විය. බලයේ සිටි සියලූම කණ්ඩායම් සිදු කරනු ලැබුවේ, ‘පුද්ගල චරිත’ ගොඩනගමින්, එම මත, ඉහත සඳහන් කරුණු සපිරෙන බවට, ජනතාව නොමඟ යැවීම පමණි. බලයේ සිටින කණ්ඩායම් තෝරාගෙන සිටින කිසිදු පුද්ගල චරිතයන් මගින්, බලාපොරොත්තු වන යුක්තිය, සාධාරණත්වය සහ සාමය පවත්වාගෙන යා හැකි ක‍්‍රමවේදයක් තැනිය නොහැකිය.
කිලිනොච්චිය සිට මා නැවත කොළඹ පැමිණුණු සඳුදා දිනයේ දී, මීගමුව පසුකරන විට දුටු කරුණ නම්, දොස්තර කාවින්ද ජයවර්ධන, එක්සත් ජාතික පක්ෂ නව සංවිධායක ලෙස පත්කිරීම හේතුවෙන් පවත්වන රිය පෙළපාලියකි. එය මට, ආචාර්ය කුමාරි ජයවර්ධන, භදඉදාසැි එද ීදපැඉදාසැි- ඔයැ ඍසිැ දෙ එයැ ක්‍දකදබස්ක ඊදමරටැදසිසැ සබ ීරස ඛ්බන් (2003* හි පෙන්වා දෙන මෙරට පවතී අධිපති පවුල් දේශපාලන ( ෘහබ්ිඑසජ ඡුදකසඑසජි* සන්දර්භය සිහි කැඳවීය. තමන්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ නෛමිතිකය (ිහපඉදක* බව පැවසූ රනිල් වික‍්‍රමසිංහයන් විසින්ම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය අඩපණ කරනු ලබන, අධිපති පවුල් දේශපාලනය පෝෂණය කිරීම උභතෝකොටිකයකි. එසේම, අනෙක් දේශපාලන කඳවුර, ප‍්‍රසිද්ධියේම, අධිපති පවුල් දේශපාලනය පිළිගනු ලබන අතර, එයින් තොරව, මෙරට ජනයාට පැවැත්මක් නොවන බවට ප‍්‍රකාශ කරයි. මෙවැනි දේශපාලන මිත්‍යාවන් බිඳ දැමීම සිදු කිරීමට ගත් උත්සාහයන් ලෙස උතුරේ මෙන්ම දකුණේ විමුක්ති ව්‍යපාර සැලකිය හැක. එම ව්‍යාපාරයන් විනාශ කිරීමට, බලයේ සිටි කණ්ඩායම් ගත් සියලූ උත්සාහයන් මගින් පෙනී යන්නේ, තම පරම්පරාගත දේශපාලනය පවත්වා ගැනීමට බාධාකාරී වන ඕනෑම, කණ්ඩායමක් විනාශ කිරීමට ඔවුන් නිරන්තරයෙන් ම අවධානයෙන් සිටින බවය.
එසේම, මේ මොහොතේ දේශපාලනයේ තවත් ගැටලූවක් වේ. එනම්, විකල්ප දේශපාලන ධාරාවන්, මුඛ්‍ය දේශපාලනයේ ස්ථානගතව ඇත්තේ කෙසේද යන්නය. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ, නායකත්වය, කිරුලපන රැුලියේ දී, ප‍්‍රකාශ කළ ලෙස, ඔවුන්ගේ පක්ෂය, විද්වතුන්ගේ දායකත්වයෙන්, සාධාරණ, යුක්තිගරුක පද්ධතියක් ස්ථාපනය වෙනුවෙන් ප‍්‍රතිපත්ති මාලාව, නුදුරේ දීම ජනතාව වෙත ගෙන එනු ඇත.
උතුරේ නියෝජනය ද මේ මොහොතේ දී මෙවැනි ප‍්‍රතිපත්ති වෙනුවෙන් අත්‍යවශ්‍ය වේ. මන්දයත්, විකල්ප දේශපාලන ධාරා තුළින් අපේක්ෂා කරනු ලබන්නේ, එම ධාරා තෘප්තිමත්වන ප‍්‍රතිපත්ති, වින්දිතයා වෙත බලහත්කාරයෙන් පැටවීම නොවේ. එය, මෛත‍්‍රිපාල සිරිසේන, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ආණ්ඩුවෙන් සහ මහින්ද රාජපක්ෂ විපක්ෂ නායක විසින් මනාව සිදුකරමින් සහ සිදුකර ඇති හෙයිනි. ගෙවූ 71ක් වසරක් ම නැවත, මෙරට ජනයාට අවශ්‍ය නොවේ. දෙමළ ජාතික සන්ධානය ද, රෝයල් පාසල් මිතුරු හමුවෙන් මිදී, උතුරේ ජනයාගේ සැබෑ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් ක්රියාත්මක විය යුතුය. නොඑසේනම්, එම සන්ධානය ද, තවත් එක්, 71 වසරක් මෙරට ජනයා මුලා කල ආණ්ඩුවලින් වෙනස් නොවෙනු ඇත.
ලිපිය අවසාන කරමින්, මා අවධාරණය කිරීමට කැමති කරුණු කිහිපයකි. විකල්ප දේශපාලාන ධාරාවන්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් පෙළ ගැසුණ ද, ඔවුන්ගේ කුලකයන් තුළ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ සිදුකළ යුතුව ඇත. කාන්තා නියෝජනය වර්ධනය සහ ජනප‍්‍රිය ප‍්‍රභූ නියෝජනය සීමා කිරමින්, නිර්ප‍්‍රභූ අවකාශය පුළුල් කිරීම වැදගත් වේ. එසේම, අරගලයන් අරඹන පාර්ශ්ව වෙත, තමාගේ විසඳුම් බලහත්කාරයෙන් පැවටවීම ද සිදු නොකළ යුතුය. උදාහරණ ලෙස, උතුරේ අරගලයේ හේතුකාරක, විවිධ පාර්ශ්ව විසින් පෙන්වා දුන්න ද, එම ජනයාගේ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන්, ඔවුන්ගේ නියෝජනයක් නොමැතිව ප‍්‍රතිපත්ති සම්පාදනය ද කිසිවෙකුට ශිෂ්ට සම්පන්න අයිතියක් නොවේ. එසේම ප‍්‍රචණ්ඩත්වය තවදුරටත්, සමාජ විප්ලව සිදුකිරීමේ දී අත්‍යවශ්‍යම නොවන බව වටහා ගත යුතුය. ප‍්‍රධාන ධාරාවේ නියෝජනය නොමැති නම්, බෙදී ගොස් අරගලය සිදුකළ හැකි අතර, එයට අනෙකුත් කණ්ඩායම් පසුව සම්බන්ධ කරගත හැකිවනු ඇත. සැබවින්ම, මේ ගෙවෙන මොහොතේ පවත්නුයේ, සීතලට වඩා ගිනි ගැනීමකි.
අරුණි සමරකෝන්
