■ ජයතිලක කම්මැල්ලවීර
ආගමික අන්තවාදය විසින් දියත් කෙරුණු ප්‍රහාරයෙන් සිදුවූ භෞතික සහ ආධ්‍යාත්මික බිඳවැටීමෙන් ගොඩඒම සඳහා බොහෝ දෙනා බොහෝ දේ යෝජනා කරමින් සිටිති. බහුතරයක්, විශේෂයෙන් දේශපාලකයන් කතාකරන්නේ රට පාස්කු ඉරිදාට පෙර තිබුණු තත්වයට පත් කර ගන්නේ කෙසේද යන්න ගැනය. අප ඒ අයගෙන් විමසිය යුතු වන්නේ පාස්කු ඉරිදා විනාශය උපත ලද්දේ එදිනට පෙර තිබුණු පසුබිම තුළ නොවන්නේද යන්නයි. අප අවබෝධ කර ගත යුත්තේ 2019 අප්‍රේල් 21 ට පෙර රට තුළ පැවති තත්වය යළි නිර්මාණය කරගැනීම මෙවැනි අනාගත විනාශයන් වළක්වා ගැනීමට නම් කිසිසේත් ප්‍රමාණවත් නොවන බවයි.
රට තුළ ආරක්ෂාව සහතික කිරීම ක්ෂණික අවශ්‍යතාවකි. බෝම්බ, අවිආයුධ සහ අපරාධකරුවන් සොයා ගත හැක්කේ ආරක්ෂක හමුදාවන්ටය. ජන ජීවිතය යථා තත්වයට පත්කිරීම සඳහා ආරක්ෂාව සහතික කිරීම අවශ්‍යය. මේ සඳහා ආරක්ෂක අංශ මෙහෙයවීම පැත්තෙන් පවා අප්‍රේල් 21ට පෙර තිබුණු තත්වයට වඩා වෙනසක් අවශ්‍යය. අප්‍රේල් 21ට පෙර බලය හැසිරවූ නායකයන් ක්‍රියා කර ඇත්තේ තම තමන්ගේ බල ව්‍යාපෘති වෙනුවෙන් රටේත් රටේ ජනයාගේත් ආරක්ෂාව බිල්ලට දෙමින් බව තවදුරටත් පැහැදිලි කළ යුතු නොවේ. බල පොරය වෙනුවෙන් රටේ ප්‍රධානියාම ව්‍යවස්ථා විරෝධීව කටයුතු කර ඇතැයි රටේ ඉහළම උසාවිය තීන්දු කෙරෙන තත්වයක් තුළ ආරක්ෂක අංශත් පරිපාලන යන්ත්‍රයත් අර්බුදයට යාම පුදුමයක් නොවේ. හදිසියකදී තමා උපදෙස් ගන්නේ කාගෙන්ද යන්න ප්‍රහේලිකාවක් වූ තැන හමුදා, පොලීසි අවුලකට පත් නොවන්නේද? ප්‍රහාර ගැන බුද්ධි අංශවලට ලැබුණු තොරතුරු මට ලැබුණේ නැතැයි ජනාධිපතිවරයා කියන විට අගමැති කියන්නේ මට කිසිවක් කියන්නට ආරක්ෂක ප්‍රධානීන් සූදානම් නොවූ බවය. ඒ අතර විරුද්ධ පක්ෂ නායකයා කීවේ මගේ ආරක්ෂක ප්‍රධානියා මට නොකියා මාව බලාගත්තා කියාය. රටේ ජනතාව ගැන නොසිතා මාව පමණක් ආරක්ෂා කළාම හරිද කියා ඔහු අද වත් ඒ නිලධාරියාගෙන් විමසා ඒ බරපතළ වරද ගැන පියවරක් ගත්තේ දැයි අපි නොදනිමු. රටේ ඇමතිවරුන් ගැනද කියන්න වෙනස් කතාවක් නැත. අප්‍රේල් 21ට පෙර රටේ තිබුණු තත්වය යළි ඇතිකර ගැනීම කිසිසේත් ම විසඳුමක් නොවන බව අප කියන්නේ එබැවිනි.
දැන් සිදුවෙමින් පවතින්නේ මොනවාද? රටේ කිසිම ප්‍රභූවරයෙකු හෝ ආගමික නායකයෙකු 21 ප්‍රහාරයේ ඉලක්ක වූ බවට තොරතුරක් මෙතෙක් ලැබී නැත.
ප්‍රහාරයේ ඉලක්ක වූයේ සාමාන්‍ය අහිංසක ජනයා සහ සංචාරකයන්ය. රටේ තත්වය ගැන සාකච්ඡා කරන්නට මැයි 07 වැනිදා රැස්වූ පාර්ලිමේන්තුවට ගයන්ත කරුණාතිලක ඇමතිවරයා කළ යෝජනාවක් අනුව ‘ආරක්ෂක ඇමතිවරයා වශයෙන් ජනාධිපතිවරයාට ආරක්ෂක රථයක් සහ ආරක්ෂක ලේකම්වරයාට වෙන්කරනු ලබන වාහනයක් මිලදී ගැනීමට රුපියල් කෝටි 19කට වැඩි මුදලක් අනුමත කෙරී ඇත. (උපුටා ගත්තේ ලංකාදීප පුවත්පතෙනි) ඒ අතර මේ ලිපිය ලියන 08 වැනි දින ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලයෙන් අපූරු ප්‍රවෘත්ති දෙකක් විකාශය විය. එකක් වූයේ සංඝයා වහන්සේලා රක්ෂණය කිරීමට මිලියන ගණනාවක් වෙන්කර ඇති බව ජයවික්‍රම පෙරේරා ඇමතිවරයා ප්‍රකාශ කරන බවයි. ජීවිතං අනියතං මරණං නියතං යයි දේශනා කරන ස්වාමීන් වහන්සේලාට රක්ෂණ කුමකටදැයි නොසිතෙන්නේද? කාදිනල්තුමාට වෙඩි නොවදින වාහනයක් පරිත්‍යාග කිරීමට අගමැතිවරයා ඉදිරිපත් වූ බවද මේ ප්‍රවෘත්තිය සමග මතක් කර ගත යුතුය.
ගුවන් විදුලියෙන් විකාශය වුණු දෙවැන්න විදේශ ප්‍රවෘත්තියකි. එයින් කියැවුණේ ලෙබනන් රාජ්‍යයේ අලුත් ආණ්ඩුව විසින් එරට ආර්ථික ගැටලුවලට විසඳුමක් ලෙස සියලු මැති ඇමතිවරුන්ගේ සහ හිටපු පාලකයන්ගේ වැටුප් සහ දීමනා හරි අඩකින් අඩුකරන්නට තීරණය කළ බවයි. ඉතින් අප ලෙබනනයේ පදිංචියට යාමට හදිස්සි විය යුතු නැත. අප කළ යුත්තේ අපේ මුග්ධ පාලකයන් වෙනස් කර ගැනීමයි.
ජන ජීවිතය යළි ක්‍රියාකාරී තත්වයට ගැනීම සඳහා රටේ ආරක්ෂාව උපරිම අයුරින් සහතික කිරීම අත්‍යවශ්‍යය. එහෙත් ජන මනස තුළ කිඳා බැස ඇති විනාශයේ මූලයන් එයින් සිඳ බිඳ දැමෙන්නේ නැත. ජන ජීවිතය යථා තත්වයට පත් කිරීම සඳහා ක්ෂණික පියවරයන් ගන්නා අතරම දේශපාලනය, ඇදහිල්ල, අධ්‍යාපනය, ජනමාධ්‍ය ආදි ක්ෂේත්‍රවල ගැඹුරට කිඳා බසින වෙනස්කම් උදෙසා බරපතළ සංවාදයක් දැන්වත් නොකෙරෙන්නේ නම් අප ගමන් කරන්නේ අඳුරට ම ය.
21 වැනිදා විනාශය ඇති කළේ මුස්ලිම් අන්තවාදය විසිනි. විනාශය මෙහෙයවූ මතවාදී මූලය ආගමික අන්ධ භක්තිය සහ මිථ්‍යාවයි. ඒ හා බැඳුණු දේශපාලන ඉලක්කයක් ද ඇති බව පැහැදිලිය. මේ අන්තවාදය ලෝකය පුරා පැතිර යන්නක් වුව ද අපේ රට තුළ මේ විනාශය වළක්වා ගත හැකිව තිබුණු බවත් විනාශයේ බීජ අඩුම වශයෙන් වසර පහළොවකට වැඩි කාලයක් මෝරා වැඩෙන්නට රට කළවුන් ඉඩදී සිටි බව සහ බලය සඳහා ඒවාට පසුබිම සකස් කර දී ඇති බවත් දැන් ලැබෙන තොරතුරුවලින් පෙනේ. එසේ නම් විනාශකාරී ආගමික අන්තවාදයේ පසුබිම වන අන්ධ භක්තිය සහ මිථ්‍යාව අප සමාජයෙන් තුරන් කළ යුතුවා මෙන් ම බලයට පත්වීම සහ බලය රැකගැනීම වෙනුවෙන් සියලු ආකාරයේ අන්තවාදයන්ට සහන සලසා දෙමින් ඒවාට පොහොර දමමින් සිටි දේශපාලනය ද අප සමාජයෙන් කොන් කර දැමිය යුතු වෙයි. දැන්වත් රාජ්‍ය සහ ආගම අතර ඇති අවස්ථාවාදී සම්බන්ධය කඩා දැමිය යුතු වෙයි.
සියල්ල දෙවියන්ට බාරදෙන ඇදහිලි තවදුරටත් වලංගු නොවන බව නැවත නැවතත් ඔප්පු කර තිබේ. එ සේ ම සෑම ආගමක් ම අද අන්ධ භක්තියෙන් සහ මිථ්‍යාවෙන් වැසී ගොස් විකෘතව ඇත. අප අද අදහන්නේ ඒ ඒ ආගම්වල ශාස්තෲවරුන් දේශනා කළ දේ නොවේ. එය මුසල්මානුවාට මෙන්ම බෞද්ධයාටද කතෝලිකයා ද එකසේ වලංගුය. අප මේ අදහන්නේ අප අදහන ආගමේ ශාස්තෲවරයා දේශනා කළ දේ ද යන්න ඒ ඒ ආගම් අදහන පිරිස් අතර ගැඹුරු සංවාදයකට ලක් කළ යුතු වෙයි. බුදුන් වහන්සේ සංඝ සමාජය ගොඩනැගුවේ කුලවාදයට විරුද්ධව බව දැන දැන ම අපි බුද්ධාගම සමග කුලවාදය නඩත්තු කරමින් සිටිනවා නේද? මේ එක් සරල නිදසුනක් පමණි.
පාසල්, ආගම් අනුව වෙනකර පවත්වාගෙන යාම වෙනස් කළ යුතු බවට හඬක් 21 විනාශයට ප්‍රතිචාරයක් ලෙස යම් යම් දේශපාලකයන්ගෙන් මතුවෙමින් තිබේ. මේ අදහස වත්මන් ජනාධිපතිවරයා විසින් වසර දෙක තුනකට පෙර ප්‍රකාශ කළ බව අපට මතකය. එහෙත් එය ඒ ඒ අවස්ථාවට කෙරෙන හුදු ප්‍රකාශයකින් ඔබ්බට ගෙන ගියේ නැත.
විනාශයට ප්‍රතිචාරයක් හැටියට මේ අවස්ථාවේ චක්‍රලේඛයක් නිකුත් වන්නට ඉඩ ඇතත් අපට පෙනෙන ආකාරයට නම් වඩා වැදගත් වන්නේ අපේ පාසල්වල සහ විශ්වවිද්‍යාලවල උගන්වන දේ කොතරම් දුරට යහපත් පුරවැසියන් බිහිකර ගන්නට උපකාරී වන්නේද යන්න සලකා බැලීම බවයි. ලෝක ශ්‍රම වෙළෙඳපොලේ ඉල්ලුමට අනුව විද්‍යා සහ තාක්ෂණ විෂයන්ට පමණක් අවධානය යොමුකෙරෙන අධ්‍යාපනයක් මානව දයාව සහිත මිනිසුන් වෙනුවට රොබෝවරුන් බිහිනොකරන්නේද? එසේම අපගේ පාසල් විෂයමාලා බහුවාර්ගික බහුආගමික සමාජයකට කොතෙක් දුරට ගැළණපෙන්නේදැයි සලකා බැලීම ද අත්‍යවශ්‍ය ය.
රටේ ජනමාධ්‍ය හැසිරීම විනාශකාරී යයි ජනාධිපතිවරයා 07වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවේදී කියනු අපට ඇසිණ. ව්‍යවස්ථා විරෝධී දින 52 ආණ්ඩුකාලයේ බහුතරයක් මාධ්‍ය ආයතන හැසිරුණේ ඒ අවලංගු පාලනය වලංගු කර දීම වෙනුවෙනි. වෙනත් අයුරකින් කියන්නේ නම් එතුමා ගත් ව්‍යවස්ථා විරෝධී පියවර සාධාරණය කරමිනි. එදා ජනමාධ්‍ය හැසිරීම ගැන එතුමාට විවේචනයක් නොතිබුණා විය හැකිය. අප නම් අද රටේ බහුතරයක් ‘ජඩමාධ්‍ය’ බව එදා කීවෙමු. අදත් අපි එසේ කියමු. අදත් ඒ මාධ්‍ය ආයතන උත්සාහ කරන්නේ මේ අවස්ථාව පාවිච්චි කර වැඩිපුර කීයක් හෝ හම්බ කර ගන්නට සහ තමන් කැමති පාලනයක් ඇති කර ගන්නට මිස රටේ යහපත වෙනුවෙන් කටයුතු කිරීමට නොවේ. විශේෂයෙන් රූපවාහිනී චැනල අතර ඇති වියරු තරගය සියලු ප්‍රවෘත්ති විකෘති කරයි. අහවල් ප්‍රවෘත්තිය ප්‍රථමයෙන් කීවේ යයි කියමින් එය ඔප්පු කරන්නට පරණ ප්‍රවෘත්ති කෑලි නැවත නැවත විකාශනය කරන අයුරු අපි නිතර දකිමු.
රූපවාහිනී චැනලවල ප්‍රවෘත්ති සැකසීම ගැන හාස්‍යජනක නිදසුනක් මෙහිදී මට මතක් වෙයි. පසුගිය වසර දෙකේම ටෙලිනාට්‍ය සම්මාන උළෙල ගැන රජයේ රූපවාහිනී චැනල දෙක ද ඇතුළුව සෑම චැනලයක්ම ඒ ප්‍රවෘත්තිය ලෙස කීවේ සහ පෙන්වූයේ තම තමන්ගේ චැනලවල විකාශනය වූ ටෙලිනාට්‍යවලට ලැබුණු සම්මාන ගැන පමණි. ඒ අනුව එවැනි සම්මාන උළෙලක වැදගත්ම ප්‍රවෘත්තිය වන සම්මාන දිනූ හොඳම නාට්‍යය කුමක්ද, හොඳම අධ්‍යක්ෂවරයා කවුද, සම්මාන දිනූ ප්‍රධාන නළුවා නිළිය කවුද යන්න මේ චැනල නරඹන අයට දැන ගන්නට ලැබුණේ නැත. මේ ප්‍රවෘත්ති විකෘතිය ගැන ඉතා කුඩා නිදසුනක් පමණි.
සමහර චැනල එළිපිටම ජාතිවාදය අවුස්සයි. බහු වාර්ගික බහුආගමික සමාජයක මාධ්‍ය සතු වගකීම ගැන දැනුමක් අවබෝධයක් ඇතිව වැඩකරන මාධ්‍යකරුවන් කී දෙනෙක් නම් අද අපට සිටින්නෝද? මාධ්‍ය ආයතන රටේ ජන මනස විකෘති කරන බව දැන දැනත් ඒවායින් තම අවස්ථාවාදී දේශපාලනයට ලැබෙන ප්‍රචාරය සලකා ඒවයේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් පෙනී සිටින මැති ඇමතිවරු කී දෙනෙක් නම් වත්මන් ආණ්ඩුවේ සිටිත්ද? කෙසේ හෝ බලය අල්ලා ගන්නට වළිකන දේශපාලකයන් අතර සිටිත්ද? අද රූපවාහිනී චැනල යනු ව්‍යාපාරිකයන් සහ දේශපාලකයන් විසින් හවුලේ පවත්වාගෙන යන දූෂිත ආයතන විශේෂයක් බවට පත්ව ඇත. මිථ්‍යාව වැඩිපුරම පතුරන්නේ මාධ්‍ය මගිනි. කේන්දර බැලීමේ සිට හදි හූනියම් දක්වා සියලු මිථ්‍යාවන් වැගිරෙන්නේ විද්‍යුත් සහ මුද්‍රිත මාධ්‍ය කටවල්වලිනි. මේ විනාශකාරී තත්වය වෙනස් කර ගන්නේ නැතිව රට ගොඩගත නොහැකිය.
මේ කෙටි ලිපියෙන් මා අපේක්ෂා කරන්නේ සිදුවූ විනාශයෙන් පාඩම් ඉගෙන ගනිමින් අප සමාජයට දීර්ඝකාලීනව බලපාන්නා වූ වෙනස්කම්වලට යා යුතු බව අවධාරණය කිරීමයි. ඒ සඳහා ඇදහිල්ල (ආගම) දේශපාලනය, අධ්‍යාපනය, ජනමාධ්‍ය යන ක්ෂේත්‍රවල ගැඹුරු වෙනස්කම් වෙනුවෙන් සංවාදය පෝෂණය කිරීම මේ මොහොගේ බුද්ධිමතුන්ගේ සහ කලාකරුවන්ගේ වගකීම බව මගේ හැඟීමයි. අන්ධ භක්තිය සහ මිථ්‍යාව වෙනුවට ප්‍රඥාව අවදි කරමු. දේශපාලන අවස්ථාවාදය පිටුදකිමු.■
